.svg)
تمایل به طلاق، ژنتیکی است
پارسینه: تحقیقات جدید نشان می دهد افرادی که از نظر ژنتیکی حساس تر هستند بیشتر از سایر افراد از جلسات زوج درمانی بهره گرفته و کمتر طلاق می گیرند درحالی که افراد غیر حساس با نادیده گرفتن این جلسات بیشتر به سمت طلاق پیش می روند.
بررسی های روان شناسان نشان می دهد:
زمانی که زوج ها با مشکل مواجه می شوند زوج درمانی و مشاوره روابط زناشویی می تواند به آنها کمک کند تا روابطشان را بهبود بخشیده و از طلاق جلوگیری کنند اما سوال اینجاست که آیا این روش برای همه جواب می دهد یا طلاق صرفاً در ژن برخی افراد وجود دارد؟ دانشمندان دانشگاه کوئین مری لندن با همکاری محققان دانشگاه دنور دریافتند افرادی که از نظر ژنتیکی حساس تر هستند احتمالاً بیشتر از سایرین از جلسات زوج درمانی بهره خواهند برد.
بیشتر جلسات زوج درمانی از برنامه آموزش پیشگیری و رابطه پیروی می کنند که محققان می گویند در کمک به بهبود ارتباط بین زوجین و تقویت کیفیت کلی روابط، موفقیت زیادی دارد.
اغراق آمیز نیست اگر بگوییم برنامه آموزش پیشگیری و رابطه، ازدواج های بی شماری را نجات می دهد. با این حال، در همان زمان، بسیاری از زوج هایی که برنامه آموزش پیشگیری و رابطه را امتحان کردند، باز هم از هم جدا شدند.
به گفته محققان، سطح حساسیت شخصی افراد به شدت بر نحوه دیدن، تعامل و واکنش آنها به دنیای اطراف تأثیر می گذارد. افراد حساس تر ممکن است در طول فیلم های غمگین راحت تر گریه کنند یا به موقعیت های غیرمنتظره زندگی واکنش عاطفی بیشتری نشان دهند. تحقیقات پیشین نشان می دهد که تقریباً نیمی از تفاوت ها در حساسیت بین افراد به دلیل ساختار ژنتیکی آنهاست. با در نظر گرفتن این موضوع، تیم تحقیقاتی مذکور نمونه های دی ان ای بیش از ۱۵۰ زوج شرکت کننده در جلسات برنامه آموزش پیشگیری و رابطه را تجزیه و تحلیل کردند.
به طور خاص، آنها به دنبال هر گونه ارتباط بین ژن های خاصی بودند که حساسیت و نتایج رابطه درمانی برنامه آموزش پیشگیری و رابطه را تقویت می کردند. به طور کلی، افرادی که از نظر ژنتیکی حساس تر هستند، تمایل بیشتری به استفاده از جلسات زوج درمانی داشتند.
پیش از شروع درمان و سپس دوباره بلافاصله پس از آن، هر زوج یک سری از نظرسنجی ها را تکمیل کردند. نظرسنجی ها به ارزیابی ارتباط، پیوند، رضایت زناشویی و احتمال طلاق پرداختند. این تیم بررسی های بعدی را هر شش ماه یک بار در یک دوره دو ساله انجام داد. جالب توجه است که به نظر می رسد حساسیت ژنتیکی حتی در درمان طولانی مدت زوجین نه بلافاصله پس از آن تاثیر بیشتری داشته باشد.
پروفسور مایکل پلوس (Michael Pluess)، استاد روانشناسی رشد و از محققان این پروژه پژوهشی در این رابطه اظهار داشت: یافته های ما نشان می دهد که ساختار ژنتیکی افراد می تواند بر نحوه پاسخ آنها به زوج درمانی تأثیر بگذارد. همه کسانی که در برنامه های مشاوره شرکت می کنند به یک شکل سود نمی برند، در آینده می توان افراد با حساسیت پایین که ممکن است کمتر از این درمان های استاندارد بهره ببرند، را شناسایی کرده و به طور بالقوه جایگزینی برای آنها ارائه کرد.
از آن جهت که حساسیت فرد ممکن است تحت تأثیر عوامل محیطی نیز باشد بنابراین این تیم با استفاده از دو روش، حساسیت ژنتیکی را در میان شرکت کنندگان اندازه گیری کرد. رویکرد اول مستلزم جستجوی تعداد کمی از ژن های شناخته شده مرتبط با حساسیت بود، در حالی که روش دوم از مجموعه داده های گسترده ژنومی شامل هزاران تنوع ژنتیکی استفاده کرد.
هر دو استراتژی نتایج ثابتی را نشان دادند. با این حال، به نظر می رسد رویکرد گسترده ژنوم کارآمدترین ابزار برای ارزیابی حساسیت ژنتیکی باشد. دانشمندان یافته های خود را با استفاده از یک نمونه کاملا متفاوت و مستقل تکرار کردند. گفتنی است حتی افرادی که از منظر ژنتیکی حساسیت کمی دارند، اگر در هیچ مشاوره زوجی شرکت نکنند، اغلب شاهد بهبود روابط خود در طول زمان بودند. به اعتقاد تیم تحقیقاتی مذکور، چنین افرادی برای زوج درمانی مناسب نیستند، در مقابل عوامل استرس زای مشترک مختلف آسیب پذیری کمتری دارند.
