نبردناوهای افسانه‌ای؛ میراثی از فناوری، استراتژی و غرور ملی

به گزارش پارسینه وبه نقل از interestingengineering، کمتر ماشین جنگی‌ای مانند نبردناو توانسته نماد غرور ملی، جاه‌طلبی فناورانه و قدرت نظامی باشد. از غول‌های فولادی اوایل قرن بیستم تا هیولاهای رادارمحور جنگ جهانی دوم، نبردناوها نماد نهایی قدرت دریایی بودند.

اما کدام کشتی‌ها بیشترین تأثیر را گذاشته‌اند؟ بیایید نگاهی بیندازیم.

پیش از آن، باید بدانیم که در این فهرست هم به «دردنات»‌ها و هم به «نبردناو»ها پرداخته شده است. نبردناوها به‌طور کلی کشتی‌های بزرگ، سنگین‌زره و مجهز به توپ‌های کالیبر بالا هستند. «دردنات»ها زیرمجموعه‌ای از نبردناوها بودند که به‌جای توپ‌های کوچک‌تر، فقط از توپ‌های سنگین استفاده می‌کردند—اما امروزه این دو واژه اغلب به‌جای هم به‌کار می‌روند.

 HMS Dreadnought: کشتی‌ای که یک کلاس را تعریف کرد

در سال ۱۹۰۶ به آب انداخته شد و با طراحی انقلابی‌اش تمام نبردناوهای قبلی را منسوخ کرد. با وزن ۱۸٬۰۰۰ تن، نخستین کشتی‌ای بود که از توربین بخار استفاده کرد و مجهز به ۱۰ توپ ۱۲ اینچی در پنج برجک بود.

با سرعت ۲۱ گره و آتش سنگین، استاندارد جهانی «دردنات» را بنا نهاد.

در جنگ جهانی اول، تنها نبردناوی بود که یک زیردریایی (U-29 آلمان) را با ضربه مستقیم غرق کرد. در سال ۱۹۲۰ بازنشسته و در ۱۹۲۳ اوراق شد، اما تأثیرش بر معماری دریایی قرن بیستم ماندگار ماند.

HMS Nelson و HMS Rodney: دوقلوهایی که قالب را شکستند

در سال‌های ۱۹۲۵ و ۱۹۲۷ ساخته شدند و محصول محدودیت‌های معاهده‌های پس از جنگ جهانی اول بودند. با وزن ۳۳٬۰۰۰ تن، توپ‌های ۱۶ اینچی‌شان در سه برجک سه‌تایی در جلوی سازه اصلی قرار داشتند.

با سرعت ۲۳ گره، تمرکزشان بر زره‌پوشی سنگین بود. HMS Rodney در سال ۱۹۴۱ در نابودی نبردناو آلمانی Bismarck نقش کلیدی داشت.

با وجود ظاهر نامتعارف، هر دو کشتی پلتفرم‌های قدرتمند توپخانه‌ای بودند و پس از جنگ جهانی دوم اوراق شدند.

IJN Yamato: بزرگ‌ترین نبردناوی که تاکنون ساخته شده

در سال ۱۹۴۱ وارد خدمت شد و با وزن ۷۲٬۰۰۰ تن، بزرگ‌ترین و سنگین‌ترین نبردناوی تاریخ بود. مجهز به ۹ توپ ۱۸٫۱ اینچی—بزرگ‌ترین توپ‌هایی که تاکنون روی کشتی نصب شده‌اند.

هر گلوله ۱۴۶۰ کیلوگرم وزن داشت و تا ۴۲ کیلومتر برد داشت. با سرعت ۲۷ گره، زره‌پوشی سنگین داشت اما به‌دلیل تمرکز ژاپن بر ناوهای هواپیمابر، کمتر درگیر شد.

در عملیات «Ten-Go» در آوریل ۱۹۴۵ توسط هواپیماهای آمریکایی غرق شد.

 IJN Fusō: چرا تعداد برجک‌ها را محدود کنیم؟

در سال ۱۹۱۵ وارد خدمت شد و نخستین «سوپر دردنات» نیروی دریایی ژاپن بود. پس از نوسازی، وزنش به ۳۵٬۹۰۰ تن رسید و ۱۲ توپ ۱۴ اینچی در ۶ برجک دوتایی داشت.

با طراحی «پاگودا» و سرعت ۲۴ گره، در دهه ۱۹۳۰ به‌روزرسانی شد اما در جنگ جهانی دوم قدیمی محسوب می‌شد.

در نبرد تنگه سوریگائو در اکتبر ۱۹۴۴ با اژدر هدف قرار گرفت و منفجر شد و به دو نیم تقسیم شد.

HMS Agincourt: چون شش برجک کافی نبود

در ابتدا برای برزیل ساخته شد و سپس در سال ۱۹۱۵ وارد خدمت بریتانیا شد. با وزن ۲۷٬۸۵۰ تن، دارای ۱۴ توپ ۱۲ اینچی در ۷ برجک دوتایی بود—بیشترین تعداد برجک در یک نبردناو.

با وجود ظاهر چشمگیر، طراحی‌اش ناکارآمد بود و نرخ آتش پایین داشت. در نبرد Jutland بیشترین گلوله را شلیک کرد اما هیچ هدفی را ثبت نکرد.

در سال ۱۹۲۱ بازنشسته و در ۱۹۲۴ اوراق شد.

 

 HMS Colossus: یک آزمایش جالب

در سال ۱۹۱۱ وارد خدمت شد و آخرین دردنات بریتانیا پیش از دوره «سوپر دردنات» بود. با وزن ۲۰٬۰۰۰ تن، ۱۰ توپ ۱۲ اینچی داشت و سرعتش ۲۱ گره بود.

در نبرد Jutland شرکت کرد و آسیب کمی دید. پس از جنگ، به کشتی آموزشی تبدیل شد و در سال ۱۹۲۸ اوراق شد.

Colossus نقطه‌ی گذار بین دردنات‌های اولیه و نبردناوهای سنگین‌تر بود.

 SMS Ostfriesland: غرق شدنش آینده را پیش‌بینی کرد

در سال ۱۹۱۱ ساخته شد و یکی از چهار نبردناو کلاس Helgoland آلمان بود. با وزن ۲۴٬۷۰۰ تن، ۱۲ توپ ۱۲ اینچی داشت و سرعتش ۲۱ گره بود.

در نبرد Jutland شرکت کرد و با مین بریتانیایی آسیب دید اما جان سالم به‌در برد.

پس از جنگ، به آمریکا واگذار شد و در سال ۱۹۲۱ توسط بمب‌افکن‌های ارتش آمریکا به رهبری Billy Mitchell غرق شد—نمادی از قدرت فزاینده‌ی نیروی هوایی در برابر نبردناوها.

⚓ USS Iowa: نبردناوی که تسلیم نشد

در سال ۱۹۴۳ وارد خدمت شد و رهبر کلاس Iowa بود—نماد اوج طراحی نبردناوهای آمریکا.