پاسداشت «مولانا»؛ فراتر از یک روز

به گزارش پارسینه، فاطمه راکعی در شرق نوشت:
برای نکوداشت بزرگان ادب و هنر ایران‌زمین و بزرگ‌مردان پارسی‌گوی، مسلما یک روز در تقویم کافی نیست. همواره و هرروزه باید از ستارگان ادب ایران‌زمین گفت و نامشان را در تمام روزهای سال، زنده نگه داشت اما به هرحال رسم شده که در تقویم هم روزهایی به پاس دستاوردهای بزرگانی نظیر مولانا، فردوسی، خیام، حافظ، سعدی و... اختصاص یابد. باید توجه داشته باشیم که تعدد روزها مساله‌ای را حل نمی‌کند؛ یعنی باید بدانیم که فرضا اگر به‌جای یک روز، یک هفته به نام این بزرگان بگذارند یا اصلا نه، یک ماه را به هریک از آنها اختصاص دهند، چیزی حل نمی‌شود؛ ‌چون اهمیت این افراد، با کمیت هویدا نمی‌شود. کیفیت پرداختن به این بزرگان است که اهمیت دارد. نکوداشت راستین، زمانی متجلی می‌شود که حتی اگر روزی را هم در تقویم به نام این بزرگان مزین نکردیم، اما به طور اصولی مدام به آثارشان بپردازیم و یاد و نامشان همواره در دل و ذهن ما جاری باشد؛ و البته که مسوولان فرهنگی ما هم باید آن‌طور که درخور این بزرگان است به زندگی و آثار آنها بپردازند. اما مشکل همینجاست که متاسفانه در این زمینه کاری درخور صورت نمی‌گیرد. برای همه بزرگان چه بزرگان دین و مذهب و علم؛ و چه بزرگان پهنه ادبیاتمان روزی در تقویم داریم اما آن‌طور که باید، به آنها نمی‌پردازیم. باید در روزی که به نام والای «مولانا» اختصاص یافته، به او و راه او اهمیت خاص داد؛ به‌ویژه در شرایطی که نامش توسط برخی ممالک همسایه در حال مصادره‌شدن است. این از عظمت، بزرگی و استواری شخصیت‌های فرهنگی و ادبی ماست که بعضا کشورها یا فرهنگ‌های دیگر سعی می‌کنند آنها را از آنِ خود بدانند یا توجیهات تاریخی بیاورند و بگویند این افراد از سرزمین ما بوده‌اند. اینکه آنها در چه سرزمینی متولد شده‌اند، اهمیت مادی ماجراست. نهایتا اینکه جسم کسی متعلق به ایران یا ترکیه یا جمهوری آذربایجان باشد، چندان مهم نیست، آنچه اهمیت فراوان دارد این است که نمی‌توان منکر تاریخ حیات این افراد شد. به‌هرحال، سالیان زندگی این افراد در ایران سپری شده و مهم‌تر از آن، آثارشان به زبان فارسی نوشته شده و در تاریخ ادبیات جهان برجای مانده. مهم نیست که آنها به کجا تعلق دارند، مهم این است که گنجینه ادبی‌شان جزوی از تاریخ زبان و ادبیات فارسی است. مسلما اگر کسی در ایران زندگی نکرده و به فرهنگ و ادب فارسی احاطه نداشته باشد، نمی‌تواند چنین اشعار فاخری به زبان فارسی بسراید. باید به این بزرگان، فراتر از یک روز و یک جغرافیا پرداخت. آثار آنها به فارسی سروده شده و این حاکی از ریشه فرهنگی و تاریخی آنهاست، فارغ از اینکه کجا متولد یا دفن شده‌اند.