.svg)
بازگشت نیوزویک به دکه ها
هفتهنامه «نیوزویک»، یک‌سال پس از اینکه اعلام شد فقط به‌صورت دیجیتال منتشر می‌شود، دوباره به عرصه مطبوعات چاپی بازمی‌گردد. این شاید خبر خوبی برای کسانی باشد که علاقه و حتی «ایمان» زیادی به کاغذ دارند؛ آنها کاغذ را دارای ویژگی‌هایی می‌دانند که حتی بوی آن، مخاطب را مدهوش می‌کند و اصلا باور نمی‌کنند روزگاری پیش آید که آدم‌ها فقط روی وسایل الکترونیکی نسخه‌های دیجیتالی روزنامه‌ها و مجلات را بخوانند و خبری از دکه‌ها و موزعان و مجلدات نباشد. در هر حال، خبر اینکه «نیوزویک» به‌صورت چاپی به خانه‌ها و شرکت‌ها بازمی‌گردد، برای مومنان به کاغذ و علاقه‌مندان مطبوعات چاپی می‌تواند اتفاق خوبی باشد.
«نیوزویک» بعد از هشت‌دهه انتشار و سربلندی، در حالی که در سال 1991 تعداد خوانندگانش به 3/3میلیون‌نفر رسیده بود، از سال 2010 روزگار خوشی را نگذراند. خلاصه ماجرا را روزنامه «نیویورک تایمز» که در سوم دسامبر (12آذر) از بازگشت نسخه چاپی این هفتهنامه هم خبر داد، به خوبی گزارش کرده است: نیوزویک سالی 40میلیون‌دلار ضرر می‌داد و موسسه واشنگتن پست آن را به یک‌میلیونر به نام «هارمن» به قیمت یک‌دلار فروخت. هارمن نیز آن را با شرکت «دیلی20» ادغام کرد و البته هیچ موقع این ادغام به‌طور کامل انجام نشد. ضرردهی ادامه داشت تا اینکه در میانه اکتبر 2012، تینا براون، سردبیر وقت نیوزویک اعلام کرد که از سال آینده میلادی (2013)، مجله انتشار چاپی خود را پایان خواهد داد و به نام «نیوزویک گلوبال» فقط دیجیتالی خواهد بود. نسخه دیجیتالی این هفتهنامه هم موفق نبود و در آگوست (شهریور) به یک شرکت کوچک رسانه‌ای فعال در فضای دیجیتال فروخته شد. در سپتامبر (مهر) نیز جیم ایمپوکو سردبیرکل «نیوزویک» شد.
ایمپوکو گفته است که «نیوزویک» در ژانویه یا فوریه (دی یا بهمن) سال 2014، دوباره به‌صورت چاپی منتشر خواهد شد و البته این‌بار به‌صورت یک هفتهنامه لوکس شبیه به «اکونومیست» خواهد بود نه هفته‌نامه‌ای جذاب‌تر مثل «تایم». مدیران «نیوزویک» تصمیم گرفته‌اند که بیش از آگهی‌های مطبوعاتی، بر مشترکان تکیه داشته باشند. در همان روزی که خبر بازگشت «نیوزویک» منتشر شد، «فایننشال‌تایمز» نوشت که «نیوزویک» نسبت به گذشته، کمتر تصویری و البته گران‌تر خواهد بود؛ مجله‌ای 64صفحه‌ای در صدهزارنسخه.
