یادداشت داماد شهید آوینی درباره حواشی سخنرانی هاشمی و مطهری

اول انقلاب صحبت اين بود كه به توده‌اي‌ها و كمونيست‌ها و هر دار و دسته‌ مخالف ديگري تريبون داده شود تا حرفشان را بزنند. جلوتر كه آمديم گفتند اينها كه نه، ولي خوب است اپوزيسيون غيرمعاند كه در مملكت مانده و به قوانين نظام وفادار است امكان صحبت داشته باشد.

چند سال بعد دعوا سر اين بود كه حالا مثلاً ملي ـ مذهبي‌ها هم در اين تعريف مي‌گنجند يا نه و معلوم شد نمي‌گنجند. آمديم جلوتر و تشخيص داده شد اصلاح‌طلب‌ها هم بهتر است ديگر حرف نزنند و بروند پي كارشان.

اين روزها مي‌‌گويند سيد حسن خميني و علي مطهري و هاشمي رفسنجاني هم نبايد تريبون داشته باشند و تهديدشان مي‌كنند كه اگر بيايد فلان جا سخنراني كنيد هر چه ديديد از چشم خودتان ديديد. اين قيف قرار است چه‌قدر تنگ شود؟