یک ایتالیایی بر بام ایگ برتر جزیره

گزارش - تحریریه پارسینه | آنتونیو کونته حتی بعد از سرزنش شدن توسط ژوزه مورینیو ذره‌ای از شور و شوق کنار زمینش را از دست نداده است. کونته حتی بعد از گل پنجم مقابل اورتون به تماشاگران "های فایو" می‌داد.

حرارت و انرژی کونته کنار زمین مثل همیشه سر جایش هست، اما عاملی که نقشی حیاتی در احیای چلسی داشته بازگشت انگیزه به بازیکنان است، عاملی که کارلو آنچلوتی فصل پیش از کمبود آن به عنوان مهمترین دلیل سقوط مورینیو یاد کرد، عاملی که کونته با قدرت در این فصل به آن رسیدگی کرده است.

در پنج بازی اخیر چلسی که با پنج پیروزی و پنج کلین شیت پیاپی همراه بوده، مردان کونته در مجموع ۲۶ کیلومتر بیشتر از رقبایشان دویده‌اند. اما تلاش و دوندگی آبی‌های لندن حالا به همان اندازه که کمیت بالایی پیدا کرده مفید و هدفمند هم هست. چلسی حالا دیگو کاستایی را دارد که یک بار دیگر پر از انگیزه و انرژی است، مهاجمی که دو فصل پیش در بهترین فرمش تیمش را به سوی قهرمانی لیگ برتر رهنمون کرد.

پشت کاستا، انگولو کانته بازی می‌کند، هافبکی که دوندگی‌های خستگی‌ناپذیرش فصل پیش یکی از دلایل اصلی قهرمانی لستر در لیگ بود. مارکوس آلونسو و ویکتور موزز هم به عنوان دو وینگ‌بک در چپ و راست دوندگی و جنگندگی بالایی به تیم اضافه کرده‌اند و در ضمن پدرو به نظر می‌رسد عطش سابقش برای فوتبال بازی کردن را دوباره کشف کرده است.

اما تمام این شور و هیجان‌ها کنار، استادی کونته در ساختن چلسی جدید از یک تصمیم هوشمندانه و به شدت سیاست‌مدارانه سرچشمه گرفت. کونته می‌توانست در همان تابستان و در شروع کارش در استمفورد بریج سیستم تیم را به سه دفاعه تغییر بدهد، اما او نمی‌خواست تصویری از یک تاکتیسین متعصب که نظر خودش را به هر قیمتی شده اعمال می‌کند بسازد. در عوض تغییر سیستم بعد از دو شکست پیاپی در سپتامبر انجام شد و کونته را در جایگاه یک پراگماتیست نشان داد.

این تغییر سیستم فواید تاکتیکیِ زیادی برای چلسی داشت، از جمله مهمترین‌هایشان استحکام بیشتر خط دفاعی و آزاد شدن ادن آزارد از کناره‌ی زمین و بدل شدنش به یکی از خطرناک‌ترین مهره‌هایِ هجومی لیگ برتر.

اما وقتی با بازیکنان چلسی حرف می‌زنید می‌بینید که این بالا رفتن اعتماد به نفسشان بوده که بیش از هر عاملی برای پیدا کردن فرمِ کنونی بهشان کمک کرده و انگار این سیستمِ ۳-۴-۳ نقش "تاثیرِ پلاسیبو" را داشته است.

در این راه کونته، بعد از ۱۲ سال و شروع دورانِ اول مورینیو در استمفورد بریج، بالاخره موفق شد موجی از تغییرات تاکتیکیِ معنادار را در چلسی بیافریند. در این بیش از یک دهه آندره ویاش-بواش تلاش‌های ناموفقی برای ساختن یک خط دفاعی بالا کرده بود. دوران رافا بنتیز به عنوان مربی موقت هیچ پیشرفتی با خودش نداشت و به سکون انجامیده بود. بعد از بازگشت مورینیو هم چلسی تنها شاهد احیای جان تری شد.

اما حالا سبک بازی و پرسونل تیم حسی متفاوت دارد. چلسی هنوز موفق نشده بدونِ دیدیه دروگبا و پتر چک قهرمان لیگ شود، با این وجود رختکن آبی‌های لندن، حتی بدون حضور تری در ترکیب اصلی روحیه و اعتماد به نفس بالایی دارد.

چلسی حالا پنج بازی پیاپی را بدون کاپیتانش برده، در حالیکه در طی دو فصل پیش، در مجموع ۱۶ بازی بدون تری هم به همین تعداد پیروزی به دست آورده بود. استاد دفاع پرعمق، حالا روی نیمکت به تماشای دیگر مدافعین چلسی می‌نشیند که چطور راهی جدید را پی می‌گیرند.

خود داستان تری هم یکی دیگر از نشانه‌های هوشمندی کونته است. کونته به جای اینکه در تابستان تری را مجبور به ترک باشگاه کند، برایش قرارداد جدید یک ساله‌ای نوشت و در تمام مصاحبه‌های مطبوعاتی از او تعریف و به عنوان کاپیتانش یاد کرد. کونته به تری، با بازوبند کاپیتانی، بازی داده است، اما در جام اتحادیه، و حالا در بازی‌های لیگ او را روی نیمکت قرار می‌دهد.

بدین ترتیب اتفاقی که می‌توانست بدل به داستانی جنجالی شود، حکم خبر خوبی برای چلسی پیدا کرده و چه بسا باعث شود تری در پایان فصل، در ۳۶ سالگی، یک بار دیگر جام قهرمانی لیگ برتر را بالای سر ببرد.

از چهار قهرمانی چلسی در لیگ برتر، سه قهرمانی با مورینیو به دست آمده، افتخاراتی که جای جایش رد پای او دیده می‌شود. اما این تیم، تیم دیگریست. موج تغییراتی که رومن آبراموویچ دنبالش بود بالاخره از راه رسیده و به شکلی استادانه توسط کونته اعمال شده است.