سرعت اینترنت در ایران، پایین ترین در خاورمیانه

؛ضريب نفوذ اينترنت پرسرعت در ايران كمتر از يك صدم درصد است
؛ سرعت اينترنت رايگان در كره جنوبي ٥٠٠ برابر سرعت اينترنت پولي در ايران است واينترنت پرسرعت (ADSL) به معناي واقعي در ايران وجود ندارد.

كارشناسان حوزه ارتباطات و فناوري اطلاعات با اذعان بر اين موضوع مي گويند: طبق استانداردهاي بين المللي حداقل سرعت اينترنت ADSL، ٥١٢ كيلو بيت در ثانيه است، درحالي كه در ايران اين سرعت به كمتر از ١٠٠ كيلو بيت در ثانيه مي رسد! براساس برنامه چهارم توسعه تا پايان سال ٨٨ (پايان اين برنامه) تعداد پورت هاي فعال ADSL بايد به ٥/١ ميليون پورت برسد؛ درحالي كه هم اكنون به جاي ٩٠٠ هزار پورت فعال، كمتر از ١٠٠هزار پورت فعال ADSL وجود دارد. به عبارت ديگر نفوذ ADSL در ايران يك نهم ميزان پيش بيني شده در برنامه چهارم توسعه است. متخصصان اين حوزه معتقدند: شركت مخابرات با فراهم نكردن تسهيلات لازم و محدود كردن سرعت اينترنت ADSL باعث ورشكستگي شركت هاي PAP شده و اكنون نيز برخلاف اصل ٤٤ قانون اساسي در مورد لزوم توجه به امر خصوصي سازي، خود براي راه اندازي پورت هاي ADSL وارد عمل شده است.

دكتر علي اكبر جلالي، استاد دانشگاه علم و صنعت و پژوهشگرIT، مي گويد: اينترنت پرسرعت در جهان استانداردهاي خاصي دارد. در بسياري از كشورهاي دنيا سرعت ٥/١ مگابيت بر ثانيه را سرعت معمول براي اينترنت پرسرعت مي دانند، اين در حالي است كه در برخي كشورها از جمله ايران ADSL(اينترنت پرسرعت) به عنوان يك وسيله ارتباط پرسرعت تلقي مي شود كه حداكثر سرعت آن فقط ١٢٨ كيلو بيت بر ثانيه براي مردم است. بنابراين مي توان نتيجه گرفت كه در حال حاضر در ايران اينترنت پرسرعت هنوز حتي براي كاربران به صورت ملموس و به معناي واقعي عرضه نشده است.

به گفته دكتر جلالي، قرار بود ١٣ شركتPAPاز سال ٨٣ با سرمايه گذاري ٢٠٠ ميليارد توماني، مسئوليت توسعه اينترنت پرسرعت را برعهده بگيرند اما عملا دچار مشكل شدند و نتيجه اين كه در كمال تاسف ضريب نفوذ اينترنت پرسرعت در ايران فقط ٠١/٠ درصد است. يعني از هر ١٠ هزار ايراني فقط يك نفر به اينترنت پرسرعت دسترسي دارد، همين تعداد كم پورت اينترنت پرسرعت نيز فقط در شهرهاي بزرگ راه اندازي شده است.

در حالي كه كشورهاي توسعه يافته اي مانند فرانسه اينترنت را با سرعت ٣٠ مگابيت بر ثانيه و سوئد با سرعت ١٠٠ مگابيت بر ثانيه، در اختيار كليه كاربران خانگي قرار داده اند.همچنين طبق برنامه اي كه در سنگاپور تدوين شده، قرار است تا سال ٢٠١٠ به هر كاربر خانگي يك گيگا بيت در ثانيه پهناي باند اختصاص يابد.( بدين شكل در واقع سرعت اينترنت برابر با يك گيگا بيت بر ثانيه خواهد بود).
دكتر جلالي توضيح مي دهد: در شهر سئول كره جنوبي، اينترنت رايگان وجود دارد كه در بسياري مكان هاي تجاري با استفاده از آن فرآيند دانلود با سرعت ١٦/٢ مگابيت بر ثانيه انجام مي گيرد. اين در حالي است كه در حالت عادي در ايران اغلب سرعتي بيشتر از ٥ كيلو بيت بر ثانيه براي دانلود در اختيار نداريم يعني سرعت اينترنت رايگان كره جنوبي حدود ٥٠٠ برابر اينترنت پولي در كشورماست.

