.svg)
آمریکا نمی‌تواند به تنهایی علیه ایران اقدام کند
پارسینه: رییس شورای روابط خارجی ایالات متحده در یادداشتی به بررسی تصمیم ترامپ برای عدم تایید برجام و تنهایی او در اعمال فشار به ایران پرداخت.
به گزارش خبرنگار «پارسینه»، سخنرانی ترامپ در خصوص برجام همان طور که انتظار می رفت موجی از واکنش ها و تحلیل های جهانی را به همراه داشته است. از رهبران تا کارشناسان در مورد ادعاهای بحث برانگیز رییس جمهور آمریکا صحبت می کنند. در این میان، ریچارد هاس، رییس «شورای روابط خارجی» ایالات متحده و دبیر سابق برنامه ریزی سیاسی وزارت خارجه ایالات متحده، در یادداشتی برای اندیشکده «پروجکت سیندیکت» با عنوان «ایالات متحده نمی تواند به تنهایی علیه ایران کاری کند» به بررسی این موضوع پرداخته است:
روشن کنم، چنین تاییدیه هایی توسط برجام لازم دانسته نشده اند. در عوض، این تاییدیه ها توسط قانونی که از سوی کنگره ایالات متحده بالافاصله پس از امضای این توافق تصویب شد، برای هر ۹۰ روز ضروری شده اند. این هم لازم به ذکر است که ترامپ از خود برجام کناره گیری نکرد. آنچه او انتخاب کرد یک سازش است: مشخص کند که این توافق را خوار می شمارد بدون آن که از آن خارج شود یا تحریم هایی را که به موجب آن رفع شده اند، بازگرداند (گامی که با خروج ایالات متحده [از برجام] برابر خواهد بود).
آن چه در ادامه رخ خواهد داد نامشخص است. کنگره ۶۰ روز فرصت دارد تا بخشی یا تمام تحریم های تعلیق شده را برگرداند، اما این کار نامحتمل است. هرچند، ممکن است که تحریم های تازه ای در ارتباط با رفتار ایران در سوریه یا جاهای دیگر در منطقه اعمال کند. با تکیه بر این امر، ترامپ از نیتش برای اعمال تحریم های بیشتر علیه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی پرده برداشت.
چنانچه ایالات متحده بخواهد تحریم های جدید را با هر هدفی در هر زمانی تحمیل کند، احتمالا خودش را تنها خواهد دید. اروپایی ها، چین و روسیه بسیار نامحتمل است که به آن بپیوندند، نه تنها به خاطر منافع مالی خودشان، بلکه به دلیل پایبندی ایران به برجام. این نکته ای است که از سوی بازرسان بین المللی که زیر سایه سازمان ملل متحد کار می کنند، و همچنین از سوی مقامات ارشد ایالات متحده، از جمله جیم متیس، وزیر دفاع، تاکید شده است.
عدم پایبندی ایران به روح برجام، آن طور که برخی در آمریکا می گویند، بی معنی است: «روح» اصطلاحی بدون اعتبار حقوقی است. و در حالی که منصفانه است بگوییم بیشتر کارهای ایران در منطقه دلیل مشروعی برای نگرانی است، زمینه ای برای بازتحریم بر اساس این توافق نیست.
مذاکره مجدد بر سر برجام برای افزایش مدت برخی محدودیت های آن، اعمال نظارت های شدیدتر، و گسترش آن برای پوشش موشک ها به طور خلاصه جذاب است، اما در عمل کاملا ناکارآمد خواهد بود، چرا که ایران و بیشتر (یا تمام) دیگر طرف های امضاکننده برجام این تقاضاها را رد خواهند کرد. تهدید به پایان مشارکت ایالات متحده در برجام در صورت اعمال نشدن این تغییرا ثابت خواهد کرد که یا پوشالی‌اند یا اگر اجرایی شوند خودنابودگرند.
