دختر شایستۀ دبیرستان حجاب

زهرا ولی استثنا بود. هم درسخوان بود هم مطیع، هم آشپزی و گلدوزی و خانه‌داری بلد بود هم آرایش و شیطنت نمی‌کرد، هم خانوادۀ خوبی داشت هم... خلاصه همه چیز تمام بود. طوری‌که ناظم عبوس و سخت‌گیر مدرسۀ ما او را برای برادرش پسندید و سال بعد از دیپلم شنیدیم که زهرا، عروسِ خانم ناظم مدرسه شده است.

او بعد از ازدواج هم نایستاد. درسش را ادامه داد. فوق لیسانس حقوق گرفت، بچه‌دار شد، ارتباط خوبی با همسر و خانوادۀ همسر داشت و عروسی قابل بود و همسری نمونه و مادری مهربان. در دوره‌های بچه‌های دبیرستان شرکت می‌کرد و به‌جز آن، دو سه باری هم اتفاقی دیدمش و خبرش را دورادور داشتم اما این اواخر مشغلۀ زیاد و سفرهای طولانی کاری‌ام مانع از ارتباط موثر با همکلاسی‌های دبیرستان شده بود. تا اینکه پارسال محرم که چند روزی به خانۀ پدری برگشتم فرصتی دست داد و با خواهرم تصمیم گرفتیم روز عاشورا به امامزاده برویم و یادی از بچگی‌های‌مان بکنیم.

جمعیت زیادی ایستاده بودند و دسته‌های مختلف عزاداری می‌آمدند و دور ساختمان امامزاده می‌چرخیدند و به مسجد یا تکیه‌شان برمی‌گشتند. توی این شلوغی ناگهان چشمم به خانم ناظم افتاد و باهاش سلام علیک کردم.

میان چندهزار دانش‌آموزی که او بهشان نظم یاد داده بود من استثنایی بودم که در خاطرش مانده بودم. صحبت به زهرا کشیده شد. تلخی اندوهناکی به چهره‌اش هجوم آورد. گفت دو سال است که با ام‌اس درگیر است. حالش خیلی بد است. حتی از پس کارهای شخصی خودش هم برنمی‌آید. بچه‌ها را مادرشوهرش نگه‌می‌دارد و... هر روز هم بدتر می‌شود!

شماره‌اش را به من داد و ازم خواست به دیدنش بروم. می‌گفت دیدن دوستان قدیمی شاید برایش خوب باشد اما من مطمئن نبودم...

الف-شین