.svg)
از منظر علمی چرا عشق کور است؟
پارسینه: وقتی که در رابطه هستید از ایرادات طرفتان آگاهید، ولی مغزتان شما را قانع می‌کند که نادیده گرفتن آن‌ها اشکالی ندارد. چرا؟
وقتی که در رابطه هستید از ایرادات طرفتان آگاهید، ولی مغزتان شما را قانع می‌کند که نادیده گرفتن آن‌ها اشکالی ندارد. چرا؟
همه ما با عبارت "عشق کور است" آشنایی داریم. از نظر علمی این موضوع درست است، حداقل در ابتدای رابطه. این به آن معنا نیست که کاملا مسحور معشوق خود شده اید یا نیمه گمشده شما فرد جذابی نیست. در واقع قضیه به بقای نسل بشر مربوط می‌شود.
مطمئنا همه ما دلبرانی داشته ایم که از سرمان بیرون نمی‌روند. در ذهن ما آن‌ها یک انسان کامل اند. مویشان، خندیدنشان، حتی وقتی که حین تماشای فیلم دائما با سؤالاتشان شما را کلافه می‌کنند نیز برای شما دوست داشتنی هستند. آن‌ها خودشان هستند، تظاهر نمی‌کنند و شما ذره ذره این خود را دوست دارید.
دوستانتان نقاط ضعفشان را به شما یادآوری می‌کنند، ولی شما آن‌ها را تنگ نظر می‌خوانید. ممکن است دوستانتان حسود باشند، ولی شما نیز خیالاتی شده اید. نگران نباشید. برای همه رخ می‌دهد. هنگامی که وارد رابطه‌ای تازه می‌شوید، سیستم پاداش مغزتان فعال می‌شود و نورون هایتان معجون عشقی از ترشحات شیمیایی مغز شامل: دوپامین، تستسترون، وازوپرسین، اوکسیتاسین و سروتونین تحویل می‌دهند. این مخلوط طلایی عشق القا و مغزتان همزمان تمامی قضاوت‌های منفی را از راه به در می‌کند؛ مثلا نگرانی، شک و انتقاد.
وقتی که در رابطه هستید از ایرادات طرفتان آگاهید، ولی مغزتان شما را قانع می‌کند که نادیده گرفتن آن‌ها اشکالی ندارد. چرا؟
جواب تنها دو کلمه است؛ تولید مثل.
نسل بشر برای بقا، به طور خودکار در برابر عشق جدید کور می‌شود تا به مرحله‌ای برسد که این عشق جدید به نتیجه تولید مثل و تربیت و رشد فرزند بیانجامد. به این مرحله که رسیدید، کوری شما افت می‌کند. در این هنگام است که متوجه می‌شوید عشقتان زمان زیادی را صرف وقت گذراندن با موهایش می‌کند، بیش از اندازه بلند می‌خندد و ....
اما این مرحله تازه شروع رابطه واقعی است؛ مرحله‌ای که در آن به راحتی نقاط ضعفتان را در برابر هم به معرض نمایش می‌گذارید.
در ابتدای این خودنمایی ها! هورمون استرس، کورتیزول، به شدت افزایش پیدا می‌کند، چون دائما نگران این هستید که مبادا دل محبوب خود را بزنید؛ اما هنگامی که به مرحله یادشده یعنی فرزندآوری رسیدید، دوباره هورمون کورتیزول کاهش و سطح سروتونین تان افزایش پیدا می‌کند. با اینکه سروتونین به تنهایی به پای معجون عشق نمی‌رسد، ولی باعث جذب دو طرف به یکدیگر به صورت پایدار می‌شود.
این به معنی آن است که حتی زوج‌های پیر نیز یکدیگر را دوست دارند، اما نوع آن متفاوت است.
منبع:tabnak.ir
همه ما با عبارت "عشق کور است" آشنایی داریم. از نظر علمی این موضوع درست است، حداقل در ابتدای رابطه. این به آن معنا نیست که کاملا مسحور معشوق خود شده اید یا نیمه گمشده شما فرد جذابی نیست. در واقع قضیه به بقای نسل بشر مربوط می‌شود.
مطمئنا همه ما دلبرانی داشته ایم که از سرمان بیرون نمی‌روند. در ذهن ما آن‌ها یک انسان کامل اند. مویشان، خندیدنشان، حتی وقتی که حین تماشای فیلم دائما با سؤالاتشان شما را کلافه می‌کنند نیز برای شما دوست داشتنی هستند. آن‌ها خودشان هستند، تظاهر نمی‌کنند و شما ذره ذره این خود را دوست دارید.
دوستانتان نقاط ضعفشان را به شما یادآوری می‌کنند، ولی شما آن‌ها را تنگ نظر می‌خوانید. ممکن است دوستانتان حسود باشند، ولی شما نیز خیالاتی شده اید. نگران نباشید. برای همه رخ می‌دهد. هنگامی که وارد رابطه‌ای تازه می‌شوید، سیستم پاداش مغزتان فعال می‌شود و نورون هایتان معجون عشقی از ترشحات شیمیایی مغز شامل: دوپامین، تستسترون، وازوپرسین، اوکسیتاسین و سروتونین تحویل می‌دهند. این مخلوط طلایی عشق القا و مغزتان همزمان تمامی قضاوت‌های منفی را از راه به در می‌کند؛ مثلا نگرانی، شک و انتقاد.
وقتی که در رابطه هستید از ایرادات طرفتان آگاهید، ولی مغزتان شما را قانع می‌کند که نادیده گرفتن آن‌ها اشکالی ندارد. چرا؟
جواب تنها دو کلمه است؛ تولید مثل.
نسل بشر برای بقا، به طور خودکار در برابر عشق جدید کور می‌شود تا به مرحله‌ای برسد که این عشق جدید به نتیجه تولید مثل و تربیت و رشد فرزند بیانجامد. به این مرحله که رسیدید، کوری شما افت می‌کند. در این هنگام است که متوجه می‌شوید عشقتان زمان زیادی را صرف وقت گذراندن با موهایش می‌کند، بیش از اندازه بلند می‌خندد و ....
اما این مرحله تازه شروع رابطه واقعی است؛ مرحله‌ای که در آن به راحتی نقاط ضعفتان را در برابر هم به معرض نمایش می‌گذارید.
در ابتدای این خودنمایی ها! هورمون استرس، کورتیزول، به شدت افزایش پیدا می‌کند، چون دائما نگران این هستید که مبادا دل محبوب خود را بزنید؛ اما هنگامی که به مرحله یادشده یعنی فرزندآوری رسیدید، دوباره هورمون کورتیزول کاهش و سطح سروتونین تان افزایش پیدا می‌کند. با اینکه سروتونین به تنهایی به پای معجون عشق نمی‌رسد، ولی باعث جذب دو طرف به یکدیگر به صورت پایدار می‌شود.
این به معنی آن است که حتی زوج‌های پیر نیز یکدیگر را دوست دارند، اما نوع آن متفاوت است.
منبع:tabnak.ir
ارسال نظر