هیچ کدام از این ها بدین معنا نیست که استدلال کنیم برجام توافق خوبی است. با این وجود، تصمیم ترامپ برای تایید نکردن [برجام] غیرقابل توجیه و غیرعاقلانه بود. این توافق حاصل یک تلاش جمعی بود. اکنون یک جانبه گرایی آمریکایی ایجاد یک جبهه مشترک در آینده را برای مقابله با ایران دشوارتر کرده است.
اقدام ترامپ همچنین برای سیاست خارجی ایالات متحده بد است. برای این که یک قدرت بزرگ همچنان بزرگ بماند باید فرضی درباره تداوم [رفتار آن] وجود داشته باشد. غیرقابل پیش بینی بودن می تواند برتری های تاکتیکی به همراه داشته باشد، اما در عین حال یک مسئولیت استراتژیک هم وجود دارد.
همین جا پیوند روشنی با کره شمالی وجود دارد. از یک منظر، ایالات متحده باید مشخص کند که دیپلماسی در مدیریت چالش های اتمی و موشکی کره شمالی نقشی دارد، اما چنان چه دیگران به این نتیجه برسند که نمی توان بر پایبندی آمریکا به توافق ها اعتماد کرد، توانایی این کشور برای ایجاد یک مسیر دیپلماتیک معتبر به شدت تضعیف شود.
یک مسئله فوری تر هم وجود خواهد داشت: اگر ایالات متحده فرآیندی را راه بیاندازد که موجب شود برجام از کار بیافتد و ایران فعالیت های هسته ایش را که در حال حاضر توسط توفق محدود شده از سر بگیرد، بحران در زمانی ایجاد خواهد شد که دست ایالات متحده همین حالا در مسئله کره شمالی گیر است.
علی رغم این ملاحظات، اشتباه خواهد بود که تنها به اعلامیه ایالات متحده توجه کنیم و رفتار ایرانی ها را نادیده بگیریم. در زمانی کوتاه، جهان باید ایرانی را که یک قدرت امپراتوری است، کسی که به دنبال بازسازی جای پاهای بزرگ در تصوریش از خاورمیانه است، را محدود کند. آنچه نیاز است یک سیاست سد نفوذ ایران در سراسر منطقه است- شامل حمایت از کردها در شمال عراق و سوریه، و همچنین دیگر گروه ها و کشورهایی که علیه ایران هستند.
در زمان طولانی تر باید چالش های ناشی از عیب های برجام، مهم تر از همه بندهای غروب، را حل و فصل کرد. این توافق، مسئله هسته ای ایران را «متوفق کرده است» به جای آن که آن را حل کند. بندهای مهمی از توافق هشت یا ۱۳ سال دیگر منقضی خواهند شد. در آن زمان، بازرسی ها مانع از آن نخواهند شد که ایران بسیاری از پیشنیازهای یک برنامه تسلیحات هسته ای را که می تواند با هشدارهایی اندک عملیاتی شود، دنبال کند.
نمی توان فرض کرد که مقاصد و رفتار ایران در یک دهه یا ۱۵ سال آینده معتدل خواهد شد، در حالی که برخی این فرض را دارند. در مقابل، به احتمال زیاد ایران یک نظام چندرگه که در آن یک دولت با یک اقتدار مذهبی دائمی و نیروهای نظامی قدرتمند و واحدهای اطلاعاتی که نفوذ سیاسی قابل توجهی اعمال می کنند و اغلب خارج از کنترل دولت عمل می کنند، همزیستی خواهد داشت.
بنابراین، تعامل با یک ایران جاه طلب و قدرتمند شامل چالش های بی پایان دیگری خواهد بود که مشخصه خاورمیانه همیشه متلاطم است. هرچند، بدون برجام این چالش ها می توانستند ترسناک تر هم باشند.
روشن کنم، چنین تاییدیه هایی توسط برجام لازم دانسته نشده اند. در عوض، این تاییدیه ها توسط قانونی که از سوی کنگره ایالات متحده بالافاصله پس از امضای این توافق تصویب شد، برای هر ۹۰ روز ضروری شده اند. این هم لازم به ذکر است که ترامپ از خود برجام کناره گیری نکرد. آنچه او انتخاب کرد یک سازش است: مشخص کند که این توافق را خوار می شمارد بدون آن که از آن خارج شود یا تحریم هایی را که به موجب آن رفع شده اند، بازگرداند (گامی که با خروج ایالات متحده [از برجام] برابر خواهد بود).