عضو هيئت علمي دانشگاه علم و صنعت در ادامه مي افزايد: يكي از دلايل عمده عقب ماندگي كشور در عرصه كاربردهاي فناوري اطلاعات، نگراني از ارائه خدمات ADSLاست. چون مسئولان معتقدند با اينترنت پرسرعت امكان دانلود بعضي فيلم هاي نامناسب وجود دارد؛ اين در حالي است كه افراد بسيار كمي به دنبال اين مسائل هستند و از سوي ديگر اين افراد از هر راهي كه ممكن باشد، كار خود را انجام خواهند داد.

در حال حاضر سطح توسعه يافتگي كشورها براساس پهناي باند اينترنت سنجيده مي شود و فراواني اطلاعات يا داده هاي الكترونيكي روي شبكه اينترنت معيار توسعه يافتگي كشورهاست كه متاسفانه در هر ٢ مورد ذكر شده ، ما دچار مشكل جدي هستيم.دكتر جلالي تاكيد مي كند: آن چه ما به عنوان اينترنت استفاده مي كنيم، در حال حاضر در كشورهاي پيشرفته منسوخ شده است و به آن نام اينترنت اطلاق نمي كنند.

دكتر احمد يحيايي ايله اي، استاد دانشگاه و كارشناس ارتباطات، مي گويد: قيمت اينترنت پرسرعت در تركيه ١٢ برابر ارزان تر از ايران است. در حالي كه تركيه يكي از كشورهاي رقيب ايران در دستيابي به اهداف ترسيم شده در سند چشم انداز توسعه ٢٠ ساله ايران مي باشد. اگر قرار است ما در زمينه فناوري اطلاعات و ارتباطات در جايگاه اول منطقه قرار بگيريم، بايد تسهيلات بيشتري براي افزايش شاخص ضريب نفوذ اينترنت پرسرعت اختصاص دهيم.

وي مي افزايد: واگذاري اينترنت پرسرعت رايگان در عربستان به مردم و اماكن تجاري و صنعتي، يكي ديگر از اقدامات كشورهاي هم جوار ما در اين زمينه مي باشد.وي مي افزايد: حتي دانشگاه هاي ما نيز از اينترنت پرسرعت بي بهره اند و بايد هزينه هاي سنگين بابت پهناي باند بپردازند. دكتر يحيايي تصريح مي كند: تصميم ناگهاني دولت در خصوص ايجاد محدوديت براي اينترنت پرسرعت تا سقف ١٢٨ كيلو بيت بر ثانيه براي مشتركان خانگي و ارائه پهناي باند با قيمتي چند برابر قيمت تمام شده به شركت ها باعث شد تا بسياري از شركت هاي PAPو ICPكه براي فروش پورت هاي خود سرمايه گذاري هاي سنگين كرده بودند، با ضرر و زيان و حتي ورشكستگي مواجه شوند و نتوانند به تعداد پيش بيني شده، پورت هاي مذكور را به فروش برسانند.

وقوع اين اتفاقات به دليل عمل نكردن شركت هاي ياد شده به تعهداتشان باعث شد شركت مخابرات به بهانه ناتواني بخش خصوصي در واگذاري اينترنت پرسرعت خود راسا وارد عمل شود كه اين امر مخالف سياست هاي كلي كشور در قالب اصل ٤٤ قانون اساسي مبني بر توسعه بخش خصوصي مي باشد.مهندس مسعود رياضيات، رئيس انجمن ISPهاي (شركت هاي ارائه دهنده اينترنت) ايران، مي گويد: اينترنت پرسرعت يا ADSL با سرعتي كمتر از ٥١٢ كيلو بيت در ثانيه در ساختار استانداردهاي بين المللي هيچ معنا و مفهومي ندارد و در واقع اينترنت پرسرعت تلقي نمي شود. به عبارت ديگر اينترنتي كه تحت عنوان پرسرعت و ADSL با سرعتي كمتر از ١٠٠ كيلو بيت بر ثانيه در حال حاضر در ايران به مردم ارائه مي شود، اصلا اينترنت پرسرعت نيست.

