کامیکازه ؛ جادوی ژاپنی ها در جنگ جهانی دوم

تعداد تلفاتی که بر ناوگان متفقین تحمیل شده در آبشخورهای مختلف، متفاوت است اما حدود 47 کشتی توسط حملات کامیکازه غرق شده و 300 فروند دیگر نیز آسیب دید. در طول جنگ جهانی دوم، حدود 4 هزار خلبان کامیکازه خود را فدای کشورشان نمودند و حدود 14 درصد حملات کامیکازه موفق به غرق کردن یا صدمه زدن به کشتی های متفقین شدند.

کامیکازه ها مانند موشک های انفجاری ضد کشتی با هدایت خلبان بودند، هر هواپیمایی که در دسترس بود میتوانست با مقداری تغییرات به کامیکازه تبدیل شود. خلبانان کامیکازه تلاش می کردند تا هواپیمای خود را به سمت بدنه کشتی دشمن هدایت نموده و خود را به آن بکوبند و همچنین آن را (حمله به بدنه) یا (تایاتاری) نام گذاری کرده بودند.

خلبان ژاپنی کیوشی اوگاوا، فردی که هواپیمای خود را در 11 می 1945 به ناو هواپیمابر یو اس اس بانکر هیل کوبید.

روی این هواپیماها بیشترین مواد منفجره، بمب، اژدر و مخازن سوخت پر نصب می شد تا انفجار های بزرگ ایجاد کنند اما حمله ی با دقت بهتر از حملات معمولی و حمل مواد منفجره زیاد بود. مقصود از حملات کامیکازه از بین بردن کشتی های متفقین و ضربه زدن حداکثر به آنان، مخصوصا به ناوهای هواپیمابر بود.

یو اس اس بانکر هیل بعد از برخورد هواپیمای کیوشی اوگاوا به آن در 11 می 1945، 389 نفر از 2 هزار و ششصد خدمه این ناو بر اثر این حمله کامیکازه کشته شدند.

این حمله ها به قیمت از دست دادن تعداد زیادی از خلبانان تمام شد، اما ژاپن برتری هوایی خود را از دست داده و چاره ای جز این نبود. علاوه بر این دولت ژاپن هیچ علاقه ای به تسلیم نشان نمی داد، همچنین باید تا قبل از رسیدن متفقین به خاک اصلی ژاپن، متفقین متحمل تلفات سنگینی می شدند و این ها در مجموع باعث شدند امپراتور ژاپن حملات کامیکازه را قبول نماید و این حملات از اکتبر 1944 شروع شوند. غربی ها معمولا از کامیکازه به نام حملات خودکشی نام می برند. آلمان نازی نیز چنین نیرویی با نام اسکادران لئونیداس داشت ولی فرماندهان آلمانی علاقه چندانی به استفاده از این نیروی نداشتند.

این سنت مرگ به جای شکست و تسخیر شدن، در فرهنگ نظامی ژاپن تثبیت شده بود و آنها شکست و تسخیر شدن را شرم می دانستند. آنها معتقد بودند وفاداری باید تا زمان مرگ ثابت باشد و این یکی از اولین سنت های زندگی سامورایی است.

کلمه ژاپنی کامیکازه معمولا طوفان الهی معنی می شود و کامیکازه در اصل اسم طوفان هایی است که در سال های 1274 و 1281 باعث شد کشتی های ارتش مغلوستان که در حال حرکت به سمت ژاپن برای تصرف آن بودند درهم کوبیده شده و نابود شوند. در خود ژاپن این حملات توکوبتسو کوگکی تای خوانده می شدند که به معنی نیروی تهاجمی ویژه بود. همچنین در نیروی دریایی امپراطوری ژاپن، این حملات شینکو توکوبتسو کوگکی نام گرفته بودند که به معنی نیروی تهاجمی طوفان الهی بود. در طول جنگ جهانی دوم، این حملات توسط ژاپنی ها خیلی کم کامیکازه خوانده می شدند ولی بعد از جنگ، در سراسر جهان و ژاپن با این نام خوانده می شدند.
قبل از تشکیل واحدهای کامیکازه، خلبانان ژاپنی که پس از یک نبرد هوایی، زخمی می شدند یا هواپیمایشان آسیب می دید و مرگ یا سقوطشان قطعی بود هواپیمای خود را به کشتی های دشمن می کوبیدند تا حداکثر ضربه را به دشمن زده باشند.

