"اونور دنیا آدمهایی هستن که یک روز عصر ساکشون رو جمع نمی‌کنن برن"

کسی خونه منتظرم نیست. جایی قرار نیست برم. روزی که برگشتم و کلید انداختم از خودم پرسیدم اینجا چه می‌کنی. جواب نداشتم. روز اول که اومدم بخاطر درس اومدم. بعد بخاطر طبال موندم و الان چیکار می‌کنی اینجا؟ من در کل این قاره هیچ خانواده‌ای ندارم. دوست قابل حساب نیست. رابطه دوستی یک معامله مدامه که اگر طرفین هردو ازش بهره نبرند به سادگی قطع می‌شه و منطقی هم هست. من الان در اوج دوران ضرردهی و کم‌نفعی برای اطرافیانم هستم و خب…

همیشه برام عجیب بود اونهایی که ساعت چهار روز جمعه کار رو دودر نمی‌کنن بدوند خونه، الان ساعت چهار و نیم است و من تازه رفتم قهوه بخرم. نمی‌خوام برم خونه کاری ندارم. البته می‌شه برم کتاب بخونم، میشه برم سینما، میخونه، … ولی نمی‌خوام. می‌خوام خودم رو عذاب بدم، می‌خوام شمشیر تنهایی که تو شکمم کردم رو بچرخونم. دردش رو تا ته ته حس کنم. چند قاره اونورتر یک خونه هست که همیشه چای گرم داره و یک میز گرد برای من و ایلیا، یک برادر هست که هروقت بهش زنگ بزنی پایه قهوه خوردن تو یک کافه است. اونور دنیا آدمهایی هستن که یک روز عصر ساکشون رو جمع نمی‌کنن برن، دعوات می‌کنن ولی ترکت نمی‌کنن چون من بچه‌شونم، خواهرشون، عموزاده‌شون.

و من احمق ترکشون کردم که تا ساعت هفت شب روز جمعه کار کنم، من احمق خودم رو وصل کردم به سرزمینی که حتی یادم نمی‌آد چرا بهش مهاجرت کردم، من احمق…..


وبلاگ پیاد رو