شرح کامل این پژوهش ها و نتایج حاصل از آن در آخرین شماره مجله مشاوره و روانشناسی بالینی (Consulting and Clinical Psychology) منتشر شده و قابل دسترس است.
منبع:سینا پرس
بیشتر جلسات زوج درمانی از برنامه آموزش پیشگیری و رابطه پیروی می کنند که محققان می گویند در کمک به بهبود ارتباط بین زوجین و تقویت کیفیت کلی روابط، موفقیت زیادی دارد.
اغراق آمیز نیست اگر بگوییم برنامه آموزش پیشگیری و رابطه، ازدواج های بی شماری را نجات می دهد. با این حال، در همان زمان، بسیاری از زوج هایی که برنامه آموزش پیشگیری و رابطه را امتحان کردند، باز هم از هم جدا شدند.
به گفته محققان، سطح حساسیت شخصی افراد به شدت بر نحوه دیدن، تعامل و واکنش آنها به دنیای اطراف تأثیر می گذارد. افراد حساس تر ممکن است در طول فیلم های غمگین راحت تر گریه کنند یا به موقعیت های غیرمنتظره زندگی واکنش عاطفی بیشتری نشان دهند. تحقیقات پیشین نشان می دهد که تقریباً نیمی از تفاوت ها در حساسیت بین افراد به دلیل ساختار ژنتیکی آنهاست. با در نظر گرفتن این موضوع، تیم تحقیقاتی مذکور نمونه های دی ان ای بیش از ۱۵۰ زوج شرکت کننده در جلسات برنامه آموزش پیشگیری و رابطه را تجزیه و تحلیل کردند.
به طور خاص، آنها به دنبال هر گونه ارتباط بین ژن های خاصی بودند که حساسیت و نتایج رابطه درمانی برنامه آموزش پیشگیری و رابطه را تقویت می کردند. به طور کلی، افرادی که از نظر ژنتیکی حساس تر هستند، تمایل بیشتری به استفاده از جلسات زوج درمانی داشتند.
پیش از شروع درمان و سپس دوباره بلافاصله پس از آن، هر زوج یک سری از نظرسنجی ها را تکمیل کردند. نظرسنجی ها به ارزیابی ارتباط، پیوند، رضایت زناشویی و احتمال طلاق پرداختند. این تیم بررسی های بعدی را هر شش ماه یک بار در یک دوره دو ساله انجام داد. جالب توجه است که به نظر می رسد حساسیت ژنتیکی حتی در درمان طولانی مدت زوجین نه بلافاصله پس از آن تاثیر بیشتری داشته باشد.
پروفسور مایکل پلوس (Michael Pluess)، استاد روانشناسی رشد و از محققان این پروژه پژوهشی در این رابطه اظهار داشت: یافته های ما نشان می دهد که ساختار ژنتیکی افراد می تواند بر نحوه پاسخ آنها به زوج درمانی تأثیر بگذارد. همه کسانی که در برنامه های مشاوره شرکت می کنند به یک شکل سود نمی برند، در آینده می توان افراد با حساسیت پایین که ممکن است کمتر از این درمان های استاندارد بهره ببرند، را شناسایی کرده و به طور بالقوه جایگزینی برای آنها ارائه کرد.
از آن جهت که حساسیت فرد ممکن است تحت تأثیر عوامل محیطی نیز باشد بنابراین این تیم با استفاده از دو روش، حساسیت ژنتیکی را در میان شرکت کنندگان اندازه گیری کرد. رویکرد اول مستلزم جستجوی تعداد کمی از ژن های شناخته شده مرتبط با حساسیت بود، در حالی که روش دوم از مجموعه داده های گسترده ژنومی شامل هزاران تنوع ژنتیکی استفاده کرد.
هر دو استراتژی نتایج ثابتی را نشان دادند. با این حال، به نظر می رسد رویکرد گسترده ژنوم کارآمدترین ابزار برای ارزیابی حساسیت ژنتیکی باشد. دانشمندان یافته های خود را با استفاده از یک نمونه کاملا متفاوت و مستقل تکرار کردند. گفتنی است حتی افرادی که از منظر ژنتیکی حساسیت کمی دارند، اگر در هیچ مشاوره زوجی شرکت نکنند، اغلب شاهد بهبود روابط خود در طول زمان بودند. به اعتقاد تیم تحقیقاتی مذکور، چنین افرادی برای زوج درمانی مناسب نیستند، در مقابل عوامل استرس زای مشترک مختلف آسیب پذیری کمتری دارند.
شرح کامل این پژوهش ها و نتایج حاصل از آن در آخرین شماره مجله مشاوره و روانشناسی بالینی (Consulting and Clinical Psychology) منتشر شده و قابل دسترس است.
منبع:سینا پرس
ارسال نظر