خانوادهٔ این جانباز در طویله زندگی می‌کنند...

طیبه ثابت در روزنامهٔ «شهرآرا» مورخ 29 / 11 / 1390 نوشت:

برف شديدي باريده است و باد هر چيزي را كه بر سر راهش باشد، مي‌لرزاند. هوا، به صبح مي‌زند اما هنوز اذان صبح را نگفته‌اند. صداي پيامك گوشي همراهم، در آن زمان غيرمعمول، مرا از جا مي‌كند. محتواي پيام اين است:

«با سلام و خسته‌ نباشيد! پنجشنبه 15/10/90 خانمم از نردبان زمين خورد. چندين شكستگي كمر، پا و دست دارد. در بيمارستان امدادي بستري است. به سازمان مربوطه رفتم اما مددكار موردنظر اين بخش نبود، ديگران هم جواب درستي نمي‌دهند. حال خودم از هميشه بدتر شده و نياز به بستري شدن دارم. از همه بدتر اين است كه كپسول اكسيژنم خالي شده. خيلي به‌ هم ريختم. نگران «كبري» هستم. خدا را شاكرم اما عقلم ديگر ياري‌ام نمي‌كند. راهنمايي‌ام كنيد! جانباز علي ارحمي.»

اعتراف مي‌كنم كه اين پيامك، بيداركننده‌ترين پيامك بود. آن‌قدر كه هواي سحر را، صبح خدا خيال مي‌كنم. ابتدا مي‌خواهم به شماره يكي از مسئولان مربوطه زنگ بزنم اما نمي‌شود. مي‌گذارم صبح شود. بعد از چندين مرتبه شماره گرفتن، بالاخره موفق مي‌شوم. ماجرا مطرح مي‌شود. بله، درست يكي دو ماه پيش بود كه در پي چاپ يك گزارش از دو همرزمي كه بعد از 27سال همديگر را پيدا كرده بودند، يكي از جانبازان اعصاب و روان بستري در بيمارستان ابن‌سينا از من دعوت كرد به آن‌ها كه به قول خودشان ضايعات جنگ بودند، سر بزنم. آن‌ها گزارش دو همرزم عمليات بدر را مي‌خواندند و گريه مي‌كردند. انگار حال و هواي جبهه برايشان زنده شده بود. حرفي براي گفتن نداشتم. تنها نگاه مي‌كردم كه كبري خانم، همسر جانباز علي ارحمي، از زندگي‌اش برايم ‌گفت.

تنها مي‌ديدم مرداني را كه با ديدن آشنايانشان در وقت ملاقات‌، لبخند به لب دارند.‌ درست مثل آن زمان كه با نواي كوبنده‌شان سنگفرش‌هاي ميدان راه‌آهن تكان مي‌خورد. آن روز در بيمارستان ابن‌سينا علي ارحمي گفت كه جانباز 20درصد اعصاب و روان است. از عمليات بدر گفت و شجاعت فرمانده‌اش سردار شهيد ولي‌ا... چراغچي. از شب‌هاي سرد كردستان گفت و چشمان بيدار سردار شهيد محمود كاوه. از مجروحيت شيميايي‌اش گفت و به «كبري» رضازاده كه رسيد تنها اشك، راوي زندگي‌اش شد، بي‌هيچ كلمه‌اي. آن روز «كبري» گفت كه تصميمش را براي خدا گرفته است كه به يك جانباز سرپرستي و پرستاري دهد.

ميهمان سرزده

دوباره برف است كه شهر را به سكوت دعوت كرده است. سرما و باد مرا به ياد خانه محقر و سرد جانباز ارحمي مي‌اندازد؛ سرپناهي كه به قول كبري خانم تا چند وقت پيش، محل نگهداري دام بوده و اين زن و شوهر با دست‌هاي خودشان در و ديوار و سقفش را گچ و خاك زده‌اند تا از بي‌سرپناهي به درآيند.

براي احوالپرسي از احوال كبري‌خانم به شماره جانباز ارحمي زنگ مي‌زنم. صداي پشت خط بعد از گفتن الحمدا... از وضعيت جديدشان مي‌گويد. او از شهرآرا مي‌خواهد كه به آن‌ها سري بزنيم. هوا سرد است و باد مي‌آيد. راننده اما مصمم است كه زودتر برسيم.

باد، پلاستيك روي پشت‌بام خانه سوم كوچه شهيد آرا بيدگل را چون چتر منور به هوا بلند كرده است، اما سنگ‌هاي چهارطرف روي پلاستيك نمي‌گذارد كاملا اين پوشش از بام جدا شود. به ياد دست‌هاي «كبري» خانم مي‌افتم كه داشت براي گذران زندگي خود و همسر «موجي‌اش» تخمه هندوانه پاك مي‌كرد و مي‌گفت: من علي را تنها نمي‌گذارم، اين تصميم را براي رضاي خدا گرفته‌ام. سه تقه به در آهني رنگ‌پريده مي‌زنم. سرما، انگشت‌هايم را بيدار مي‌كند. در باز مي‌شود. سردي درون خانه چيزي از هواي بيرون كم ندارد. تنها وسيله گرمازا يعني بخاري پت‌پتي در تلاش است كه از سرماي اتاق بكاهد. دانه‌هاي درشت عرق ناشي از تب بر صورت اين همسر صبور جانباز است. با ديدن من لبخندي بر روي لب‌هاي هر دو مي‌نشيند. علي آقا مي‌گويد: كبري نگاه كن. از شهرآرا ميهمان آمده و زن مي‌خندد و روسري‌اش را جلوي دوربين من جلو مي‌كشد.

