.svg)
آمار مدالی قابل توجه کنیا و جامائیکا در ورزش مادر/ به جای پاریس در آفریقا اردو بزنیم!
پارسینه: دو کشور آفریقایی کنیا و جامکائیکا در تک رشته یعنی دوومیدانی توانستند مدال های زیادی را در المپیک کسب کرده و از بسیاری کشورها بالاتر قرار بگیرند.
مسابقات المپیک ۲۰۲۰ توکیو در حالی رسما به پایان رسید که دو کشور آفریقایی جامائیکا و کنیا آمار قابل توجهی را در در دوومیدانی که ورزش مادر محسوب می‌شود به جا گذاشتند.
جامائیکا که در دوومیدانی یکی از کشور‌های مطرح در دنیا است و فقط از این رشته در المپیک صاحب مدال می‌شود، در توکیو نیز صاحب ۹ مدال در ورزش مادر شد. آن‌ها در این رشته صاحب ۴ طلا، یک نقره و یک برنز شدند و با این آمار در رده بیست و یکم قرار گرفتند.
همچنین کنیا که در دو‌های استقامت و نیمه استقامت سرآمد است، صاحب ۱۰ مدال (۴ طلا، ۴ نقره و ۲ برنز) در دوومیدانی شد و در رده نوزدهم قرار گرفت. این دو کشور آفریقایی که از لحاظ امکانات هم چندان سطح بالا نیستند، در تک رشته صاحب این تعداد مدال در المپیک شدند و توانستند از بسیاری از کشور‌های اروپایی هم در رده بندی بالاتر قرار بگیرند.
دوومیدانی با توجه به مواد متعددی که در بخش مردان و زنان دارد، یکی از رشته‌های پر مدال المپیک محسوب می‌شود، اما سهم دوومیدانی ایران در تاریخ ادوار تنها یک نقره بوده که آن هم توسط احسان حدادی در پرتاب دیسک ۲۰۱۲ کسب شد.
برنامه ریزی غلط در سال‌های گذشته و عدم توجه به استعداد‌ها و عملکرد گلخانه‌ای باعث شده که این شرایط به وجود بیاید. در حالی که انتظار می‌رفت بعد از مدال تاریخی حدادی، دوومیدانی ایران شرایط بهتری را تجربه کند و حتی بتواند در مواد دیگر نیز صاحب عنوان شود، اما نه تنها مدال تاریخی تکرار نشد بلکه ورزش مادر روز به روز به سمت پسرفت حرکت کرد و هر مدیری آمد، چیزی جز عقبگرد نداشت.
در هر دوره بعد از المپیک از سوی مسئولان ورزش عنوان می‌شود که باید به سمت رشته‌های پر مدال که دوومیدانی هم یکی از آنهاست، برویم. خیلی زود این صحبت‌ها فراموش می‌شود و نه تنها کاری در این جهت صورت نمی‌گیرد، بلکه مشکلات بیشتر و ورزشکاران و مربیان از عدم توجه سر خورده و بی انگیزه می‌شوند. عدم برنامه ریزی صحبح برای برگزاری اردوها، الگو نگرفتن از کشور‌های صاحب سبک و دارای مدال در المپیک، همه کاره بودن ورزشکار در انتخاب محل اردو و مربی این مشکلات را به وجود آورده است.
دوومیدانی را باید از سنین پایه و در مدارس آغاز کرد و پس از کشف استعداد‌ها آن‌ها را زیر نظر گرفت و به سمت پرورش برد و به موفقیت رسید، اما متاسفانه در کشورمان به این موارد توجهی نمی‌شود و همه دنبال تک استعداد‌هایی هستند که یک باره ظهور کند.
از حالا تا المپیک بعدی که ۲۰۲۴ پاریس خواهد بود، سه سال فرصت وجود دارد و باید دید در این مدت فدراسیون دوومیدانی، کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش چه برنامه‌ای را خواهند داشت. وزیر ورزش آینده باید با اشراف دقیق به این موضوعات ضمن اصلاح اشتباهات گذشته، ورزش کشور به خصوص رشته‌های پر مدال را در ریل موفقیت قرار دهد.
جامائیکا که در دوومیدانی یکی از کشور‌های مطرح در دنیا است و فقط از این رشته در المپیک صاحب مدال می‌شود، در توکیو نیز صاحب ۹ مدال در ورزش مادر شد. آن‌ها در این رشته صاحب ۴ طلا، یک نقره و یک برنز شدند و با این آمار در رده بیست و یکم قرار گرفتند.
همچنین کنیا که در دو‌های استقامت و نیمه استقامت سرآمد است، صاحب ۱۰ مدال (۴ طلا، ۴ نقره و ۲ برنز) در دوومیدانی شد و در رده نوزدهم قرار گرفت. این دو کشور آفریقایی که از لحاظ امکانات هم چندان سطح بالا نیستند، در تک رشته صاحب این تعداد مدال در المپیک شدند و توانستند از بسیاری از کشور‌های اروپایی هم در رده بندی بالاتر قرار بگیرند.
دوومیدانی با توجه به مواد متعددی که در بخش مردان و زنان دارد، یکی از رشته‌های پر مدال المپیک محسوب می‌شود، اما سهم دوومیدانی ایران در تاریخ ادوار تنها یک نقره بوده که آن هم توسط احسان حدادی در پرتاب دیسک ۲۰۱۲ کسب شد.
برنامه ریزی غلط در سال‌های گذشته و عدم توجه به استعداد‌ها و عملکرد گلخانه‌ای باعث شده که این شرایط به وجود بیاید. در حالی که انتظار می‌رفت بعد از مدال تاریخی حدادی، دوومیدانی ایران شرایط بهتری را تجربه کند و حتی بتواند در مواد دیگر نیز صاحب عنوان شود، اما نه تنها مدال تاریخی تکرار نشد بلکه ورزش مادر روز به روز به سمت پسرفت حرکت کرد و هر مدیری آمد، چیزی جز عقبگرد نداشت.
در هر دوره بعد از المپیک از سوی مسئولان ورزش عنوان می‌شود که باید به سمت رشته‌های پر مدال که دوومیدانی هم یکی از آنهاست، برویم. خیلی زود این صحبت‌ها فراموش می‌شود و نه تنها کاری در این جهت صورت نمی‌گیرد، بلکه مشکلات بیشتر و ورزشکاران و مربیان از عدم توجه سر خورده و بی انگیزه می‌شوند. عدم برنامه ریزی صحبح برای برگزاری اردوها، الگو نگرفتن از کشور‌های صاحب سبک و دارای مدال در المپیک، همه کاره بودن ورزشکار در انتخاب محل اردو و مربی این مشکلات را به وجود آورده است.
دوومیدانی را باید از سنین پایه و در مدارس آغاز کرد و پس از کشف استعداد‌ها آن‌ها را زیر نظر گرفت و به سمت پرورش برد و به موفقیت رسید، اما متاسفانه در کشورمان به این موارد توجهی نمی‌شود و همه دنبال تک استعداد‌هایی هستند که یک باره ظهور کند.
از حالا تا المپیک بعدی که ۲۰۲۴ پاریس خواهد بود، سه سال فرصت وجود دارد و باید دید در این مدت فدراسیون دوومیدانی، کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش چه برنامه‌ای را خواهند داشت. وزیر ورزش آینده باید با اشراف دقیق به این موضوعات ضمن اصلاح اشتباهات گذشته، ورزش کشور به خصوص رشته‌های پر مدال را در ریل موفقیت قرار دهد.
منبع:
خبرگزاری فارس
ارسال نظر