«کلاس هنرپیشگی»؛ تمام آن چيزهايي كه سينما نيست

«کلاس هنرپیشگی»، آخرین ساخته علیرضا داوودنژاد یکی دو هفته بعد از اکران، برخلاف گفته‏های آقای کارگردان و بازیگران و البته نابازیگران بسیارش که در جشنواره‌ي فجر گذشته اعتقاد داشتند اثر خانوادگي‌شان توانسته مخاطبان بسیاری را جذب کند، با استقبال روبرو نشد . یادم هست در اکران جشنوارهای آن در سینما شکوفه بیش از نیمی از تماشاگران در نیم ساعت اول فیلم با خشم سالن را ترک کردند و البته این اتفاق در سالن‏های دیگری هم رخ داده بود. اما آقای کارگردان باز هم به همراه خانواده پر و پیمانش در جلسات مختلف اشاره مي‌کرد که در تمام سالن‏هایی که ایشان در آنجا حضور داشته، مخاطبان تا انتها ایشان را در تماشای فیلم همراهی کرده‏اند! اما با اين‌همه این روزها فیلم از فیلتر بی‏رحم مخاطب عبور کرده است و در دو هفته تنها حدود 30 میلیون فروش داشته، که با قیمت بالاي بلیط در اين روزها یک فاجعه در جذب مخاطب محسوب می‏شود. چيزي كه البته از همان روزهاي جشنواره هم پيش‌بيني مي‌شد.

مشكل آخرين اثر عليرضا داودنژاد از همان تيتراژ آغازين شروع مي‌شود. فیلم در واقع از دقیقه پانزدهم و با وارد شدن شوک به مامان اتی کلید می‏خورد و تیتراژ طولانی فیلم که می‏خواهد سبک روایت متفاوتش را به بیننده معرفی کند، ملال‏آور و خسته‌کننده است. طوری که به راحتی می‏تواند تماشاگران را برای ترک کردن سالن قانع کند. در نتیجه متاسفانه تیتراژی که می‏توانست کارکردهای متفاوتی داشته باشد و حداقل معرفی درست کاراکترهای فیلم را بر عهده بگیرد، به ضدخود تبديل شده است و از همان ابتدا مخاطب فيلم را پس مي‌زند. معرفی‏ای که مشخصاً در مورد عباس به درستی رخ می‏دهد. طوری که در همان ابتدا متوجه می‏شویم او تمایل زیادی به ورود به بازار ارز و سکه دارد و دلال است. اما در مورد دیگران این اتفاق تنها به زل زدن به دوربین و گفتن نام‌شان به همان صورتی که معلم کلاس از آنها خواسته می‏انجامد و با چند جمله نمایشی و تقدیر از مامان اتی هنرمند که بدون غلط جمله معرفی‏اش را می‏گوید، خاتمه می‏یابد. حتی صحنه خواب دیدن مامان اتی که پدر آهنگسازی را نشان می‏دهد که حالا در شرایط بد اقتصادی و کاری قرار گرفته و مشکلاتی در مناسبات و روابط خانواده‏اش ایجاد شده، کارکردی جز بیانیه صادر کردن در همان ابتدای فیلم برای مسئولان و مخاطبان ندارد!