نکات کلیدی در اهدای خون

عموم افرادی که می‌خواهند خونشان را اهدا کنند با پرسش‌هایی مواجه می‌شوند. در اینجا به عمده این نکات پاسخ داده می‌شود.

محدودیت‌های سنی اهدای خون

اهداکننده خون باید حداقل 17 و حداکثر 65 سال داشته باشد. همچنین نباید کمتر از 50 کیلوگرم وزن داشته باشد و باید از توان جسمانی مناسبی نیز برخوردار باشد.

آسیب‌های ممکن

تنها مزاحمتی که ممکن است هنگام اهدای خون ایجاد شود، احساس گزشی است که برای یکی دو ثانیه هنگام فروکردن سوزن در دست رخ می‌دهد، اما طی زمان خونگیری هیچ دردی به سراغتان نخواهد آمد. در عوض از این احساس خوشایند برخوردار خواهید شد که به نجات جان و زندگی فرد یا افرادی کمک خواهید کرد.

مدت زمان اهدای خون

کل ماجرا از زمان ورود شما به مرکز انتقال خون و مصاحبه و پرکردن فرم تا زمانی که حالتان کاملا سرجایش بیاید و مرکز را ترک کنید، چیزی حدود یک ساعت وقتتان را می‌گیرد، اما خود مرحله خون دادن فقط هفت تا ده دقیقه زمان لازم دارد.

اهدای خون خطر ندارد

از آنجا که در مراکز و پایگاه‌های انتقال خون از سوزن نو و استریل استفاده می‌کنند، هرگز احتمال انتقال بیماری‌های خونی مانند ایدز وجود نخواهد داشت.

حجم خون اهدایی

در هر نوبت یک واحد خون، یعنی کمتر از نیم لیتر، دریافت می‌شود.

جبران حجم اهدا شده

حجم خون از دست رفته، یا به عبارت دقیق تر پلاسمای خون، ظرف مدت 24 ساعت جبران خواهد شد، اما برای جبران کامل گلبول‌های قرمزی که در هر بار اهدای خون از دست می‌دهید، چیزی حدود چهار تا شش هفته زمان نیاز دارید.

به همین دلیل است که کمترین فاصله میان نوبت‌های اهدای خون برای هر فرد 56 روز، یعنی هشت هفته است.

استراحت پس از اهدای خون

پس از اهدای خون، فرد باید مایعات زیادی بنوشد و از ورزش سنگین و فعالیت جسمانی شدید اجتناب کند. بویژه چهار تا پنج ساعت پس از آن، از بلندکردن اجسام سنگین با دستی که خون اهدا کرده‌اید اجتناب کنید.

روند تائید خون اهدایی

پیش از هر کاری مرکز انتقال خون باید گروه خونی را مورد تشخیص قرار داده و از سلامت خون دریافتی اطمینان حاصل کند. به همین دلیل آزمایش‌های گوناگونی برای تعیین گروه خون و نیز Rh این گروه خونی (یعنی مثبت یا منفی بودن آن) انجام می‌شود. سپس تست‌های HIV، هپاتیت B و C و نیز بیماری‌های عفونی دیگر صورت می‌گیرد.

پس از انجام این آزمایش‌ها، هر واحد خون سالم را به اجزای تشکیل‌دهنده، یعنی به گلبول‌های قرمز، پلاسما و پلاکت، تفکیک و جداسازی می‌کنند. سپس هر یک از آنها را بر حسب نیاز به بیماران منتقل می‌کنند. به این ترتیب ممکن است واحد دریافتی خون از یک بیمار به سه بیمار مختلف انتقال یابد یا به زبانی زیباتر، به سه بیمار زندگی ببخشد.



منبع: نشریه سیب