نماز انسان را به مقام شهود می رساند

نماز عبادتی است که انسان را به مقام شهود می رساند. چرا که شخص نمازگزار در تشهد می گوید: أشهد أن لا إله إلا الله، شهادت همان مقام شهود و شهود عین دیدن و چشیدن است. آری در نماز غوغاهاست

چنین نمازی باید به گونه ای باشد که مصلی در میدان سلام حق قرار گیرد. لذا نمازگزار نیز نمازش را با اسم الله شروع می کند و آن را به سلام الهی ختم می کند. پس تو نیز در پایان نماز ابتدا به استاد کل، جناب پیغمبراکرم (ص) سلام کن که بدون او سالم نمی شوی و بدان خداوند تبارک و تعالی نماز را به دلیل صلوات بر پیغمبر، شریف کرده است مگر از حضرت ثامن الأئمه (ع) که ربّ النوع مسافران کوی یار است، نشینده ای که در حین هجرت از مدینه به طوس در ذکر قنوتش می فرمود:

یا بدئ یا بدیع یا قویّ یا منیع یا علیّ یا رفیع، صلّ علی من شرفتَ الصلوة بالصلوة علیه.

پس تو نیز در قنوت نماز، ذکر پیشوای هشتمت را بر زبان آور و در سلام نمازت از بوستان اسماء الهی دو اسم شریف سلام و رحمت حق را به محضر انور جناب رسول الله (ص) تقدیم بدار و بگو:
السلام علیک أیّها النّبیّ و رحمة الله و برکاته.

سپس رحمت خدا را گسترش ده، زیرا جناب خاتم الأنبیاء حضرت محمد (ص) دوست دارد همه ی موجودات نظام هستی را در قلمرو سلام قرار دهی و همانند آن مرد تنگ نظر مباش که در قنوت نمازش این طور می گفت:

اللّهم ارحم لی و محمّد (ص) و لا ترحم معنا أحدا.

یعنی بارالها فقط من و محمد (ص) را رحم کن و احدی را با ما مورد ترحم قرار مده؛ که حضرت رسول (ص) ناراحت شدند و به ایشان فرمودند:

و لقد تحجّرتَ رحمة الله، استوسِع رحمة الله.

تو رحمت خدای را تحجیر ( سنگ چین) کردی، رحمت خدای را وسعت ده تا شامل همگان گردد؛ تو نیز از این کلام عبرت گیر و دو اسم سلام و رحمت الهیه را به خویش و تمام بندگان الهی هدیه کن و بگو:

السلام علینا و علی عباد الله الصالحین.

باز هم رحمت خدا را وسعت ده که اگر با تمام خلوص قلبت به عالم سلام کنی، نظام هستی مأمور می گردد تا تو را سالم بدارد و بدان که جناب پیغمبر (ص) رحمة للعالمین می باشند و سلام سفره ی رحمانیه ی الهیه است. بتابراین همانگونه که نماز را بعد از اسم الله با اسم الرحمن حق شروع کردی در آخر نیز با سفره ی رحمانیه ی خداوند آن را به پایان رسان که همه ی موجودات بر گردن تو حق دارند، پس این سفره را پهن کن و به تمام موجودات عالم وجود، که در حضورتواند ( تو هستند) و سرّ ارتباط همه را هم او تشکیل می دهد که او همان « هو» سریانی در همه است؛ بگو:

السلام علیکم و رحمة الله و برکاته.

استاد صمدی آملی