نبرد ناوهای هواپیمابر در 1942، به ویژه در میدوی، ضربات سنگین و جبران ناپذیری به بخش هوایی نیروی دریایی ژاپن تحمیل کرد، به طوری که ارتش ژاپن دیگر نمی توانست تعداد زیادی هواپیما با خلبانان آموزش دیده وارد میدان نبرد نماید. فرماندهان و استراتژیست های ژاپنی یک جنگ کوتاه مدت را برنامه ریزی کرده بودند و انتظار نبردی طولانی مدت و توانایی جایگزین ساختن جنگنده ها، کشتی ها، خلبانان و ملوانان منهدم شده و کشته شده را در یک جنگ طولانی نداشتند.

در جنگ میدوی، ژاپن تعداد زیادی از خدمه هوایی خود را از دست داد که یک سال طول کشید تا آن یک روز را جبران کند. در نبردهای بعدی مثل نبرد جزایر سلیمان و پاپواگینه نو، به ویژه نبردهای شرق جزایر سلیمان و سانتا کروز، ژاپن تعداد زیادی از خلبانان با تجربه و حرفه ای خود را از دست داد که جایگزینی آن ها در عرض چند سال آینده برای این کشور غیر ممکن بود.

ضعف در کمیت و کیفیت ژاپن باعث شد سرعت پیشروی آمریکا به سمت ژاپن در 1943 تا 1944 زیاد باشد. تعداد جنگنده های ژاپنی کمتر از آمریکا بود و از نظر تکنولوژی نیز ژاپن در سطح پایین تری قرار داشت. بیماری های مناطق گرمسیری، و همچنین کمبود قطعات یدکی و سوخت شرایط را برای نیروی هوایی ژاپن و قسمت هوایی نیروی دریایی ژاپن سخت کرده بود. در نبرد دریای فیلیپین در 1944، ژاپنی ها مجبور شدند جنگنده های قدیمی خود را با خلبانان بی تجربه را وارد مبارزه نمایند.

این در حالی بود که نیروی هوایی آمریکا جنگنده های مدرن تری در اختیار داشت و از نظر تعداد برتر بود و خلبانان آن به خوبی آموزش دیده بودند. علاوه بر اینها، آنان از کمک رادار بهره مند بودند. ژاپن در نبرد دریای فیلیپین در حدود چهارصد جنگنده که توسط هواپیمابرها حمل میشدند را با خلبانانش از دست داد و این پایانی بر قدرت ناوهای هواپیمابر ژاپنی محسوب میشد.

کاپیتان موتوهارو اوکامورا، مسئول پایگاه تاتیاما در توکیو، و همچنین فرمانده گروه هوایی 341 اولین افسری بود که به طور رسمی تاکتیک حمله کامیکازه را با توجه به نتایج معقولش در 15 ژوئن 1944 پیشنهاد کرد. در آگوست 1944، به نقل از خبرگزاری دومی، یک مربی پرواز به نام تاکئو تاگاتا مسئول آموزش خلبانان در تایوان برای ماموریت های انتحاری شد.

موفقیت های اولیه حملات کامیکازه، باعث شد تا نیروهای کامیکازه به سرعت گسترش یابند و هواپیماها و خلبان های بیشتری آماده کامیکازه شوند و در طول چند ماه آینده در حدود دو هزار حمله کامیکازه دیگر صورت گرفت.