تمرکزگرایی جهانی یا انحصار اماراتی/مربیان ایرانی در طرح BWF

به گزارش پارسینه، اولین دوره این طرح در دبی برگزار شد؛ با حضور مربیانی از چندین کشور و البته دو مربی ایرانی که به‌خاطر توانایی بالای فنی‌شان در این پروژه دعوت شدند. این حضور نشان می‌دهد مربیان ایرانی ظرفیت بالایی دارند و می‌توانند در سطح جهانی بدرخشند. اما همین نکته یک سؤال اساسی را پررنگ‌تر می‌کند:

چرا باید این ظرفیت‌ها در خارج از ایران شکوفا شود؟ چرا سازوکار و برنامه‌ریزی منسجم داخلی نداریم که مربیان ما مجبور باشند دانش‌شان را در کشوری دیگر عرضه کنند؟

از سوی دیگر، انتخاب امارات به‌عنوان نقطه شروع پروژه جهانی BWF، این شائبه را ایجاد کرده که "تمرکزگرایی جهانی" بیشتر به یک تمرکزگرایی منطقه‌ای تبدیل شده است. آیا این طرح به‌راستی قرار است برای همه کشورهای عضو فرصت‌های برابر ایجاد کند یا قرار است امکانات و سرمایه‌های جهانی در یک کشور خاص متمرکز شود؟

در حالی‌که بدمینتون در بسیاری از کشورها (از جمله ایران) به‌شدت نیازمند حمایت زیرساختی و آموزشی است، آغاز چنین طرحی در منطقه‌ای خاص و تکرار این مدل در همان کشور، بیشتر به نمایش قدرت مالی و سیاسی یک میزبان شباهت دارد تا اجرای یک برنامه واقعاً جهانی.

اگر قرار است دوره‌های متمرکز BWF به پیشرفت واقعی این رشته کمک کند، باید به همه کشورها و فدراسیون‌ها فرصت برابر بدهد، نه این‌که از همان گام نخست تصویر یک مرکز قدرت جدید در بدمینتون ترسیم شود. مربیان ایرانی در این برنامه می‌درخشند، اما در کنار آن باید پرسید چرا ایران هنوز نتوانسته چنین بستری را در خانه فراهم کند و چرا BWF از همین ابتدا به سمت یک مسیر انحصاری متمایل شده است؟

مجید سلطانی