وقتی سال گذشته اعلام شد «نیوزویک» دیگر چاپی منتشر نمی‌شود، مقالات و اظهارنظرهای فراوانی درباره پایان دوره چاپی و آغاز دوره دیجیتال در ژورنالیسم ابراز شد. سانی آلبارادو، رییس جامعه ژورنالیست‌های حرفه‌ای آمریکا در مقاله‌ای که در شماره آخر سال «کوییل»، مجله رسمی این جامعه، نوشت، گفت که «تغییرات در «نیوزویک» تعجب‌آور نبود. من تعجب می‌کنم از اینکه چطور نسخه چاپی این همه طول کشید چون مدت‌ها قبل جذابیت خود را از دست داده بود.» با این حال، او نوشت که نسخه دیجیتالی یعنی آینده، اما بسیاری از ناشرانی که می‌شناسد، به این زودی‌آماده نخواهند بود نسخه‌های چاپی را کنار بگذارند. البته آلبارادو، تغییر شکلی ژورنالیسم را چندان مهم هم نمی‌دانست. او نوشت: «ناپدیدشدن نسخه‌های چاپی، پدیده‌ای است که خیلی به ژورنالیسم مربوط نمی‌شود. در شش‌سال اخیر که تعداد ژورنالیست‌های حرفه‌ای در رسانه‌های چاپی کم شده، آنها سرانجام توانسته‌اند در رسانه‌های نوین کار پیدا کنند چون قادر بوده‌اند خود را با مهارت‌های لازم برای کار در رسانه‌های نو وفق دهند. حتی در رسانه‌های سنتی هم آنها باید خود را با ابزار جدید ژورنالیسم هماهنگ می‌کردند. بله، ابزار و موقعیت شغلی ژورنالیست‌ها تغییر کرده اما نقش ژورنالیست تغییر نکرده است.»
در تابستان امسال رسانه‌ها اعلام کردند آخرین خطوط تلگراف جهان در هند کار خود را پایان داده‌اند و البته بعدتر مشخص شد هنوز خطوط تلگراف در کشورهای زیادی فعالیت می‌کنند؛ مثلا در کانادا، هنوز سالانه 20هزارتلگراف فرستاده می‌شود و شرکت «تلگرامز کانادا» در حال فعالیت جدی است. اما اگر امسال هم نشد، سرانجام در روزگاری، کار خطوط تلگراف و اختراع دوران‌ساز «ساموئل مورس» به پایان خواهد رسید ولی با الهام از گفته رییس جامعه ژورنالیست‌های حرفه‌ای آمریکا، نمی‌توان گفت نیاز به انتقال پیام وجود نخواهد داشت. ژورنالیسم نیز چنین است؛ چه «نیوزویک» روی دکه‌ها بازگردد و چه روی وب‌سایت‌ها منتشر شود، ژورنالیست‌ها بهترین گزارش‌ها را در آن می‌‌نویسند و مخاطبان هم آنها را خواهند خواند.
منبع: روزنامه شرق
«نیوزویک» بعد از هشت‌دهه انتشار و سربلندی، در حالی که در سال 1991 تعداد خوانندگانش به 3/3میلیون‌نفر رسیده بود، از سال 2010 روزگار خوشی را نگذراند. خلاصه ماجرا را روزنامه «نیویورک تایمز» که در سوم دسامبر (12آذر) از بازگشت نسخه چاپی این هفتهنامه هم خبر داد، به خوبی گزارش کرده است: نیوزویک سالی 40میلیون‌دلار ضرر می‌داد و موسسه واشنگتن پست آن را به یک‌میلیونر به نام «هارمن» به قیمت یک‌دلار فروخت. هارمن نیز آن را با شرکت «دیلی20» ادغام کرد و البته هیچ موقع این ادغام به‌طور کامل انجام نشد. ضرردهی ادامه داشت تا اینکه در میانه اکتبر 2012، تینا براون، سردبیر وقت نیوزویک اعلام کرد که از سال آینده میلادی (2013)، مجله انتشار چاپی خود را پایان خواهد داد و به نام «نیوزویک گلوبال» فقط دیجیتالی خواهد بود. نسخه دیجیتالی این هفتهنامه هم موفق نبود و در آگوست (شهریور) به یک شرکت کوچک رسانه‌ای فعال در فضای دیجیتال فروخته شد. در سپتامبر (مهر) نیز جیم ایمپوکو سردبیرکل «نیوزویک» شد.