چرا كه متوسط جهاني سرعتADSLحدود ٢ مگابيت بر ثانيه است.وي در مورد علت توسعه نيافتن اينترنت پرسرعت در ايران مي گويد: شركت مخابرات، پهناي باند را با قيمتي چند برابر قيمت تمام شده در اختيار شركت هاي خصوصي PAPو ICPقرار مي دهد و از سوي ديگر سرعت ADSLرا به ١٢٨ كيلوبيت بر ثانيه محدود كرده كه اين مسئله باعث كاهش مشتركان اين سرويس شده است. همچنين شركت مخابرات تعرفه زيادي براي انتقال پهناي باند از يك مركز تلفن به مركز ديگر براي شركت هاي PAPمحاسبه مي كندمهندس رياضيات مي افزايد: شركت مخابرات با استفاده از منابع بودجه دولتي اقدام به كابل كشي فيبرنوري كرد كه بيش از ٥٠ درصد اين فيبرها به دليل تعرفه بالا تاريك يا بدون استفاده مانده است؛ در حالي كه مي توان با كاهش تعرفه پهناي باند و حذف تعرفه هاي انتقال پهناي باند بين مراكز تلفن زمينه افزايش پورت هاي اينترنت پرسرعت فعال را فراهم كرد.

مهندس كشوري كارشناس فناوري باند پهن و عضو گروه تحقيقاتي و مخابراتي طيف نيز مي گويد: در كشور ما نيز وزارت ICTدر دولت قبل، تلاش هايي را براي ورود فناوري هاي نوين ارتباطاتي در كشور انجام داد كه نتيجه آن اعطاي مجوزهايي تحت عنوان انتقال داده ها از طريق اينترنت پرسرعت به شركت هاي خصوصي با عنوان PAPبود. دارندگان اين مجوزها بايد اينترنت پرسرعت را در اختيار مشتركان قرار مي دادند. هر يك از اين ١٣ شركت متعهد شدند كه ٢٠ هزار پورت ADSLرا در حداقل ٢٠ استان كشور نصب و راه اندازي كنند. در حال حاضر كه حدود ٣ سال از اعطاي مجوز مي گذرد، بيش از ٢٠٠ هزار پورت نصب شده ولي كمتر از ١٠٠ هزار پورت به فروش رسيده است. در واقع ميزان نفوذ اينترنت پرسرعت در ميان ايرانيان كمتر از ٠١/٠ درصد مي باشد و اين در حالي است كه در برنامه چهارم توسعه تصريح شده است كه تا پايان برنامه چهارم (سال ١٣٨٨) بايد ٥/١ ميليون پورت وجود داشته باشد. يعني در پايان سال سوم (١٣٨٦) بايد حدود ٩٠٠ هزار پورت فعال باشند؛ در حالي كه هم اكنون ، با دستيابي به تنها يك نهم اين ميزان از برنامه چهارم توسعه در زمينه گسترش نفوذ اينترنت پرسرعت بسيار عقبيم.مهندس كشوري مي افزايد: اگر قوانين، آيين نامه ها، بخش نامه ها، اسناد و حتي موضع گيري ها و اظهارنظرهاي مسئولان مخابراتي كشور را در سال هاي اخير بررسي كنيم، به اين نتيجه مي رسيم كه ارتباطات باند وسيع جايگاه قابل قبولي در سياست گذاري هاي كلان بخش مخابرات نداشته و متاسفانه حتي در بسياري از اسناد و سياست گذاري هاي پايين دستي نيز مورد بي مهري قرار گرفته است.

مهندس علمي دبير انجمن شركت هاي اينترنتي نيز مي گويد: در حال حاضر باوجود تلفن هاي ثابت PCM4 و PCM8كه در قالب آن ها مخابرات با استفاده از يك كابل به ٤ يا ٨ خانواده خط تلفن واگذار مي كند، كاربران در بسياري از شهرها، عملا از دسترسي به اينترنت پرسرعت محرومند به عنوان مثال بيش از ٥٠٠ هزار نفر در تهران، حتي اگر تمام شرايط هم فراهم باشد به هيچ وجه قادر نيستند از اينترنت پرسرعت استفاده كنند، زيرا بهره گيري از اينترنت پرسرعت نياز به يك خط تلفن با يك كابل مجزا دارد.

منبع : روزنامه خراسان