چراغی که به خانه روا بود!

به گزارش پارسینه، حج ... کعبه... خانه خدا... نشانه گرفتن تمامی اعتقادات ما، اگر بارها و بارها هم تکرار شود، نمی توان از کنارش به راحتی گذشت. از معنویتش گرفته تا حس انزجار از عملی که گریبان دو نوجوان ایرانی را در شهر خدا گرفت. «مکه» این روزها شهری است که نامش تمام دنیا را پر کرده است. اما به چه قیمت؟

به انسانیت نزدیک می شوی

اخبار منتشر می شود. به عناوین و اشکال مختلف و یک نکته خود را به خوبی نشان می دهد که این عمل، هر چقدر شنیع و زشت تو را به یک باره به اصل انسانیتت نزدیک می کند. اینکه کعبه و مکه را درون خود بیابی. اینکه اول سعی کنی که انسان خوبی باشی و بعد بتوانی راه خانه خدا را در پیش بگیری. از گذشته تا کنون گفته اند که فلانی، جهیزیه یک عروس نیازمند را تهیه کرده است. مکه در خانه اش بوده است و تا امروز که این خبرها دست به دست می چرخد، به این فکر نکردی، مکه در خانه ات کجاست؟

کمک ها جمع می شود

چقدر جالب است که با یک اتفاق تکان دهنده، به این فکر می افتیم که چطور می توانیم انسان خوبی باشیم؟ چطور می توانیم این همه کار زیبا انجام بدهیم؟ چطور می توانیم حس بشردوستانه را درون خودمان تقویت کنیم. این خبر هم از دل بسیاری از خبرهای دیگر درآمد: مدیرکل زندان‌های استان اصفهان می گوید: هزینه انصراف از حج عمره برای آزادی زندانیان جمع آوری می شود. وی از اعلام آمادگی این اداره در خصوص جمع‌آوری هزینه انصراف از حج عمره هم‌وطنان و همشهریان در راستای آزادی زندانیان و یا کمک به خانواده‌های نیازمند خبر می دهد و می گوید: در راستای تعلیق سفر حج عمره و جنایت مأموران سعودی علیه زوار ایرانی در فرودگاه جده و همچنین ابراز ناخوشایندی و اعتراض ایرانیان به این موضوع، برخی از مردم درصدد انصراف اعزام به حج عمره هستند و هزینه آن را صرف کمک به نیازمندان می‌کنند که در این راستا این اداره کل باوجود خیریه امام موسی کاظم (ع) آمادگی کامل دارد هزینه این سفر را به‌عنوان کمک به خانواده‌های نیازمند زندانی و یا آزادی زندانیان اختصاص دهد. طی سال‌های اخیر با کمک و مشارکت خیرین در زمینه آزادی و کمک به خانواده زندانیان اقدامات مؤثری انجام‌گرفته و افرادی که در این زمینه قصد کمک و یا آزادی داشته‌اند با حضور در زندان و مواجه حضوری با شخص زندانی نسبت به پرداخت بدهی وی در حق شاکی اقدام کرده و زمینه آزادی زندانیان مهیا شده است.

تحقیر از نوع عربی

در این میان، تمامی فقها و علما نظرات خود را اعلام می دارند. امام جمعه موقت اصفهان معتقد است که در مقابل عمل ناشایست عربستان سعودی در تعارض به دو نوجوان زائر ایرانی، باید سفیر آنان را اخراج کنیم. حجت الاسلام و المسلمین محمدتقی رهبر، در خصوص لغو و به تعلیق درآمدن پروازهای حج عمره از سوی وزیر ارشاد می گوید: بعد از این اتفاق تلخ در فرودگاه جده، چندین بار اعلام کردم که جای دارد حج عمره را لغو کنیم و از آن‌طرف سفیر آنها را نیز اخراج و سفیر خود را فراخوان کنیم و اینگونه یک واکنش تند در مقابل این عمل شنیع ابراز کنیم. ملت ایران با آن عظمت و بزرگی مورد تحقیر یک مشت سوسمارخور قرار می‌گیریم که اکنون صاحب فرهنگ کشتار مردم و جنایت و بداخلاقی‌ها علیه مسلمانان شده اند. بنده به شدت از اقدام آقای علی جنتی حمایت می‌کنم و این تصمیم را عاقلانه می‌دانم؛ رئیس‌جمهور نیز موضع محکم و درستی را اتخاذ کردند. از همان روز اول این پیشنهاد را ارائه کردم که حتی بسیاری از علما نیز با این تصمیم مخالف بودند. معتقدم این اقدام بسیار واکنش مناسبی در مقابل عمل ناشایست آنان است. آنها باید از ملت ایران عذرخواهی کنند، اگر عربستانی‌ها ذلیلانه از ملت ایران عذر خواهی کردند آنوقت برای آینده تصمیم گیری خواهد شد. معتقدم حتی روابط دیپلماتیک با این کشور را به طور کامل قطع کنیم، ما هیچ احتیاجی به آنها نداریم،عربستان در جهان اسلام منزوی شده و جنایتهای که در کشور یمن صورت می‌دهد به هیچ عنوان قابل توجیه و چشم پوشی نیست.

موجی از مردم راه می افتد

دوباره موجی از مردم راه می افتد. برای رسیدگی به امر خیر. تا اینجای مطلب بسیار هم خوب است و هیچ ایرادی به آن وارد نیست. اما تمام سئوال ها از اینجا به بعد مطرح می شود که چرا باید به انتظار اتفاق ناخوشایندی نشست و بعد قیام کنیم و به پا خیزیم برای مقابله با آن. آیا انسان هایی هستیم که بسیار هیجانی رفتار می کنیم و تمام کارهای خیر و خوب ما تاریخ تولید و تاریخ انقضاء دارد؟ آیا پیش از این اتفاق به تمامی حاشیه های شهری سر نزده بودیم؟ آنهایی که سرکی در سطل های زباله ها می کشند برای پیدا کردن اندکی غذا را دیده ایم؟ کودکان کار در کجای این قضیه جای می گیرند؟ موجی از نظرات در صفحات مجازی و غیر مجازی راه می افتد. تجمع ها صورت می گیرد. برای مقابله با این عملی که اتفاق افتاده است همین چند روز کافی است؟ یا اینکه سرکی به همین گوشه و کنارها، شاید در همسایگی خودمان بزنیم و از احوال همسایه ای که نان شب خود را هم ندارد مطلع شویم؟ شاید کودکی در سایه بی پدری در همین دره های اوین و فرحزاد و ... نان خشکی را هم ندارد که به دندان بکشد... شاید نوزاد مرده زنی آشغال جمع کن، در بیابان های همین اطراف تهران، سقط شده و هزینه دفن و کفن آن را هم ندارد... شاید... شاید... کعبه همین جاست، حاجی... کجا می روی؟


غزاله پورخاکی