بچه بودم حدود ۷ساله پدر بزرگ عزیزم از یک سیدروحانی ای که هیچ کاری به سیاست و اوضاع اجتماعی وقت نداشت و خودش را خادم دین مینامید و بارها قدم رنجه کرده بود و در خانه ما و فامیل برکت دعا خود را به صرف ادعیه های معروف بسط و گسترس میداد دعوت کرده بود که به خانه تشریف بیاوردو در تابستان به من و برادرم قرآن و احکام دین را بیاموزد این روحانی فرهیخته و بسیار مهربان در کنار آموزش مکارم دین و احکام گاهی همبازی ما نیز میشد و ما جذب اخلاق و رفتار ایشان یادم است روزی در حیاط خانه من و برادرم شادانه در حال بازی و خوشحالی بودیم و سوار بر تاب و دوچرخه و اسکیت وماشین کودکانه و وسایل بازی مبخندیدیم و شادی میکردیم آن روحانی مهربان که خدا رحمتش کند در کنار ما نشست و حدیثی از معصوم خواند که مضمونش این بود هر وقت شاد و خوسحالیم مراقب باشیم که غم همسایه بیدار نشود ، هر وقت داشته ای داریم که دیگران از داشتن آن محرومند نگاه حسرت را بینا نکنیم ، هر وقت دیدیم در اوجیم مراقب باشیم که سقوط نکنیم ، چون سرو آزاده باشیم که بی میوه است و همیشه سبز چرا که صفت سرو تهیدستی است !!!
