کمبود کدام ویتامین‌ها مغز را تنبل و متوهم می‌کند؟

در قرن‌های ۱۵ و ۱۶ که سفر‌های دریایی طولانی مرسوم بود و به عنوان عصر اکتشاف شناخته می‌شد، ملوانان از تجربه دیدن رویای غذا‌های رنگارنگ و مزارع سرسبز گزارش دادند. اما بعد‌ها مشخص شد که این‌ها توهم دوری چند ماهه از خشکی و ماه‌ها دریانوردی بوده است. در آن زمانه برخی از ملوانان حتی از شدت این توهم خود را به دریا انداختند.

معلوم شد که درمان این سراب‌های دلخراش، آنطور که قبلاً گمان می‌رفت، معجونی از مواد شیمیایی پیچیده نیست، بلکه پادزهرش یک آب لیموی ساده است. در حقیقت این ملوانان از بیماری اسکوربوت رنج می‌بردند، بیماری ناشی از کمبود ویتامین C، ریزمغذی ضروری که مردم از خوردن میوه‌ها و سبزیجات به دست می‌آورند.

ویتامین C برای تولید و آزادسازی انتقال دهنده‌های عصبی، پیام رسان‌های شیمیایی مغز، مهم است. در غیاب آن، سلول‌های مغز به طور موثر با یکدیگر ارتباط برقرار نمی‌کنند، که می‌تواند منجر به توهم شود.

همانطور که داستان معروف از کاشفان دریایی نشان می‌دهد، یک ارتباط صمیمانه بین غذا و مغز وجود دارد، ارتباطی که محققان در تلاش برای کشف آن هستند.

اینکه چگونه اجزای غذا و محصولات تجزیه آن‌ها می‌توانند دستورالعمل‌های ژنتیکی را که فیزیولوژی ما را کنترل می‌کنند، تغییر دهند.

در حالی که ما هنوز نمی‌توانیم با رژیم غذایی از بیماری‌های مغزی پیشگیری کنیم یا آن را درمان کنیم، محققان در حال یادگیری چیز‌های زیادی در مورد نقش تغذیه در فرآیند‌های مغزی روزمره هستند.

شاید تعجب آور نباشد که تعادل ظریف مواد مغذی برای سلامت مغز کلیدی است: کمبود یا زیاده روی در ویتامین‌ها، قندها، چربی‌ها و اسید‌های آمینه می‌تواند بر مغز و رفتار به صورت منفی یا مثبت تأثیر بگذارد.

مانند ویتامین C، کمبود سایر ویتامین‌ها و مواد معدنی نیز می‌تواند باعث بروز بیماری‌های تغذیه‌ای شود که بر مغز انسان تأثیر منفی می‌گذارد. به عنوان مثال، سطوح پایین ویتامین B ۳/نیاسین در رژیم غذایی - که معمولاً در گوشت و ماهی یافت می‌شود - باعث پلاگر می‌شود.

پلاگرا بیماری است که در آن افراد دچار زوال عقل می‌شوند. نیاسین برای تبدیل غذا به انرژی و بلوک‌های سازنده، محافظت از طرح ژنتیکی در برابر آسیب‌های محیطی و کنترل میزان تولید برخی از محصولات ژنی ضروری است.

در غیاب این فرایند‌های حیاتی، سلول‌های مغز که به عنوان نورون‌ها نیز شناخته می‌شوند، عملکرد نادرستی دارند و زودرس می‌میرند که منجر به زوال عقل می‌شود.

در مدل‌های حیوانی، کاهش یا مسدود کردن تولید نیاسین در مغز باعث آسیب عصبی و مرگ سلولی می‌شود. در مقابل، نشان داده شده است که افزایش سطح نیاسین اثرات بیماری‌های عصبی مانند آلزایمر، هانتینگتون و پارکینسون را کاهش می‌دهد.

مطالعات مشاهده‌ای در انسان نشان می‌دهد که سطوح کافی نیاسین ممکن است در برابر این بیماری‌ها محافظت کند، اما نتایج هنوز قطعی نیست.