«این مجلس، مجلس گناه است. یک زن و ٧٠ مرد؟!»

در جلسه اول مجلس خبرگان یکی از نمایندگان که اهل شیراز بود، بلند شد و گفت: «این مجلس، مجلس گناه است. یک زن و ٧٠ مرد؟!» شما نمی‌ توانید معنی این حرف را بفهمید! من پشت بلندگو رفتم و گفتم که من مطمئن هستم گناه نمی‌ کنم هر کس فکر می‌ کند گناه می‌ کند و مجلس، مجلس گناه است، تشریف ببرد بیرون. مجلس، مجلس شناخت انسان است.

آن شخص رفت. شما می‌ توانید تصور کنید که با چه اشخاصی طرف بودیم؟ یک مردی که روحانی است چطور فکر کرده که منِ زن، باعث گناه می‌ شوم؟ اصلا نمی‌ توانید تصورش را بکنید در آن زمان در مقابل چه کسانی باید می‌ ایستادیم و حرف می‌ زدیم. اصلا می‌ شد تصورش را کرد؟ من بین آن همه مرد بلند شدم رفتم بالا ایستادم و گفتم: «من که مطمئن هستم که گناهی در اینجا نمی‌ کنم و شما به آقایان هم توهین کردید که جای خود دارد ولی من نزدیک دو‌ میلیون رأی آورده‌ ام در حالی‌ که شما ٤٠٠‌ هزار رأی دارید من که نمی‌ توانم جواب مردم را بدهم شما می‌ توانید جواب ٤٠٠‌ هزار نفر را بدهید؟ اگر گناه می‌ کنید پس تشریف ببرید به‌ سلامت.»

بعد از این جواب من حرفی از این موضوع دیگر هیچ‌ جا زده نشد. واقعا برایشان غیرقابل تصور بود. من، نه دختر کسی بودم و نه همسر شخصیتی. بلکه یک آدم معمولی بودم. دوره مجلس خبرگان قانون اساسی خیلی کوتاه بود اما من به‌ اندازه ٥٠٠ سال در این مجلس رنج کشیدم. کار خیلی سختی بود؛ با این که چهره‌ های خیلی خوبی در آن مجلس بودند. همیشه فکر می‌ کنم صحنه‌ ای که آیت‌ الله طالقانی بر روی زمین نشسته بودند هیچ‌ وقت در تاریخ فراموش نمی‌ شود بالاخره این افراد الگوهای ما بودند.