هر رابطه یک قدم به سوی جوانی؛ راز سلولی پیوندهای انسانی

به گزارش پارسینه و به نقل از scitechdaily، داشتن روابط گرم و حمایت‌گر از دوران کودکی تا بزرگسالی – از محبت والدین گرفته تا دوستی‌ها، مشارکت‌های مذهبی و حضور فعال در اجتماع – می‌تواند تأثیر قابل‌توجهی بر روند پیری بدن داشته باشد. پژوهشگران معتقدند این مزایا قادرند «ساعت‌های اپی‌ژنتیکی» را بازتنظیم کنند و سن زیستی فرد را کمتر از سن تقویمی او نشان دهند.

این یافته‌ها در نشریه *Brain, Behavior and Immunity – Health* منتشر شده و بر اساس داده‌های بیش از ۲۱۰۰ بزرگسال از مطالعه بلندمدت «میانسالی در ایالات متحده» (MIDUS) به دست آمده است.

آنتونی آنگ، استاد روان‌شناسی دانشگاه کرنل، و همکارانش دریافتند افرادی که از «مزیت اجتماعی تجمعی» بیشتری برخوردار بودند، نرخ کندتری از پیری اپی‌ژنتیکی داشتند و سطح التهاب مزمن در بدنشان پایین‌تر بود.

در مرکز این پژوهش، ساعت‌های اپی‌ژنتیکی قرار داشتند – نشانگرهای مولکولی که سرعت پیری بدن را تخمین می‌زنند. دو ساعت خاص، GrimAge و DunedinPACE، از بهترین پیش‌بینی‌کننده‌های خطر بیماری و طول عمر محسوب می‌شوند. شرکت‌کنندگانی که شبکه‌های اجتماعی گسترده‌تر و پایدارتر داشتند، در هر دو معیار، پروفایل زیستی جوان‌تری نشان دادند.

نقش روابط بلندمدت

آنگ توضیح می‌دهد: «مزیت اجتماعی تجمعی در واقع به عمق و گستردگی روابط اجتماعی شما در طول زندگی مربوط می‌شود. ما چهار حوزه کلیدی را بررسی کردیم: گرما و حمایتی که در کودکی از والدین دریافت کردید، میزان ارتباط شما با محله و جامعه، مشارکت در اجتماعات مذهبی یا معنوی، و حمایت عاطفی مداوم از سوی دوستان و خانواده.»

پژوهشگران فرض کردند که مزیت اجتماعی پایدار در سیستم‌های تنظیمی اصلی مرتبط با پیری منعکس می‌شود، از جمله مسیرهای اپی‌ژنتیکی، التهابی و نوروآندوکرینی. به‌طور قابل‌توجهی، مشخص شد که مزیت اجتماعی بیشتر با سطح پایین‌تر اینترلوکین-۶ (IL-6) مرتبط است – مولکولی التهابی که در بیماری‌های قلبی، دیابت و تحلیل عصبی نقش دارد. با این حال، ارتباط معناداری با نشانگرهای استرس کوتاه‌مدت مانند کورتیزول یا کاتکول‌آمین‌ها مشاهده نشد.

بر خلاف بسیاری از مطالعات قبلی که عوامل اجتماعی را به‌صورت جداگانه بررسی می‌کردند – مثلاً وضعیت تأهل یا تعداد دوستان – این پژوهش «مزیت اجتماعی تجمعی» را به‌عنوان یک ساختار چندبعدی در نظر گرفت. با ترکیب منابع ارتباطی در دوران کودکی و بزرگسالی، این معیار نشان می‌دهد که چگونه مزایا در طول زمان انباشته و تقویت می‌شوند.

آنگ می‌گوید: «نکته قابل‌توجه، اثر تجمعی این منابع اجتماعی است – این روابط در طول زمان روی هم انباشته می‌شوند. فقط داشتن دوستان امروز کافی نیست؛ مهم این است که روابط اجتماعی‌تان در طول زندگی چگونه رشد کرده و عمیق‌تر شده‌اند. این انباشت، مسیر سلامت شما را به‌طور قابل‌سنجشی شکل می‌دهد.»

تأثیر بلندمدت بر سلامت

این بدان معنا نیست که یک دوستی یا فعالیت داوطلبانه کوتاه‌مدت می‌تواند ساعت زیستی را به عقب برگرداند. نویسندگان تأکید می‌کنند که عمق و تداوم ارتباطات اجتماعی، که در طول دهه‌ها و حوزه‌های مختلف زندگی شکل گرفته‌اند، اهمیت زیادی دارد. این مطالعه به دیدگاه فزاینده‌ای وزن می‌بخشد که زندگی اجتماعی را نه فقط منبع شادی یا کاهش استرس، بلکه یکی از عوامل اصلی سلامت فیزیولوژیکی می‌داند.

آنگ در پایان می‌گوید: «روابط اجتماعی را مثل حساب بازنشستگی در نظر بگیرید. هرچه زودتر سرمایه‌گذاری را شروع کنید و با ثبات بیشتری ادامه دهید، بازدهی بیشتری خواهید داشت. مطالعه ما نشان می‌دهد این بازدهی فقط احساسی نیست؛ بلکه زیستی است. افرادی که روابط اجتماعی غنی و پایدار دارند، واقعاً در سطح سلولی کندتر پیر می‌شوند. خوب پیر شدن یعنی هم سالم ماندن و هم متصل ماندن – این دو از هم جدا نیستند.»