ضرب و شتم پرستاران توسط همراه بیمار در این بیمارستان

از بعد از دهه ۷۰ که دولتی با ایده اصلاحات و تغییرات روی کار آمد و ۵۰درصد توانست برنامه هایش را پیاده کند ، هنوز دولتی نتوانسته مردم و کشور را از شرایط بحران زا بیرون آورد . حوادث اینچنینی ریشه در ثبات مشکلات تلنبار شده دارد ، که دلایل متعددی در شکل گرفتن این مشکلات دارد ، عدم تغییر و اصلاح ، عدم توجه و عدم علاقه مندی ، ........ .
اتفاقی که چند روز قبل در یاسوج پیش آمد ، می تواند نمونه ای از مشکلات اجتماعی دارد . وقتی هنوز بعد از ۴۶ سال در کشور ما مناطق محروم هست، وقتی امکانات رفاهی را به چندین شهر بزرگ داده ایم ، مطمئناً پزشکان ترجیح می دهند در شهرهایی باشند که امکانات هست ، مردم به شهرهایی مهاجرت می کنند ، که امکانات هست ، ثمره آن ، این می شود ، شهرهای کوچک با کمبود پزشک مواجه شوند . وقتی بیماری به بیمارستان مراجعه می کند ، توقع دارد که بهترین سرویس و خدمات به او تعلق بگیرد ، در حالی که در بیمارستانهای سراسر کشور ، ناکارآمدترین بخش ، بخش اورژانس هست، در بخش اورژانس هر بیمارستان یک یا دو متخصص طب اورژانس و یا حداقل دو یا سه پزشک متخصص ۲۴ ساعت باید باشد . وظیفه همراهان بیمار نیست که بیمار تصادفی را فرضاً به رادیو لوژی ببرند ، وظیفه پرستار هست نه همراه بیمار که متجر به درگیری شود . بزرگترین معضل فعلی کشور ما تبعیض هست ، امکانات و خدمات رفاهی به شهرهای بزرگ که شیراز و تهران و اصفهان .. هست ، تعلق دارد و بقیه مردم از حداقل امکانات بهداشتی برخودارند ، مثل بیمارستان ، پزشک متخصص ، ...... بیاید بعد از چندین سال بی توجهی ، برنامه ریزی مبتنی بر قانون مندی و قانون گرایی سفت و سخت برای آینده ایران داشته باشیم ،
_ تحریم های ۴۶ ساله برای همیشه پایان یابد .
_ برنامه توسعه اقتصادی و رفع مشکلات کشور
_ برنامه حل بحرانهای اجتماعی
_ حقوق شهروندی و قانون مندی و قانون گرایی
_ پایان تنش زدایی و ارتباط و تعامل با جهان
_ توسعه و پیشرفت کشور بر اساس ثروت ملی ( نفت و گاز و پتروشیمی )
_ برنامه ریزی برای بحرانهای زیست محیطی ( کمبود بارش در جنوب ، پاییز گرم در جنوب ....، طوفان و گرد و خاک و آلودگی .... )
اجازه بدهیم با هر تفکر سیاسی کنار هم برای آینده ایران و نسل آینده تلاش کنیم و سنگ اندازی نکنیم ، مطمئناً اگر قدمی برای رفع مشکلات برداشته می شود ، هر چند بر خلاف میل ما و یا مطابق با خواست و نظر ما نباشد ، باید همراهی کنیم ، شاید فرصتی برای امتحان کردن صبر مردم نداشته باشیم .