این دو وزیر حقیر

عبدالله بن زاید، ضمن تکرار ادعاهای واهی همیشگی در این زمینه، ایران را عامل بی ثباتی در منطقه نامید و مدعی شد ایران در کشورهای همسایه دخالت می کند.نامبرده طی یک لاف زنی دیپلماتیک، حضور نظامی در یمن را برای مبارزه با تروریسم قلمداد کرد و اعلام داشت همه تلاشهایمان را برای بازگرداندن ثبات در یمن بکار خواهیم گرفت و با تلاش ها در راه مبارزه با تروریسم سهم بزرگی را ایفا کرده ایم و با تمامی وجود با ایران مقابله خواهیم کرد. ضمناً اقدامات ایران در منطقه ثابت کرده ایران صلاحیت انتقاد از عربستان را در حادثه منا ندارد!

وزیر خارجه بحرین نیز قبل از عبدالله بن زاید، ایران را به دخالت در امور داخلی دیگران و دامن زدن به بی ثباتی در منطقه متهم کرده بود. بحرین همچنین در یک اقدام نمایشی سفارت خود در تهران را تعطیل و به کاردار جمهوری اسلامی ایران در منامه 3 روز فرصت داده تا خاک این جزیره را ترک نماید. بحرین بطور همزمان از ایران به سازمان ملل شکایت کرده است.

هر دو اقدام این دو شیخ نشین در راستای همسوئی با عربستان معنی و مفهوم واقعی خود را پیدا می کنند ولی جای تعجب است که دقیقاً پس از تغییر نسبی مواضع عربستان و شروع همکاری با جمهوری اسلامی ایران در شناسائی و ارسال پیکر مطهر قربانیان فاجعه منا، این دو شیخ نشین چنین مواضعی را اتخاذ کرده اند. قبل از این سخنان، عادل الجبیر، وزیر خارجه عربستان تصریح کرده بود عربستان درسهای خود را از حادثه منا گرفته و در پی شفافیت و تحقیق و بررسی موضوع قربانیان منا است و قطعاً کسانی که قصور کرده اند، مجازات خواهند شد. با مقایسه این موضع با دیدگاه های امارات و بحرین، احتمالاً مقامات ابوظبی و منامه هم غافلگیر شده اند که چرا در مسیری قرار گرفته اند که هیچ توجیهی ندارد و در یک موضع گیری شتابزده سعی کرده اند پل های پشت سر خود را خراب کنند.

ایکاش وزیر خارجه امارات به فجایعی که با همدستی با عربستان در یمن به بار آورده، قدری می اندیشید و به این سئوال پاسخ می داد که چرا خاک یک سرزمین عربی - اسلامی همسایه را شخم زده اند و با قتل عام هزاران انسان بی گناه و بی دفاع به شرارت و کشتار و جنایت پرداخته اند؟ هلاکت ده ها نظامی امارات در یمن که در میان آنها چند فرمانده هم بوده اند، دیگر جائی برای رجزخوانی این شیخ نشین باقی نمی گذارد که خود را عامل ایجاد ثبات و امنیت در یمن و بلکه منطقه معرفی کند و دیگران را به دخالت در امور کشورهای عربی متهم نماید.

زمانی ملک عبدالله پادشاه سابق عربستان، زمامداران وقت امارات را عناصری نادان و ابله معرفی کرد که جدی ترین دشمنانشان، خودشان هستند! گویا این تعبیرات، فقط به آن زمان محدود نمی شود و حتی امروز هم عیناً موضوعیت دارد.

مسئله در مورد بحرین، جدی تر است. شیوخ بحرین گویا فراموش کرده اندکه سرزمین بحرین را به اشغال عربستان در آورده اند و عملاً فاقد اختیار هستند و به اندازه «لولوی سر خرمن» هم کارآئی ندارند.

اگر امارات و بحرین واقعاً خواستار توقف دخالت دیگران در امور داخلی خود و همسایگان می بودند، خود برای به خاک و خون کشیدن مردم مظلوم یمن وارد عمل نمی شدند و تاوان جنایات خود را با بدرقه اجساد نظامیانی که در یمن به هلاکت رسیدند، نمی پرداختند. بحرین که در اشغال عربستان است و مقر ناوگان پنجم آمریکا مستقر در خلیج فارس شده است، در حد و اندازه ای نیست که با فحاشی به کشور مقتدر و بزرگی همچون جمهوری اسلامی ایران، احساس بزرگی کند. خوبست وزرای خارجه این دو شیخ نشین کوچک در حاشیه جنوبی خلیج فارس به فهرستی از درخواست های مکرر قدرت ها و ابرقدرت ها بنگرند که از ایران اسلامی خواستار همفکری و همکاری در حل و فصل بحران های منطقه هستند.

ایکاش این دو عنصر حقیر حداقل به اظهارات و مواضع اربابان خود نظری می انداختند تا با اتخاذ این مواضع انحرافی موجب بی اعتباری روزافزون خود نشوند و حداقل، نان را به نرخ روز بخورند! زمانی بود که تکرار سخنان ضد ایرانی شیوخ خلیج فارس به خاطر همراهی با جنگ روانی علیه جمهوری اسلامی ایران در برخی محافل خریدار داشت ولی امروزه دنیا برای حل و فصل مسائل و مشکلاتی که حکام مرتجع در منطقه ایجاد کرده اند، دست به دامان ایران اسلامی شده و دیگر هیچکس به عربده های مزدوران منطقه ای استکبار اعتنا نمی کند.

* منبع: روزنامه جمهوری اسلامی