ایمپوکو گفته است که «نیوزویک» در ژانویه یا فوریه (دی یا بهمن) سال 2014، دوباره به‌صورت چاپی منتشر خواهد شد و البته این‌بار به‌صورت یک هفتهنامه لوکس شبیه به «اکونومیست» خواهد بود نه هفته‌نامه‌ای جذاب‌تر مثل «تایم». مدیران «نیوزویک» تصمیم گرفته‌اند که بیش از آگهی‌های مطبوعاتی، بر مشترکان تکیه داشته باشند. در همان روزی که خبر بازگشت «نیوزویک» منتشر شد، «فایننشال‌تایمز» نوشت که «نیوزویک» نسبت به گذشته، کمتر تصویری و البته گران‌تر خواهد بود؛ مجله‌ای 64صفحه‌ای در صدهزارنسخه.
وقتی سال گذشته اعلام شد «نیوزویک» دیگر چاپی منتشر نمی‌شود، مقالات و اظهارنظرهای فراوانی درباره پایان دوره چاپی و آغاز دوره دیجیتال در ژورنالیسم ابراز شد. سانی آلبارادو، رییس جامعه ژورنالیست‌های حرفه‌ای آمریکا در مقاله‌ای که در شماره آخر سال «کوییل»، مجله رسمی این جامعه، نوشت، گفت که «تغییرات در «نیوزویک» تعجب‌آور نبود. من تعجب می‌کنم از اینکه چطور نسخه چاپی این همه طول کشید چون مدت‌ها قبل جذابیت خود را از دست داده بود.» با این حال، او نوشت که نسخه دیجیتالی یعنی آینده، اما بسیاری از ناشرانی که می‌شناسد، به این زودی‌آماده نخواهند بود نسخه‌های چاپی را کنار بگذارند. البته آلبارادو، تغییر شکلی ژورنالیسم را چندان مهم هم نمی‌دانست. او نوشت: «ناپدیدشدن نسخه‌های چاپی، پدیده‌ای است که خیلی به ژورنالیسم مربوط نمی‌شود. در شش‌سال اخیر که تعداد ژورنالیست‌های حرفه‌ای در رسانه‌های چاپی کم شده، آنها سرانجام توانسته‌اند در رسانه‌های نوین کار پیدا کنند چون قادر بوده‌اند خود را با مهارت‌های لازم برای کار در رسانه‌های نو وفق دهند. حتی در رسانه‌های سنتی هم آنها باید خود را با ابزار جدید ژورنالیسم هماهنگ می‌کردند. بله، ابزار و موقعیت شغلی ژورنالیست‌ها تغییر کرده اما نقش ژورنالیست تغییر نکرده است.»
در تابستان امسال رسانه‌ها اعلام کردند آخرین خطوط تلگراف جهان در هند کار خود را پایان داده‌اند و البته بعدتر مشخص شد هنوز خطوط تلگراف در کشورهای زیادی فعالیت می‌کنند؛ مثلا در کانادا، هنوز سالانه 20هزارتلگراف فرستاده می‌شود و شرکت «تلگرامز کانادا» در حال فعالیت جدی است. اما اگر امسال هم نشد، سرانجام در روزگاری، کار خطوط تلگراف و اختراع دوران‌ساز «ساموئل مورس» به پایان خواهد رسید ولی با الهام از گفته رییس جامعه ژورنالیست‌های حرفه‌ای آمریکا، نمی‌توان گفت نیاز به انتقال پیام وجود نخواهد داشت. ژورنالیسم نیز چنین است؛ چه «نیوزویک» روی دکه‌ها بازگردد و چه روی وب‌سایت‌ها منتشر شود، ژورنالیست‌ها بهترین گزارش‌ها را در آن می‌‌نویسند و مخاطبان هم آنها را خواهند خواند.
منبع: روزنامه شرق
ارسال نظر