خشم خدا چگونه است؟
پارسینه: رحم و رحمت در اصل (لغت) به معنى حالت نفسانى خاصى است که موقع مشاهده منظره نیازمندان و بیچارگان به انسان دست مى دهد و او را وادار میکند که براى رفع نواقص و تأمین احتیاجات آنان بکوشد.
رحم و رحمت در اصل (لغت) به معنى حالت نفسانى خاصى است که موقع مشاهده منظره نیازمندان و بیچارگان به انسان دست مىدهد و او را وادار میکند که براى رفع نواقص و تأمین احتیاجات آنان بکوشد. این معنى بعد از تحلیل به "بخشش و عطا براى رفع نیازمندىها" بازمىگردد. (یعنى جوهره معناى رحم و حقیقت آن، این است) و هرگاه در مورد خداوند به کار رود، منظور همین معنى است، نه آن حالت نفسانى، ۱، چون تغییر حالت براى خداوند محال است.
غضب حالتى است که براى رفع ناملایمات و انتقام عارض انسان مىگردد و در مورد خداوند عبارت است از کیفر عذاب. یکى از یاران امام باقرعلیهالسلام گوید: از آن حضرت سوال شد: چه مىفرمایید در آیه "یَحْلِلْ عَلَیْهِ غَضَبِی فَقَدْ هَوَى و هر کس غضبم بر او وارد شود، سقوط مىکند".۲ مراد از غضب در این جا چیست؟
حضرت فرمود: "همان عذاب است، چه اگر کسى بپندارد خداوند از حالتى به حالتى دیگر متحول مىشود، او را به صفتى از صفات مخلوقات توصیف (تشبیه) نموده است، زیرا خداوند را هیچ چیزى تحریک نکند تا او را دگرگون سازد"؛ بنابراین معنای رحمت و غضب در مورد خداوند با انسانها یکی نیست. رحمت خدا به معنى نعمت بخشى و غضب خدا به معنى مجازات و عذاب کردن است، نه تغییر حالت نفسانى که معناى لغوى بوده و در مورد انسانها صادق است.
واقعیت آن است که آفریدگار توانا سرچشمه خورشید مهربانی است و همه مهرها و خوبیهای جهان پرتویی از مهربانی اوست. از او جز اقیانوس رحمت و صمیمیت جاری نمیشود، و با کینه توزی و زمینه کینه ورزی بی گانه است. و، چون مهربان است در توبه را به روی بندگانش باز گشوده است و میفرماید: «هر روز هفتاد بار بندگانم را مینگرم، و هر بار که آنان را تماشا میکنم با آنان سخن میگویم و آنچه را که به آنان داده ام هفتاد برابر میکنم.
او مهربان است؛ زیرا شیطان در قیامت وقتی مهربانی و گستردگی رحمت خدا را میبیند به طمع بخشیده شدن میاندیشد.
«آنان که اموال یتیمان را به ستم میخورند، جز این نیست، که در شکم خود آتش فرو میبرند؛ و به زودی در آتشی افروخته میافتند» (نساء آیه ۱۰)
خدای دانا، از خشمهای کینه توزانه که گاه گاهی در بعضی از افراد آشکار میشود به دور است. زیرا دیگران خشمگین میشوند تا کمبودهای خود را جبران کنند، و با انتقام گیری از دشمنان شعلههای کینه و عناد را خاموش کنند؛ در حالی که خدای توانا، کمبودی ندارد، تا به وسیلهء کینه و خشم (که بعضی از ما زمینیان به آن آلوده ایم) نیاز خود را برآورده کنند؛ و اگر در قرآن کریم واژه «غضب» را به خدای رحمت نسبت داده است، غضب به معنی کیفر و مجازات مجرمان است ۶ نه غضب به معنی عصبانی شدن و خشمناک شدن و کیفر ستمکاران نتیجه عینی سرکشی آنهاست. زیرا خشت جهنم را کسانی میسازند، که در برابر قانونهای الهی طغیان میکنند؛ و اگر همه افراد فرمانبردار خدا بودند، هرگز از اسم و رسم جهنم خبری نبود.
قرآن کریم میفرماید: «آنان که اموال یتیمان را به ستم میخورند، جز این نیست، که در شکم خود آتش فرو میبرند؛ و به زودی در آتشی افروخته میافتند» ۷ بنابر این غضب خداوند به معنای دور شدن برخی از انسانها با اختیار خود از رحمت الهی و عذاب آخرت است که تجسم اعمال خود آنان است، پس خشم خدا با رحمت او منافاتی ندارد.نباید خشم و رحم خدا را با خشم ورحم انسانها یکی دانست.
منبع: بیتوته
ارسال نظر