جباری علیه ایران اینترنشنال + عکس

رسانه‌هایی که آزادی بیان را به سلاح تجاوز و بی‌ثباتی بدل کرده‌اند: بررسی موردی «ایران اینترنشنال»

متن:

در عصر جهانی شدن اطلاعات و گسترش پلتفرم‌های رسانه‌ای، مرز میان «آزادی بیان» و «سو‌ءاستفاده از رسانه برای مداخله، تحریک و خشونت» بسیار حساس و حیاتی است. پایش هوش مصنوعی از محتوای منتشرشده توسط وب‌سایت و شبکه تلویزیونی «ایران اینترنشنال» نشان می‌دهد که این رسانه فراتر از عملکرد خبری، به یک پلتفرم سیاسی-تبلیغاتی هدفمند برای تضعیف حاکمیت ملی ایران و عادی‌سازی خشونت علیه آن تبدیل شده است.

موارد مستند از پایش:

1. تحریف و تناقض در نقل مواضع بین‌المللی:
در یکی از اخبار این رسانه، ادعا شده که صدر اعظم آلمان از حمله اسرائیل به ایران حمایت کرده است. با این حال، در منابع رسمی مانند شبکه ZDF و رسانه‌های اروپایی، صدر اعظم آلمان این اقدام را «غیرقابل قبول و کثیف» توصیف کرده است. این نمونه نشان می‌دهد که تحریف هدفمند اظهارات رسمی برای مشروع‌سازی تجاوز نظامی در دستور کار رسانه مذکور قرار دارد.


2. دفاع مستقیم از اقدام نظامی اسرائیل:
در تیترها و گزارش‌های پیاپی، حملات اسرائیل به زیرساخت‌های ایران نه‌تنها محکوم نمی‌شود، بلکه با عبارت‌هایی مانند «حق دفاع مشروع اسرائیل» و «حمایت جامعه جهانی از اقدام اسرائیل» تفسیر می‌شود؛ در حالی‌که این اقدامات از منظر حقوق بین‌الملل مصداق تجاوز نظامی بدون مجوز شورای امنیت است.


3. تریبون‌سازی برای عناصر تندرو و برانداز:
این رسانه به‌طور انتخابی از تحلیل‌گران، فعالان و چهره‌هایی دعوت می‌کند که علناً خواهان سقوط نظام جمهوری اسلامی، تحریم بیشتر ملت ایران، یا حتی حمله نظامی خارجی هستند. چنین رفتاری، استفاده ابزاری از آزادی رسانه برای تحریک به بی‌ثباتی داخلی تلقی می‌شود.

---

مسئولیت حقوقی دولت‌ها و نهادها:

بر اساس ماده ۲۰ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR):

> «هرگونه تبلیغ برای جنگ، و هرگونه دعوت به نفرت ملی، نژادی یا مذهبی که منجر به خشونت شود، باید توسط قانون ممنوع شود.»


این اصل، دولت‌های میزبان رسانه‌ها از جمله بریتانیا یا کشورهای اروپایی را موظف می‌سازد مانع از فعالیت رسانه‌هایی شوند که دعوت به خشونت و تجاوز می‌کنند.

همچنین طبق اصل منع مداخله (non-intervention) در حقوق بین‌الملل، هیچ کشوری یا نهادی حق ندارد از خاک خود، یا با استفاده از رسانه، به براندازی یا تحریک علیه کشور مستقل دیگری کمک کند.

---

وظیفه مردم، حقوقدانان و نهادهای مستقل:

۱. مستندسازی دقیق و مستمر محتوای تحریف‌شده و تحریک‌آمیز این رسانه‌ها
۲. ارسال شکایات به نهادهای ناظر بر رسانه‌ها (مانند Ofcom در بریتانیا یا کمیسیون حقوق بشر اروپا)
۳. همکاری برای تولید رسانه‌های جایگزین بی‌طرف، با هدف مقابله علمی با جنگ روایت‌ها
۴. درخواست از سازمان ملل برای ورود گزارشگر ویژه آزادی رسانه‌ها جهت بررسی سوءاستفاده سیاسی از رسانه‌ها

---

نتیجه‌گیری:

رسانه‌ای که به‌نام آزادی بیان، از حمله نظامی دفاع می‌کند، با اطلاعات تحریف‌شده افکار عمومی را می‌فریبد، و به بی‌ثباتی یک کشور مستقل کمک می‌کند، نه تنها رسانه نیست، بلکه ابزاری برای خشونت و مداخله خارجی است. جهان باید بین «رسانه آزاد» و «رسانه جنگ‌طلب» تفاوت قائل شود. اگر آزادی بیان را بی‌مسئولیت رها کنیم، همان سلاحی خواهد شد که جنگ‌ها را مشروع جلوه می‌دهد.