چه باشگاهی تاثیر مستقیمی بر حرفه‌ای شدن فوتبال داشت؟

این موضوع از چشم همه تیم‌های حاضر در اروپا پنهان مانده بود تا این که مجله پاریسی اسپورتینگ (یکی از مهم‌ترین رسانه‌های قاره) گزارشی کامل و مستند از گسترش فوتبال حرفه‌ای منتشر و بیش از همه روی دستمزد و جوایز بازیکنان بارسلونا تمرکز کرد. مجله فرانسوی به اطلاعات محرمانه‌ای از باشگاه اسپانیایی اشاره کرد و به دستمزد حقیقی بازیکنان این تیم پرداخت. پلاتکو، اسکارونه و سامیتیر ۱۵۰۰ پسو در ماه می‌گرفتند. این رقم برای آلکانتارا به ۱۳۰۰ پسو می‌رسید. پیرا، ساخی- باربا و سانچو ۱۰۰۰ پسو دستمزد کسب می‌کردند. پلاناس، والتر، آرنائو، تورالبا و کارویا ۸۰۰ پسو دریافت می‌کردند. در صورت قهرمانی در رقابت‌های کاتالونیا ۱۵۰۰ و فتح لیگ و یا کوپا ۳۰۰۰ پسو به آنان پرداخت می‌شد. این گزارش در کنگره رم نقش تعیین کننده‌ای داشت و در آن مراسم همه اعضا بالاخره قبول کردند حرفه‌ای شدن فوتبال غیر قابل مهار است. اکنون شرایطی در جریان است که نمی توان آن را انکار و بهتر است آن را امتحان کرد.

کمیته بین المللی المپیک نسبت به این موضوع واکنش نشان داد و اعلام کرد در المپیک ۱۹۲۸ تنها فوتبال آماتور می‌تواند شرکت کند. سپس کشورهای زیادی این قانون را مسخره کردند و بازیکنان حرفه‌ای خود را راهی این بازی‌ها کردند. فوتبال از المپیک بعدی ۱۹۳۲ کنار گذاشته شد. این اتفاقات باعث شد جام جهانی به وجود آید که ویژگی اصلی‌اش حضور حرفه‌ای‌ها بود. نخستین دوره در سال ۱۹۳۰ با نام جام ژول ریمه (رییس فیفا) برگزار شد. مسابقات فوتبال دوباره در سال ۱۹۳۶ به بازی‌های المپیک بازگشت اما باز هم به صورت آماتور. این قضیه ادامه داشت تا این که در دوران خوسه آنتونیو سامارانش و در نزدیکی المپیک ۱۹۹۲ بارسلونا جنگ بر سر آماتوریسم پایان یافت. در دوران جنگ سرد تیم های بلوک شرق امتیاز زیادی در بازی‌های المپیک داشتند چون آنها فوتبال حرفه‌ای را نمی‌شناختند و با بهترین‌هایشان در این بازی‌ها شرکت می‌کردند.

فوتبال حرفه‌ای نقش تعیین کننده‌ای در خلق لالیگا داشت. پیش از این انگلیس نیز در سال ۱۸۸۸ این کار را انجام داد و کم کم در همه جای اروپا این اتفاق افتاد. در اسپانیا نخستین دوره لیگ در سال ۱۹۲۹ برگزار شد.