کودکانی که کودکی نمی کنند!

تحریریه پارسینه: آرایش های غلیظ و لباس های رنگارنگ و خنده های شیرین و دلربا و معصومانه؛ این صحنه آشنایی است که حالا خیلی از ما در صفحات مختلف اینستاگرامی با آن روبه رو می شویم. صفحاتی که معمولا با اهداف مختلف مثل کسب درآمد و گرفتن لایک و... راه افتاده اند و کودک بلاگری را ترویج می کنند. این روزها سری اگر به اینستاگرام بزنید، با انبوهی از این صفحه ها روبه رو خواهید شد که معمولا توسط مادران این کودکان گردانده می شوند. شیرین زبانی ها، بازی ها و اشک و خنده های کودکانه، محتوای این صفحات را تشکیل می دهند؛ محتوایی که نه برای خاطره‌سازی، بلکه برای دیده‌شدن، لایک‌خوردن و گاهی حتی پول‌درآوردن تولید می‌شود. اینفلوئنسر شدن کودکان در فضای مجازی، پدیده‌ای است که با ظاهری بی‌خطر آغاز می‌شود؛ چند عکس بامزه، ویدیوهای روزمره، شاید حتی نمایش استعدادهایشان. اما آن‌چه پشت دوربین می‌گذرد، اغلب داستانی دیگر است. میل والدین به دیده‌شدن، جلب توجه یا سود اقتصادی  باعث می شود تا برخی از والدین دست به راه اندازی چنین صفحات بزنند. هر چند بسیاری از والدین، بی‌آن‌که نیت سوء داشته باشند، کودکان خود را به سوژه دائمی محتوا تبدیل می‌کنند. درحالی که این کودکان نه تنها حریم خصوصی ندارند، بلکه هویتشان در حال شکل‌گیری بر اساس انتظارات و چارچوب هایی است که خانواده هایشان برای آنها تعیین می کنند. در این صفحات کودک تبدیل به ابزاری برای جذب فالوئر بیشتر و کسب درآمد است. این کودکان، اما هنوز معنای شهرت، نقد، قضاوت و حتی رضایت را نمی‌فهمد. وقتی هزاران نفر رفتار و ظاهر او را تحلیل می‌کنند، این نه فرصتی برای رشد، که باری روانی است که بعدها ممکن است در قالب اضطراب، بی‌هویتی یا افسردگی نمایان شود. در این میان، چارچوب‌های قانونی روشنی درباره اشتراک‌گذاری گسترده اطلاعات شخصی کودکان توسط والدین در فضای مجازی وجود ندارد. کودکانی که الان میلیون‌ها دنبال‌کننده دارند، هیچ‌گونه حق انتخابی در آغاز این مسیر نداشته اند و تضمینی هم وجود ندارد که این کودک، ده سال دیگر راضی به ماندن و دیده‌شدن باشد؟چه کسی پاسخ‌گوی عکس‌ها، فیلم‌ها و خاطراتی خواهد بود که برای همیشه در فضای دیجیتال باقی می‌مانند؟ حمایت از کودکان در فضای مجازی، فقط گذاشتن فیلتر و نظارت بر محتوا نیست. مهم‌تر از آن، این است که به آن‌ها اجازه بدهیم کودک بمانند!