اين جانباز سال‌هاي دفاع مقدس مي‌گويد: نمي‌دانيد كه الان چقدر خوشحاليم كه به ما سر زديد! او مي‌خواهد حرف بزند، اما بغض راه گلويش را مي‌بندد. مجبور مي‌شود ماسك كپسول اكسيژن را براي چند دقيقه‌اي روي دهان بگذارد. خانم همسايه يك سيني چاي مي‌آورد. به ساعت نگاه مي‌كند. ارحمي يك قرص مسكن را از جلدش درمي‌آورد و آن را با ليواني آب آرام‌آرام به همسر بيمارش مي‌دهد. از او مي‌خواهم از وضعيتشان براي «پلاك» بگويد او هم شروع مي‌كند:

آن شب، وقتي برف شديدي آمد، تمام خانه‌مان را آب برداشت. مي‌بينيد كه سقف چوبي است. تقريبا 20 تا ظرف كف اتاق گذاشته بوديم تا چكه‌هاي آب روي تلويزيون و فرش و سماور نريزد. ارحمي ادامه مي‌دهد: داروهايم تمام شده بود و حال خوبي نداشتم. كبري خانم گفت: مي‌روم فعلا جلوي درز و شكاف‌هاي بام را با پلاستيك بگيرم تا بعد كه خدا بزرگ است و يك فكر درست و حسابي درباره‌اش بكنيم. بعد هم تو را مي‌برم بستري كنم و دارو برايت بگيرم.

اين جانباز شيميايي ادامه مي‌دهد: اول با رفتن او به پشت‌بام مخالفت كردم، اما وقتي آن آبريزان سقف را ديدم در مقابل اصرار او چيزي نگفتم. او هنگام پايين آمدن از نردبان پرت شد.

جانباز ارحمي درباره كمك همسايه‌ها در آن شرايط بحراني مي‌گويد: همسايه‌ها هميشه به ما لطف دارند. آن روز به خاطر سردي هوا، ماشين هيچ‌كس روشن نمي‌شد. اما با سختي به كمك همسايه‌ها با يك ماشين «كبري» را به بيمارستان امداد رسانديم. حال خودم هم بد بود. وقتي بعد از چند روز به سازمان مربوطه رفتم، آن خانم مددكار نبود. اما همكارانش لطف كردند و آدرس بيمارستان و بخش و تلفن مرا گرفتند. اين 15روز من از ميزان هزينه شكستگي‌ها و درمان به خاطر مساعد نبودن شرايط روحي‌ام، باخبر نشدم. هزينه‌ها حدود يك ميليون و 600هزارتومان شده كه آشنايان داده‌اند.

فرداي قيامت از همسايه‌ها مي‌پرسند!

همسر جانباز ارحمي درخصوص شرايط خود و همسرش مي‌گويد: از ناحيه مچ دست، مهره دوازدهم ستون فقرات و لگن، دچار شكستگي و مويه شده‌ام. شما نمي‌دانيد در آن شرايط كه درد شديد تمام استخوان‌هاي بدنم را گرفته بود، نگران وضعيت همسرم بودم؛ من بهتر از هر فرد ديگري مي‌دانستم كه او الان بايد بستري شود، اما خودم زودتر از او بستري شدم و او در آن لحظه از سوي تنها پرستارش كه من بودم، رها مي‌شد.

در اين 15روز او مرتب به من زنگ مي‌زد و هميشه به خاطر شرايط روحي‌اش، مي‌گفتم خوبم. يك بار وقتي به ديدنم آمد، اصلا او را نمي‌شناختم. چون شكسته‌تر و مريض‌تر از هميشه به نظر مي‌آمد. كبري خانم ادامه مي‌دهد: تا پرسيدم علي! علي‌جان چطوري؟... او حتي نتوانست حرف بزند و همان جا پاي تخت من در بيمارستان امداد، دچار تشنج شد. چند پرستار آمدند و كمي به او رسيدند تا حالش بهتر شد.

