وقتی سامانه های پاتریوت آمریکا دیگر جوابگو نیستند

به گزارش پارسینه و به نقل از ایسنا؛ ؛ در این گزارش آمده است: «نگرانی درباره این موضوع که چگونه می‌توان از نیرو‌های آمریکایی در خارج و خود آمریکا دفاع کرد، مدتی است که توجهات را به خود جلب کرده است.

از آغاز عملیات طوفان الاقصی در هفتم اکتبر سال جاری میلادی علیه شهرک‌های اطراف این باریکه، ارتش آمریکا استقرار یکسری از نیرو‌های خود را در خاورمیانه اعلام کرد که شامل دو ناوگروه، یک واحد تفنگداران ویژه و چند اسکادران نیروی هوایی است. یکی از مقام‌های ارشد دفاعی آمریکا نیز تایید کرد که دو گردان کامل پاتریوت نیز در میان سایر تجهیزات موشکی و هوایی به منطقه ارسال شده‌اند. "پت رایدر"، سخنگوی ارشد پنتاگون نیز اخیرا گفته بود که واحد‌های پاتریوت از "فورت لیبرتی" در کارولینای شمالی و "فورت استیل" در اوکلاهاما ارسال می‌شوند.

ارتش آمریکا همچنین در هفته گذشته در حال ارسال یک آتشبار تاد از "فورت بلیس" در تگزاس و سیستم‌های دفاع هوایی کوتاه برد Avenger از فورت لیبرتی به خاورمیانه بوده است. داده‌های آنلاین پروازی نشان می‌دهد که نیروی هوایی آمریکا چندین پرواز داشته که به نظر می‌رسد برای استقرار برخی از این سامانه‌ها بوده است. این‌ها بخشی از پل هوایی آمریکا برای ارسال کمک‌های نظامی به اسرائیل و همچنین اعزام نیرو‌ها و تجهیزات به سایر مناطق در خاورمیانه هستند. این عملیات در واکنش به نگرانی‌های رو به رشدی است که درگیری در غزه شاید به دیگر مناطق نیز سرایت کند که به شدت شاهد حضور گروه‌های نیابتی مسلح هستند.

دو گردان پاتریوت ارتش آمریکا ممکن است در نگاه نخست زیاد به نظر نرسد، اما باید بدانیم که فقط ۱۷ گردان از آن‌ها وجود دارد.

هر گردان دارای یک عامل فرماندهی و بین سه تا پنج آتشبار است. هر آتشبار می‌تواند تا هشت پرتابگر نصب شده روی تریلر و همچنین رادار چند منظوره AN/MPQ-۶۵ و کنترل آتش، ارتباطات و سایر تجهیزات پشتیبانی لازم را داشته باشد. جدیدترین نسل پرتابه‌های پاتریوت را می‌توان با ترکیبی از رهگیر‌های مختلف از جمله موشک‌های کروز و پهپاد‌ها که در ارتفاعات پایین‌تر پرواز می‌کنند و انواع خاصی از موشک‌های بالستیک در مراحل پایانی پرواز خود، بهینه سازی کرد.

از ۱۷ گردان پاتریوت، دو گردان اختصاصی آموزشی هستند که برای استقرار در دسترس نیستند. علاوه بر این، حداقل چهار گردان پاتریوت باقی مانده ارتش در آلمان، ژاپن و کره جنوبی هستند. سایر واحد‌های پاتریوت نیز در گذشته در نقاط دیگری از خاورمیانه مانند عربستان سعودی مستقر شده بودند.
بحران منطقه؛ سامانه‌های پاتریوت آمریکا جوابگو نیستند

سامانه پاتریوت

این دو گردان برای استقرار در خاورمیانه بیش از ۱۳ درصد از کل پاتریوت‌های قابل استقرار نیروی زمینی آمریکا و حداقل حدود ۲۰ درصد از این سیستم‌ها و احتمالا بیشتر را نشان می‌دهند که در حال حاضر در بخش‌های دیگر در خارج از ایالات متحده حضور ندارند.

شایان ذکر است که یک آتشبار تاد که بخشی از بسته دفاع موشکی و هوایی نیروی زمینی ارتش آمریکا ارسال شده به خاورمیانه است یکی از هفت واحدی است که امروز فعال است. دو آتشبار دیگر نیز در خارج از قاره آمریکا مستقر هستند؛ یکی در کره جنوبی و دیگری در جزیره گوام ایالات متحده در غرب اقیانوس آرام. نیروی زمینی آمریکا در حال حاضر امیدوار است تا سال ۲۰۲۵ هشتمین آتشبار THAAD را وارد میدان کند.

ارتش نسبت به مسائل مطرح در اینجا یا جدی بودن آن‌ها بی تفاوت نیست، به خصوص وقتی صحبت از پاتریوت می‌شود.

"دنیل کاربلر"، رئیس فرماندهی دفاعی موشکی و فضایی نیروی زمینی ارتش آمریکا در سمپوزیوم دفاع موشکی و فضایی ۲۰۲۳ در اوت گفت: سران ارشد ارتش از وزیر ارتش تا رئیس ستاد مشترک همگی به مساله استقرار نیروی پاتریوت آگاهند. ما به مساله افزایش استقرار این واحد‌ها در خارج از ایالات متحده رسیدگی می‌کنیم.

