ارتباط «بيش فعالي» و «زوال عقل» در بين نسل ها

به نقل از ساينس ديلي، نتايج مطالعه محققان مؤسسه کارولينسکا سوئد نشان مي‌دهد که والدين و پدربزرگ و مادربزرگ‌هاي افراد مبتلا به اختلال بيش فعالي بيش از کساني که داراي فرزندان و نوه‌هاي بدون اين اختلال هستند در معرض خطر زوال عقل قرار دارند.

«لي ژانگ»، سرپرست تيم تحقيق، در اين باره مي‌گويد: «يافته ها نشان مي‌دهد که ارتباط ژنتيکي يا محيطي مشترکي در رابطه بين اختلال بيش فعالي و زوال عقل وجود دارد. در حال حاضر ما نياز به مطالعات بيشتري براي درک مکانيسم‌هاي زمينه‌اي داريم.»

اختلال بيش فعالي يک اختلال عصبي-رشدي است که با بي توجهي، تکانشگري و بيش فعالي مشخص مي‌شود. طبق برآوردها، ۳ درصد از بزرگسالان در سراسر جهان به اين اختلال مبتلا هستند.

در اين مطالعه بيش از دو ميليون نفر که بين سالهاي ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۱ در سوئد متولد شده بودند مورد بررسي قرار گرفتند. حدود ۳.۲ درصد آنها مبتلا به اختلال بيش فعالي بودند. با استفاده از داده‌هاي ثبت ملي، محققان اين افراد را با بيش از پنج ميليون خويشاوند بيولوژيکي شأن از جمله والدين، پدربزرگ و مادربزرگ و عموها و عمه‌ها مرتبط کردند و بررسي کردند که اين اقوام تا چه حد دچار زوال عقل شده اند.

محققان دريافتند والدين افرادي که مبتلا به اختلال بيش فعالي هستند ۳۴ درصد بيشتر از والدين افرادي که بيش فعالي ندارند، دچار زوال عقل مي‌شوند.

خطر ابتلاء به آلزايمر، شايع‌ترين نوع زوال عقل، در والدين افراد مبتلا به اختلال بيش فعالي، ۵۵ درصد بيشتر بود. همچنين افراد مبتلا به اختلال بيش فعالي، بيشتر احتمال دارد که والدين شأن با زوال عقل زودرس مواجه شوند.

اين ارتباط براي خويشاوندان درجه دوم افراد مبتلا به اختلال بيش فعالي، يعني پدربزرگ و مادربزرگ و عموها و عمه‌ها کمتر بود. به عنوان مثال، پدربزرگ و مادربزرگ‌هاي افراد مبتلا به اين اختلال در مقايسه با پدربزرگ و مادربزرگ‌هاي افراد فاقد اين اختلال، ۱۰ درصد بيشتر دچار زوال عقل مي‌شوند.

فرضيه محققان اين است که احتمالاً گونه‌هاي ژنتيکي کشف نشده‌اي وجود دارد که در هر دو ويژگي نقش دارد.