ما نبايد،‌ بچه‌هاي جنگ را فراموش كنيم

خانم همسايه اين جانباز اعصاب و روان، درخصوص دلايل كمك خود و همسايه‌هاي ديگر در نبود همسر وي مي‌گويد: خب، من و همسرم هنگام آن اتفاق دردناك در آن روز برفي از نزديك شاهد ماجرا بوديم. «عزت رهبر» ادامه مي‌دهد: بالاخره آن دنيا از ما مي‌پرسند. ما مي‌دانيم كه اين‌ها بچه‌هاي جنگند. از اول كه اين‌طور نبودند. براي دين و ايران رفتند و سلامتي‌شان را از دست دادند و حالا مجبورند در اين شرايط زندگي كنند. وي مي‌افزايد: گفتني نيست اما بالاخره هر چه خودمان مي‌خورديم، از غذا و چاي براي اين برادر جانباز هم مي‌آورديم. با كمك ديگران كمي دور و بر خانه را جمع و جور مي‌كردم و اگر لباس يا ظرفي كثيف بود، مي‌شستم.

عزت رهبر مي‌گويد: اين كارها را به خاطر رضاي خدا كردم. جانبازان ما،‌ موجب افتخار و سربلندي ما هستند. اگر فراموش بشوند، اشتباه بزرگي است. مردم و مسئولان نبايد اين‌ها را فراموش كنند.
تا شقايق هست زندگي بايد كرد.

بيرون باد مي‌آيد. باران در راه است. مرد سرفه مي‌كند. چشمان همسر اين جانباز اعصاب و روان و شيميايي به اشك مي‌نشيند. علي ارحمي بلند مي‌شود و از كپسول اكسيژن براي تنفس، كمك مي‌گيرد. دستپاچگي را در صورت «عزت خانم» همسايه آن‌ها به وضوح مي‌بينم كه ليوان آب مي‌آورد.

كبري خانم مي‌گويد: داروهاي علي تمام شده بود. بدون دارو نفسش تنگ مي‌شود. آن روز مي‌خواستم او را بستري كنم اما آب‌چك سقف باعث شد كه به پشت‌بام بروم و اين اتفاق بيفتد.
دوباره صورت زرد و رنگ‌پريده زن پر از دانه‌هاي عرق مي‌شود. مرد ماسك را از روي دهانش برمي‌دارد و با دستمالي، پيشاني پرستارش را پاك مي‌كند. من همچنان به آن دو در انتهاي فصل سرد نگاه مي‌كنم و براي عوض شدن حال و هوا مي‌پرسم: الان چه احساسي داري علي‌آقا؟! مي‌گويد: دارم پرواز مي‌كنم. در اين مدت سر نمازم آرزو مي‌كردم زودتر او خوب شود و به خانه برگردد.

كبري خانم به ناگاه خنده‌اش به گريه تبديل مي‌شود. مي‌گويد: دلم خيلي گرفته است. نمي‌دانم از كجا بگويم؟ من سرپرست جانبازي هستم كه احتياج به كمك و توجه دارد. چرا خدا يك بودجه‌اي به ما نمي‌دهد كه سقف خانه‌مان را آهني كنيم تا من و علي به اين حال و روز نيفتيم؟! با اين وضعيت، همسايه‌ها هم در اذيتند و اسير مايند.

او ادامه مي‌دهد: قربان بزرگي خدا بشوم! نمي‌دانم حكمت اين اتفاق چيست؟ ولي از خدا تشكر مي‌كنم و مي‌خواهم كه زودتر من را از بستر بيماري بلند كند. ديگر خيلي از دست خودم خسته شدم كه نمي‌توانم به زندگي‌ام برسم. كبري خانم رو به من مي‌گويد: مي‌داني الان نزديك يك و نيم ماه است كه افتاده‌ام اين گوشه خانه! جانباز ارحمي حرف او را اين‌طور تكميل مي‌كند: من براي خدا و دين اسلام رفتم. يك زمان هم مي‌شود كه ديگر در اين دنياي فاني نباشم و كسي را اذيت نكنم. من اگر نيتي جز براي خدا داشتم، مجروحيت‌هاي ديگرم را ثبت مي‌كردم اما فقط يك مجروحيتم را وقتي حالم بهتر بود توانستم ثبت كنم. الان هم در چنين وضعيتي، راضي به رضاي خدايم. مسئولان وضعيت مرا ديدند و وقتي بعد از چاپ گزارش شهرآرا براي اولين‌بار به ديدنم آمدند، گفتند: اي واي! اين برادر ارحمي خودمان است! بالاخره جانبازي‌هايت را به ثبت رساندي يا نه؟! من از ديدن آن‌ها دلم پر از شادي شد و در جوابشان گفتم: من آن روز براي ثبت بقيه جانبازي‌ام نيامده بودم... علي آقا ارحمي دستانش را بر روي صورتش مي‌گذارد و ديگر چهره‌اش را نمي‌بينم. حرف‌هايش در گريه ذوب مي‌شود. نگاه من به جعبه داروها ثابت مي‌ماند. والپرات سديم، سيتالو پرام، گاباتين،‌آلانزاپين و... بيرون باد مي‌وزد و كلمه‌هاي زيادي در ذهنم چرخ مي‌زند براي نشستن در برگه‌هاي خبر... .
---

شمارهٔ تماس با روزنامهٔ شهرآرا: 7288881 - 0511