.svg)
افغان‌هایی که از ایران می‌روند تا زیر سایه طالبان زندگی کنند
پارسینه: پس از آنکه طالبان موفق شد کابل را تصرف کرده و قدرت را در دست بگیرد، هزاران نفر از مردم افغانستان برای خروج از کشور به فرودگاه‌ها و مرزها، از جمله مرز با ایران هجوم آوردند، اما موردی که کمتر به آن اشاره شده بازگشت شماری دیگر از افغان‌ها به کشورشان است، چرا که حکومت طالبان را بهتر از اشرف غنی می‌دانند.
به گزارش «پارسینه»، مجله خبری تحلیلی « وایس » در گزارشی می‌نویسد سال گذشته میلادی در زاهدان نزدیک به ۳۰۰ زن و مرد افغان را دیده است که بین ۳ تا ۳۰ سال در ایران ساکن بوده اند و اکنون منتظر بودند سفری ۵ ساعته را پشت سر بگذارند تا به خانه بازگردند.
خال محمد ۲۲ ساله که در شیراز برقکاری می‌کرده است گفت: «شاید طالبان پسرخاله‌های ما نباشند، اما می‌توانیم آن‌ها را تغییر دهیم. امنیت بهتر از گذشته است.»
بسیاری از مردانی که دور او جمع شده بودند موافق بودند که حکومت فروپاشیده اشرف غنی فاسد و کاملاً به ایالات متحده وابسته بود.
محمد گفت: «من ۲۰ سال پیش تحت حاکمیت طالبان زندگی نکردم تا بگویم آن زمان چگونه بود، اما هر زمان که به روستایمان در پروان که تحت کنترل طالبان بود می‌رفتم، مردم زندگی بهتری نسبت به مردم کابل داشتند. هیچ کس چیزی را به زور نمی‌برد و آبروی همه حفظ می‌شد.»
آخرین آمار سازمان ملل تعداد آوارگان داخلی در پی خروج نیرو‌های غربی از افغانستان را بیش از ۷۰۰ هزار نفر اعلام کرده است و دولت ایران می‌گوید از تابستان گذشته ۵۰۰ هزار افغان از مرز‌های جمهوری اسلامی عبور کرده اند. اکثر آن‌ها تاجیک و هزاره هستند، قومیتی که در گذشته مورد آزار و اذیت طالبان قرار گرفته اند.
اکنون نزدیک به ۳۰۰۰ نفر در روز که بیشتر آن‌ها از قوم پشتون، و اصالتاً از مناطق روستایی تحت کنترل طالبان هستند، پس از سال‌های طولانی زندگی در غربت به خانه باز می‌گردند. در سال ۲۰۲۰، ایران میزبان حدود ۴ میلیون افغان بود که اکثریت آن‌ها فاقد مدرک بودند.
دفتر امور اتباع خارجی ایران می‌گوید تحریم‌های اعمال شده علیه تهران توسط دولت دونالد ترامپ، به شدت مانع تلاش آن‌ها برای کنترل مرزها شده است.
خبرنگاران وایس در زاهدان شاهد بوده اند که ۸ تا ۱۰ اتوبوس افغان‌ها را برای رساندن به گذرگاه مرزی میلک سوار کرده اند. طبق توافق، صرف غذا در اردوگاه و انتقال به گذرگاه رایگان است.
زن جوان برقع پوشی که در اردوگاه میان زنان مسن و چند کودک نشسته بود، تمایلی به صحبت نداشت، اما گفت: «ما برمی گردیم، زیرا آمریکایی‌ها رفته اند و همه خانواده و بستگان ما در افغانستان زندگی می‌کنند. ما می‌خواهیم برویم و با مردم خود زندگی می‌کنیم.»
در اردوگاه الغدیر، نزدیک زاهدان، حال و هوا کاملا متفاوت است. فاطمه، مادر سه دختر، یکی از هزاران نفری است که به دلیل سابقه ناگوار طالبان در مورد حقوق زنان، افغانستان را به مقصد ایران ترک کردند. او گفت: «من معلم ریاضی دبیرستان دخترانه بودم. آینده‌ای برای زنان در افغانستان وجود ندارد.»
او افزود: «شنیدم که طالبان به مسجد رفته و به مردان گفته است که نیمی از ما به خاطر گناهان زنان به جهنم می‌رویم، پس زنان خود را در خانه حبس کنید تا از آتش جهنم نجات پیدا کنیم. بعد از آن که این را شنیدم همه چیز را جمع کردم و تصمیم گرفتم بروم.»
خال محمد ۲۲ ساله که در شیراز برقکاری می‌کرده است گفت: «شاید طالبان پسرخاله‌های ما نباشند، اما می‌توانیم آن‌ها را تغییر دهیم. امنیت بهتر از گذشته است.»
بسیاری از مردانی که دور او جمع شده بودند موافق بودند که حکومت فروپاشیده اشرف غنی فاسد و کاملاً به ایالات متحده وابسته بود.
محمد گفت: «من ۲۰ سال پیش تحت حاکمیت طالبان زندگی نکردم تا بگویم آن زمان چگونه بود، اما هر زمان که به روستایمان در پروان که تحت کنترل طالبان بود می‌رفتم، مردم زندگی بهتری نسبت به مردم کابل داشتند. هیچ کس چیزی را به زور نمی‌برد و آبروی همه حفظ می‌شد.»