آن چه در ادامه رخ خواهد داد نامشخص است. کنگره ۶۰ روز فرصت دارد تا بخشی یا تمام تحریم های تعلیق شده را برگرداند، اما این کار نامحتمل است. هرچند، ممکن است که تحریم های تازه ای در ارتباط با رفتار ایران در سوریه یا جاهای دیگر در منطقه اعمال کند. با تکیه بر این امر، ترامپ از نیتش برای اعمال تحریم های بیشتر علیه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی پرده برداشت.
چنانچه ایالات متحده بخواهد تحریم های جدید را با هر هدفی در هر زمانی تحمیل کند، احتمالا خودش را تنها خواهد دید. اروپایی ها، چین و روسیه بسیار نامحتمل است که به آن بپیوندند، نه تنها به خاطر منافع مالی خودشان، بلکه به دلیل پایبندی ایران به برجام. این نکته ای است که از سوی بازرسان بین المللی که زیر سایه سازمان ملل متحد کار می کنند، و همچنین از سوی مقامات ارشد ایالات متحده، از جمله جیم متیس، وزیر دفاع، تاکید شده است.
عدم پایبندی ایران به روح برجام، آن طور که برخی در آمریکا می گویند، بی معنی است: «روح» اصطلاحی بدون اعتبار حقوقی است. و در حالی که منصفانه است بگوییم بیشتر کارهای ایران در منطقه دلیل مشروعی برای نگرانی است، زمینه ای برای بازتحریم بر اساس این توافق نیست.
مذاکره مجدد بر سر برجام برای افزایش مدت برخی محدودیت های آن، اعمال نظارت های شدیدتر، و گسترش آن برای پوشش موشک ها به طور خلاصه جذاب است، اما در عمل کاملا ناکارآمد خواهد بود، چرا که ایران و بیشتر (یا تمام) دیگر طرف های امضاکننده برجام این تقاضاها را رد خواهند کرد. تهدید به پایان مشارکت ایالات متحده در برجام در صورت اعمال نشدن این تغییرا ثابت خواهد کرد که یا پوشالی‌اند یا اگر اجرایی شوند خودنابودگرند.
هیچ کدام از این ها بدین معنا نیست که استدلال کنیم برجام توافق خوبی است. با این وجود، تصمیم ترامپ برای تایید نکردن [برجام] غیرقابل توجیه و غیرعاقلانه بود. این توافق حاصل یک تلاش جمعی بود. اکنون یک جانبه گرایی آمریکایی ایجاد یک جبهه مشترک در آینده را برای مقابله با ایران دشوارتر کرده است.
اقدام ترامپ همچنین برای سیاست خارجی ایالات متحده بد است. برای این که یک قدرت بزرگ همچنان بزرگ بماند باید فرضی درباره تداوم [رفتار آن] وجود داشته باشد. غیرقابل پیش بینی بودن می تواند برتری های تاکتیکی به همراه داشته باشد، اما در عین حال یک مسئولیت استراتژیک هم وجود دارد.
همین جا پیوند روشنی با کره شمالی وجود دارد. از یک منظر، ایالات متحده باید مشخص کند که دیپلماسی در مدیریت چالش های اتمی و موشکی کره شمالی نقشی دارد، اما چنان چه دیگران به این نتیجه برسند که نمی توان بر پایبندی آمریکا به توافق ها اعتماد کرد، توانایی این کشور برای ایجاد یک مسیر دیپلماتیک معتبر به شدت تضعیف شود.
یک مسئله فوری تر هم وجود خواهد داشت: اگر ایالات متحده فرآیندی را راه بیاندازد که موجب شود برجام از کار بیافتد و ایران فعالیت های هسته ایش را که در حال حاضر توسط توفق محدود شده از سر بگیرد، بحران در زمانی ایجاد خواهد شد که دست ایالات متحده همین حالا در مسئله کره شمالی گیر است.
