الهام پاوه نژاد:هیچ وقت انقدر از خودم راضی نبودم!

متن کامل این یادداشت بدین شرح است:

نه به معنای خودشیفتگی بلکه احساس رضایت از خود بودنم!!

همیشه از طرف نزدیکانم مورد مواخذه قرار گفتم که چرا انقدر احساسم را ابراز می کنم ؟ یا چرا انقدر درونم آشکار است و از این جنس نصیحت ها....اما امروز که به روزهای پایانی این شهریور عجیب نزدیک می شوم از خودم راضی هستم....هیچ اما و اگری در زندگیم ندارم...

هیچ احساسی که از پنهان کردنش متاسف باشم یا حسرتش را بخورم....امروز که ذهنم درگیر سوالهای بی شمار همیشگی و کلنجارهای من ورای روزمرگی ها بود از پسِ پیچ بلوار، ناغافل و بی حتی بارانی که بشود پیش بینیِ این لحظه را داشت، رنگین کمان به زیبائی خودش را نشان داد...نشانه ای بی نظیربرای منی که همیشه دنبال نشانه ها و علائم کائنات هستم..

خوشحالم که تلاش هایم و حتی زخمهایم در پس ابراز احساس و حقیقت وجودیم به بار می نشیند و امروز از روشم راضیم که می توانم از تلخی ها با کمال عبور کنم....ببخشم و درخواست بخشش کنم...دوست بدارم حتی اگر دوست داشته نشوم...زیرا که عشق یعنی همین....یعنی مهرِ بی انتظار...یعنی نگاه به آسمان حتی اگر نبارد ولی ایمان داشته باشی برایت رنگین کمان بیارد...ایمان داشته باشی به وقت، لبخند و توجهش را از تو دریغ نمی کند....

یعنی زندگی همین لحظه و همین دم فانیست و چرا خودم را از خودم پنهان کنم جهت قضاوت دیگری....بگذار هرکس هرچه دوست دارد در موردم بیندیشد...

چه باک که اگر لحظه ای بعد نباشم چه کسی می خواهد حسرت هایم را جواب دهد؟

امروز باور کردم که هرکس توان این ابراز و عریانی دل را ندارد و از این بابت به خودم می بالم.....

چه اشکال داره آدم بعد از مدام به زیر ذره بین کشیدن خودش، گاهی ارزش های خودش را برای خود یادآوری کند و حتی برای دیگری؟! شاکرم که هم رنگ جماعت نیستم! هر آگاهی از پس رنج به دست می آید!