آخرین آمار سازمان ملل تعداد آوارگان داخلی در پی خروج نیرو‌های غربی از افغانستان را بیش از ۷۰۰ هزار نفر اعلام کرده است و دولت ایران می‌گوید از تابستان گذشته ۵۰۰ هزار افغان از مرز‌های جمهوری اسلامی عبور کرده اند. اکثر آن‌ها تاجیک و هزاره هستند، قومیتی که در گذشته مورد آزار و اذیت طالبان قرار گرفته اند.
اکنون نزدیک به ۳۰۰۰ نفر در روز که بیشتر آن‌ها از قوم پشتون، و اصالتاً از مناطق روستایی تحت کنترل طالبان هستند، پس از سال‌های طولانی زندگی در غربت به خانه باز می‌گردند. در سال ۲۰۲۰، ایران میزبان حدود ۴ میلیون افغان بود که اکثریت آن‌ها فاقد مدرک بودند.
دفتر امور اتباع خارجی ایران می‌گوید تحریم‌های اعمال شده علیه تهران توسط دولت دونالد ترامپ، به شدت مانع تلاش آن‌ها برای کنترل مرزها شده است.
خبرنگاران وایس در زاهدان شاهد بوده اند که ۸ تا ۱۰ اتوبوس افغان‌ها را برای رساندن به گذرگاه مرزی میلک سوار کرده اند. طبق توافق، صرف غذا در اردوگاه و انتقال به گذرگاه رایگان است.
زن جوان برقع پوشی که در اردوگاه میان زنان مسن و چند کودک نشسته بود، تمایلی به صحبت نداشت، اما گفت: «ما برمی گردیم، زیرا آمریکایی‌ها رفته اند و همه خانواده و بستگان ما در افغانستان زندگی می‌کنند. ما می‌خواهیم برویم و با مردم خود زندگی می‌کنیم.»
در اردوگاه الغدیر، نزدیک زاهدان، حال و هوا کاملا متفاوت است. فاطمه، مادر سه دختر، یکی از هزاران نفری است که به دلیل سابقه ناگوار طالبان در مورد حقوق زنان، افغانستان را به مقصد ایران ترک کردند. او گفت: «من معلم ریاضی دبیرستان دخترانه بودم. آینده‌ای برای زنان در افغانستان وجود ندارد.»
او افزود: «شنیدم که طالبان به مسجد رفته و به مردان گفته است که نیمی از ما به خاطر گناهان زنان به جهنم می‌رویم، پس زنان خود را در خانه حبس کنید تا از آتش جهنم نجات پیدا کنیم. بعد از آن که این را شنیدم همه چیز را جمع کردم و تصمیم گرفتم بروم.»
فاطمه ادامه می‌دهد: «آن‌ها می‌گویند که برای تحصیل دختران آماده می‌شوند، اما این یک دروغ محض است. این همان طالبان است که به زنان اجازه نمی‌دهد تا بدون یکی از اعضای مرد خانواده به خیابان بروند.»
پیش بینی‌های فاطمه درست بود. شش ماه پس از تسلط طالبان بر کشور، یونیسف می‌گوید که ۶۰ درصد از ۳.۷ میلیون کودکی که هنوز به مدرسه نمی‌روند، دختر هستند. زنان هم مجاز نیستند بدون همراه مرد به سفر‌های طولانی بروند.
اگر چه او به جز فرزندانش چیزی با خود نبرد، اما شاید فاطمه یکی از خوش شانس‌ترین افرادی باشد که توانسته است آنجا را ترک کند.
مهدی محمودی، مدیرکل امور اتباع و مهاجرین خارجی، گفت: «با وجود کمک‌های بین‌المللی ناچیز و کاهش درآمد‌های ناشی از تحریم‌های ناعادلانه، دولت جمهوری اسلامی به افرادی که از افغانستان فرار کرده‌اند کمک کرده است. روشن است که آن‌ها از شرایط سخت فرار می‌کنند. برخی به طور موقت اینجا می‌مانند، سپس به خانه برمی گردند. متأسفانه برخی قربانیان قاچاقچیان انسان می‌شوند که یک مشکل جهانی است.»
او می‌گوید اقتصاد راکد یکی از دلایلی است که افغان‌ها تصمیم گرفتند به خانه برگردند: «تن‌ها حدود ۲ درصد از مردم افغانستان که در ایران زندگی می‌کنند، میزبان اقامتگاه‌های دولتی هستند و بقیه در میان مردم ایران زندگی می‌کنند. آن‌ها کار می‌کنند و مطمئناً تحریم‌های اقتصادی ناعادلانه بر آن‌ها نیز تأثیر می‌گذارد.»
یک پیرمرد افغان که نامش را نمی‌گوید، گفت که ده‌ها سال بدون مدرک در ایران زندگی کرده و مدت کوتاهی برای شرکت در مراسم عروسی دخترش به کابل برگشته بود.
او ادامه داد: «وقتی در جایی برای مدت طولانی زندگی می‌کنید، مانند کشور شما می‌شود. البته تا به حال به عنوان کارگر روزمزد کار می‌کردم، اما هیچ وقت شانس این را نداشتم که کارت شناسایی بگیرم.»
او اضافه کرد: «من از مردم ایران بسیار سپاسگزارم، اما برای بیش از ۳۰ سال هیچ وقت مدرکی به دست نیاوردم و اکنون زمان بازگشت به خانه است.»
منبع:
پارسینه
ارسال نظر