شعری از دکتر علی شریعتی در وصف امام خمینی

فریادِ روزگارِ ما

فریاد روزگار ماست
روح خدا
در روزگار قحطی هر فریاد
در روزگار قحطی هر جنبش
فریاد روزگار ماست
آری در روزگار مرگ اصالتها
بی تو دگر چه بگویم
چه را بسرایم
ای مطلع تمام سرودها
بی تو فرو نشسته دگر فریاد
تنها شده است هر چه كه انسانیت
در پایتخت غارت و خون
جز وحشت و هراس نمی بینم
این درد را با كه بگویم
كه هر ورق از هر كتاب
ترس را فریاد می كند
حتی پلاس كهنه خیابان هم
تجربه كرده است ترس را
اینك سیاه بینمش
تا بر تو باز شود
كه راست می گویم
در هر كرانه این شهر بی طپش
سگهای زنجیری
سگهای دست آموز
در چشمهای بیدار
ترس را نشانده اند آنها
هر روز می درند
هر روز می برند
و پاداش را
از دست گرگ می گیرند
در پایتخت غارت و خون
سگهای زنجیری
آن گرگ پیر را به حراست نشسته اند
بی تو در پایتخت دیو دماوند
سیاوشها و كاووسها در بندند
ای كاش رستم
كاووسها را نمی رهاند
تا اینگونه گشاده دست
در بند بخواهد رستم را
در خون كشد سیاوش را
بی تو من از خمین گذشتم
افسرده بود و سرد
نام تو را زمزمه می كرد روز و شب
فریاد روزگار ماست
روح خدا
بانگ تعهد و رسالت
بانگ خدا و خون
اینك تو ای سلامت پویا
ای كرامت بی مرز
بر این زمین تشنه ببار
آری آری
تا زاید این
سترون فرسوده
گلهای سرخ شهادت را
تا باز در نبض شهر تپد
فریاد آری
تو ای سخاوت بی حد ببار بر جنگل
تا باز این درخت خفته شود بیدار
تا باز آن جوانه كند فریاد!