در سال ۲۰۲۱، ارتش آمریکا به صورت گسترده آتشبار‌های پاتریوت خود را از عراق، کویت، اردن و عربستان و همچنین سامانه‌های تاد را از عربستان خارج کرد. این اقدام با هدف استقرار بالقوه آن‌ها در سایر مناطق جهان از جمله پاسیفیک در صورت لزوم انجام شد.

در سال‌های اخیر، مقام‌های ارشد ایالات متحده همچنین بر نیاز روزافزون به پاتریوت و سایر سامانه‌های موشکی زمین به هوا برای کمک به دفاع از کشور در مواجهه با تهدیدات بالقوه فزاینده، به ویژه چین و روسیه تاکید کرده‌اند. در حال حاضر حتی در مورد امکان استقرار دائمی یا نیمه دائمی سیستم‌های دفاع هوایی در داخل کشور صحبت می‌شود، مساله‌ای که از زمان جنگ سرد در خارج از منطقه واشنگتن دی. سی چنین نبوده است.

در شرایط کنونی، دفاع هوایی و موشکی اضافی بخش مهمی از تلاش‌های دولت ایالات متحده برای بازدارندگی ایران و نیرو‌های نیابتی آن از تشدید حملات بیشتر به اسرائیل یا نیرو‌های آمریکایی در سراسر خاورمیانه است که می‌تواند به جنگ گسترده‌تری منجر شود. بسیاری از گروه‌های مورد حمایت ایران در منطقه، به ویژه حزب‌الله لبنان و حوثی‌ها در یمن، توانایی هدف قرار دادن مخالفان خود را در بسیاری از کشور‌های با استفاده از موشک‌های دوربرد و پهپاد‌ها دارند.
بحران منطقه؛ سامانه‌های پاتریوت آمریکا جوابگو نیستند

سامانه تاد

ناوشکن "USS Carney" کلاس "Arleigh Burke" نیروی دریایی آمریکا ۱۹ اکتبر سال جاری میلادی چهار موشک کروز زمین پرتاب و ۱۹ پهپاد از حوثی‌ها را که ممکن بود به سمت اسرائیل برود، ساقط کرد.

پایگاه هوایی Muwaffaq Salti اردن مکان اصلی استقرار نیروی هوایی و حمل و نقل برای نیرو‌های آمریکایی است و از زمان درگیری غزه به شدت مورد استفاده قرار گرفته است. یک آتشبار پاتریوت نیز احتمالا برای حفاظت از این پایگاه در نظر گرفته شده است.

پایگاه عملیاتی "التنف" در سوریه، که در یک منطقه مرزی در شمال شرقی اردن و جنوب غربی عراق قرار دارد، هدف اصلی حملات نیرو‌های نیابتی بوده است. یک آتشبار پاتریوت که در آن سوی مرز در نزدیکی اردن قرار دارد، می‌تواند التنف را به عنوان یک احتمال در برابر حملات گسترده‌تر پوشش دهد، در صورتیکه درگیری به صورت کلی شروع شود، یک سپر در برابر موشک‌های بالستیک ضرورت ویژه‌ای خواهد بود.

نیرو‌های آمریکایی و متحدانش در پهنه وسیع اقیانوسیه با مجموعه بی‌سابقه‌ای از تهدید‌ها در هوا شامل پهپاد‌های دوربرد، موشک‌های کروز و به‌ویژه موشک‌های بالستیک و همچنین تسلیحات مافوق صوت مواجه خواهند شد که مناطق وسیعی را در معرض خطر قرار می‌دهند.

مدل توزیع شده پایگاه‌های نظامی که ارتش ایالات متحده دنبال می‌کند فقط این موضوع را پیچیده‌تر می‌کند، چون برای پوشش نیرو‌های پیشرو به آتشبار‌های بیشتری نیاز است. حتی تاسیسات نظامی بزرگ و مراکز جمعیتی دور از خط نبرد نیز در معرض خطر حملات قرار خواهند گرفت، از جمله حملات نامتقارن مانند پهپادها. همانطور که قبلا اشاره شد، ایالات متحده نیز در چنین درگیری ایمن نخواهد ماند و پدافند هوایی مستقر در زمین مورد نیاز است، اگرچه بعید است که در دسترس باشد.

همچنین ظرفیت کافی زیرساخت سیستم پاتریوت برای نزدیک شدن به چنین نیازی هم وجود ندارد، چه برسد به اینکه در صورت وقوع درگیری بتواند وارد عمل شود. سیستم پاتریوت یک درخواست بین‌المللی گسترده است و حتی اوکراین نیز خواهان آن است.

نیروی زمینی ارتش آمریکا همچنین به دنبال این است که یک سیستم را جایگزین پاتریوت کند و چنین سیستمی در حال ارتقاست و شامل رادار‌های LTAMDS می‌شود البته این‌ها تلاش‌هایی بلندمدت هستند که برای شرایط کنونی و حساس نمی‌توانند پاسخگو باشند.

با بررسی تهدید‌هایی که رو به رشد هستند به ویژه در آسیا، این یک مشکل بزرگ است.»