علی رغم این ملاحظات، اشتباه خواهد بود که تنها به اعلامیه ایالات متحده توجه کنیم و رفتار ایرانی ها را نادیده بگیریم. در زمانی کوتاه، جهان باید ایرانی را که یک قدرت امپراتوری است، کسی که به دنبال بازسازی جای پاهای بزرگ در تصوریش از خاورمیانه است، را محدود کند. آنچه نیاز است یک سیاست سد نفوذ ایران در سراسر منطقه است- شامل حمایت از کردها در شمال عراق و سوریه، و همچنین دیگر گروه ها و کشورهایی که علیه ایران هستند.
در زمان طولانی تر باید چالش های ناشی از عیب های برجام، مهم تر از همه بندهای غروب، را حل و فصل کرد. این توافق، مسئله هسته ای ایران را «متوفق کرده است» به جای آن که آن را حل کند. بندهای مهمی از توافق هشت یا ۱۳ سال دیگر منقضی خواهند شد. در آن زمان، بازرسی ها مانع از آن نخواهند شد که ایران بسیاری از پیشنیازهای یک برنامه تسلیحات هسته ای را که می تواند با هشدارهایی اندک عملیاتی شود، دنبال کند.
نمی توان فرض کرد که مقاصد و رفتار ایران در یک دهه یا ۱۵ سال آینده معتدل خواهد شد، در حالی که برخی این فرض را دارند. در مقابل، به احتمال زیاد ایران یک نظام چندرگه که در آن یک دولت با یک اقتدار مذهبی دائمی و نیروهای نظامی قدرتمند و واحدهای اطلاعاتی که نفوذ سیاسی قابل توجهی اعمال می کنند و اغلب خارج از کنترل دولت عمل می کنند، همزیستی خواهد داشت.
بنابراین، تعامل با یک ایران جاه طلب و قدرتمند شامل چالش های بی پایان دیگری خواهد بود که مشخصه خاورمیانه همیشه متلاطم است. هرچند، بدون برجام این چالش ها می توانستند ترسناک تر هم باشند.
خلیج همیشه فارس
ترامپ مایه شرمساری ملت امریکا ، روابط بین الملل و دنیا است.رفتار او نشان دهنده نوعی آشفتگی و جنون روحی و روانی است.که این آشفتگی را به سیاست خارجی امریکا و روابط بین الملل منتقل می کند.رفتارهایی از هم گسیخته و مملو از تناقض.رفتار ترامپ نشان داد هیچ دولتی در جهان به اندازه دولت امریکا یاغی نیست.دولتی که معاهدات بین الملل را پاره می کند.قعطنامه های شورای امنیت سازمان ملل را (که خود آنرا تایید کرده است)زیر پا می گذارد.تاریخ جهان و کشورها را از روی عمد(حماقت) یا جهالت(خلیج فارس را خلیج عربی) تحریف و وارونه می کند.در تمام جنگها،شورش ها،کودتاها،جنایت ها در تمام کشورها و در سراسر تاریخ حضور دارد و علت آنهاست. به دروغ با مردم کشورها و ملتها اعلام دوستی می کند اما آنها را ممنوع الورود می کند، به تاریخ و فرهنگشان دست اندازی می کند، هواپیماهای مسافربری را برخلاف تمام معاهدات بین المللی منفجر و نابود می کند.از دولتهای قبیله ای و متجاوز و ضد حقوق بشر حمایت و پشتیبانی می کند.ولی دولتهای مردمی و قانونی(مثل دولت دکتر محمد مصدق در ایران و سایر دولتهای مشابه در دنیا) را با توطیه و کودتا سرنگون می کند. گروهای تروریستی مثل داعش و...را بوجود می آورد،تجهیز و حمایت می کند. دولت کنونی امریکا چنین دولتی است. دولتی که جهان را به سوی هرج و مرج،جنگ،فروپاشی و نابودی بشریت سوق می دهد. امریکا و جهان از وجود چنین رییس جمهوری شرمسار و پشیمان است.