چگونه خروسک می گیریم؟

اپیدمیولوژی

حدود 15% کودکان در سنین بین 6 ماه تا 5-6 سال به خروسک مبتلا می شوند.

خروسک 5% پذیرش بیمارستانی این گروه سنی را تشکیل می دهد.

در موارد نادر، کودکان سه ماهه و 15 ساله هم به خروسک مبتلا می شوند.

مردان 50% بیشتر از زنان به این بیماری مبتلا می شوند؛ خروسک در فصل پاییز رایج تر است.

تاریخچه

واژه croup از فعل croup, در انگلیسی مدرن به معنای "فریاد با صدای گرفته" ریشه می گیرد؛ این نام اولین بار در اسکاتلند برای این بیماری به کار رفت و در قرن 18 رایج شد.

خروسک دیفتریایی از زمان هومر در یونان باستان شناخته شده است. در سال 1826 برتونیو (Bretonneau ) تفاوت میان خروسک و خروسک ایجاد شده بواسطه دیفتری را کشف کرد.

این فرانسوی خروسک ویروسی را "faux-croup" نامید، و "croup" را برای بیماری ایجاد شده توسط باکتری عامل دیفتری به کار برد.

خروسک ایجاد شده به دلیل دیفتری تقریباً ناشناخته مانده است چرا که مصونیت موثر در مقابل آن کشف شده است.

پاتوفیزیولوژی

عفونت ویروسی به التهاب حنجره، نای و مجراهای بزرگ هوا با گلبول های سفید خون می شوند.

التهاب ممکن است در تنفس مشکل ایجاد نماید. خروسک معمولاً دارای منشا ویروسی است.

برخی افراد این اصطلاح را برای مواردی چون لارنگوتراکئیت شدید، خروسک اسپاسمودیک، دیفتری حنجره، تراکئیت باکتریایی، لارنگوتراکئوبرونشیت، و لارنگوتراکئوبرونشونومونیت به کار می برند. دو مورد اول ویروسی بوده و علائم خفیف تری دارند؛ چهار مورد بعدی باکتریایی بوده و معمولاً علائم شدیدتری دارند.

منشا ویروسی

در 75% موارد ویروس پاراآنفلوآنزا، و به خصوص نوع اول و دوم آن، عامل خروسک به شمار می رود. گاهی اوقات سایر ویروس ها هم می توانند باعث بروز خروسک شوند از جمله آنفلوآنزای Aو B، سرخک، آدنوویروس و ویروس سین سیشیال تنفسی. خروسک اسپاسمودیک (حروسک به همراه پارس کردن)نیز عواملی مشابه چون لارنگوتراکئیت شدید دارد، اما فاقد علائم معمول عفونت (از جمله تب، گلوی چرک کرده، و افزایش گلبول های سفید خون) است. درمان و پاسخ به درمان اما مشابه هستند.

منشا باکتریایی

خروسک باکتریایی ممکن است یکی از این موارد باشد: دیفتری حنجره، تراکئیت باکتریایی، لارنگوتراکئوبرونشیت، و لارنگوتراکئوبرونشونومونیت.

دیفتری حنجره در اثر کورینه باکتریوم دیفتری ایجاد می شود، حال آن که تراکئیت باکتریایی، لارنگوتراکئوبرونشیت و لارنگوتراکئوبرونشونومونیت در اثر عفونتی که در ابتدا ویروسی است و سپس باکتربایی می شود ایجاد می گردند. رایج ترین این عوامل باکتریایی عبارتند از استافیلوکوک اورئوس، استرپتوکوک پنومونیه، هموفیلوس آنفلوآنزا، و موراکسلا کاتارالیس.

علائم و نشانه ها

نشانه های خروسک عبارتند از "پارس مانند شدن" سرفه، استریدور (صدایی زیر و شبیه خس خس به هنگام دم)، گرفتگی صدا و سختی تنفس که در هنگام شب تشدید می شوند. سرفه های پارس مانند معمولاً صدایی مانند صدای فوک و یا شیر دریایی دارند.

گریه می تواند باعث تشدید خس خس شود؛ خس خس می تواند نشاندهنده تنگ شن مجرای هوا گردد. با بدتر شدن خروسک ممکن است از شدت خس خس کاسته شود. علائم دیگر عبارتند از تب، زکام (علائمی ماشبه علائم سرماخوردگی)، و به داخل فرورفتن پوست میان دنده ها.

جاری شدن آب دهان و یا ظاهری بیمار معمولاً به دیگر موارد پزشکی مربوط است. معاینه بالینی بیماران باریک شدن فضای ساب گلوتیک را نشان می‌دهد چیزی که در رادیوگرافی با نمای برج کلیسا مشخص می‌شود. کروپ به ندرت با عوارض جدی همراه است تنها در ‎ ۱/۳ تا ‎ ۲/۶ درصد از بیماران نیاز به بستری در بیمارستان وجود دارد. مدت بیماری معمولا ۵ روز است، بعد از کاهش علایم جدی، سرفه خفیف ممکن است هم‌چنان برای چندین روز وجود داشته باشد. یک رابطه بین ابتلا به کروپ و آسم وجود دارد اما این‌که کدامیک عامل دیگری است مشخص نیست. در یک مطالعه در بیماران با تشخیص کروپ ریسک ابتلا به آسم تقریبا ۲ برابر شد.

پیشگیری

مصونیت بخشی (واکسن) در برابر آنفلوآنزا و دیفتری می تواند از بروز خروسک جلوگیری نماید.

درمان

بسیاری از بیماران با علایم خفیف می‌توانند به صورت سرپایی و در خانه درمان شوند. ولی در صورت بروز هر یک از علایم مانند کبود شدن لب‌ها، ناخن، هر گونه اختلال تنفسی، آب‌ریزش از دهان و یا اختلال در بلع، علایم گیجی و بی‌قراری و عدم بهبود علایم درمانهای تخصصی تر انجام می شود. در بیماران با علایم سیانوز، رنگ پریدگی اندام‌ها، کاهش سطح هوشیاری و یا علایم افزایش کار تنفسی ناشی از دیسترس تنفسی درمان با اکسیژن شروع می‌شود.در کروپ با منشا باکتریال باید درمان با آنتی بیوتیک آغاز شود.

چنان‌چه استریدور در حالت استراحت در بیمار وجود دارد تازمان بهبود استریدور پزشک بیمار را در بیمارستان بستری می‌کند.

درمان با استروئید در بهبود استریدور مؤثر است. استروئید استنشاقی اغلب مورد استفاده قرار می‌گیرند. پردنیزولون خوراکی با دوز ۱ میلی‌گرم در هر کیلوگرم وزن اغلب مؤثر است. در یک آزمون تصادفی محققان کشف کردند که دگزامتازون با دوز ‏ ۰/۶ میلی‌گرم در هر کیلوگرم وزن در سرعت بهبود علایم کروپ خفیف موثر بوده‌است. یک مطالعه هم‌گروهی نشان داد که درمان با استرویید در کاهش علایم، بستری مجدد، کاهش مدت زمان بستری در بیمارستان و کاهش نیاز به درمان با اپینفرین موثر است. درمان استاندارد در این بیماری استنشاق بخار مرطوب است.

کودکان مبتلا به خروسک را باید تا جای ممکن آرام نگه داشت. استروئید ها به صورت روتین تجویز شده و در موارد شدید از اپی نفرین استفاده می شود. کودکان با سطح اکسیژن (مقدار اکسیزن محلول در خون) زیر 92% باید اکسیژن دریافت کنند. و افرادی که خروسک شدید دارند را می توان جهت نظارت بیشتر در بیمارستان بستری کرد.

اگر به اکسیژن نیاز باشد، می توان از روش "مجاورتی" نیز استفاده کرد (نزدیک نگاه داشتن منبع اکسیژن به صورت کودک)، چرا که بیقراری کمتری در مقایسه با استفاده از ماسک اکسیژن ایجاد می نماید. کمتر از 0.2% افراد نیازمند لوله نای می شوند (لوله ای که در مجرای هوا قرار داده می شود).

استروئید ها

کورتیکوستروئیدهایی همچون دگزامتازون و بودزونید را می توان برای درمان خروسک به کار برد.پس از شش ساعت بهبود قابل توجهی دیده خواهد شد. با اینکه می توان این داروها را از طرق خوراکی (دهان)، غیرخوراکی (تزریق)، و یا از طریق تنفسی دریافت کرد، مصرف خوراکی ترجیح داده می شود. معمولاً یک دوز کافی بوده و مصرف آن اکثر اوقات کاملاً امن خواهد بود.دکزامتازون با دوزهای 0.15، 0.3 و 0.6 mg/kg همه به یک مقدار تاثیر دارد.

اپی نفرین

خروسک متوسط تا شدید را می توان با افشانه اپی نفرین التیام بخشید (محلولی استنشاقی که مجرای هوا را باز می کند).در حالیکه اپی نفرین معمولاً شدت خروسک را طی 10 تا 30 دقیقه کاهش می دهد، اثرات ان تنها تا دو ساعت باقی می ماند. اگر پس از گذشت 2 تا 4 ساعت پس از درمان حال کودک بهبود یافت و مشکلی پیش نیامد، می توان او را از بیمارستان مرخص نمود.

سایر درمان‌ها

درمان های دیگری نیز برای خروسک مورد مظالعه قرار گرفته‌اند اما شواهد کافی مبنی بر مفید بودن آن ها موجود نیست. تنفس بخار داغ و یا هوای مرطوب نوعی خوددرمانی سنتی است، اما مطالعات بالینی شواهدی از تاثیرگذاری آن به دست نیاورده اند.، and currently it is rarely used. و این شیوه در حال حاضر به ندرت استفاده می شود. استفاده از شربت های سرفه که معمولاً حاوی دکسترومتورفان و یا گایافنزین هستند نیز توصیه نمی‌شود.[۹] While breathing heliox (a mixture of helium and oxygen) to decrease the work of breathing has been used in the past, there is very little evidence to support its use.

از آنجایی که خروسک معمولاً ویروسی است آنتی بیوتیک ها اغلب استفاده نمی‌شوند مگر آنکه عفونت باکتریایی باشد. استفاده از آنتی بیوتیک هایی چون ونکومایسین و سفوتاکسیم برای عفونت های باکتریایی توصیه می شود. در موارد شدید مرتبط با آنفلوآنزا A و B، آنتی ویروسهای گروه مهارکننده نوروآمینیداز را می توان استفاده کرد.

پیش آگهی

خروسک ویروسی معمولاً یک بیماری کوتاه مدت است؛ خروسک به ندرت موجب مرگ در اثر اختلالات تنفسی و یا ایست قلبی می گردد. علائم آن معمولاً طی دو روز بهبود می یابند اما ممکن است بین چهار تا هفت روز تداوم پیدا کنند. عوارض غیرمعمول دیگر ممکن است شامل تراکئیت های باکتریایی، ذات الریه، و ادم ریه گردد.

منبع: ویکی پدیا