دیشب ناکام‌ترین مرد جهان تاریخ را عوض کرد

به گزارش پارسینه، شب گذشته هری کین بالاخره پس از سالها نخستین جام زندگی‌اش را لمس کرد. شبی که سال‌ها انتظار، ناکامی و اشک را پشت سر گذاشت و در اوج، جام را با غرور بالا برد. آن لحظه برای میلیون‌ها هوادار فوتبال نه فقط یک قهرمانی، که پایان فصل اول یک حماسه بود؛ روایتی از پایداری و لیاقت، از مردی که هیچ‌گاه تسلیم نشد، حتی وقتی تقدیر بارها در را به رویش بست.

کریر هری کین، قصه‌ی مردی‌ست که به باشگاهش وفادار ماند، به رؤیاهایش چسبید و تا لحظه آخر باور داشت روزی می‌رسد که زحمت‌ها به ثمر می‌نشیند. او سال‌ها در تاتنهام ماند، باشگاهی که قلبش برایش می‌تپید، اما در نهایت پاسخ آن همه تعهد و تلاش، فقط حسرت بود و فینال‌های از دست‌رفته. خیلی‌ها مثل مودریچ زودتر بریده بودند. خیلی‌ها از همان ابتدا راه افتخار را در جمع غول‌ها جست‌وجو می‌کردند، اما کین... او جنس دیگری بود.

هری کین هر چه می‌زد به در بسته می‌خورد و فرقی نمی‌کرد مه کجا باشد. انگار یک طلسم سنگین مانع به ثمر رسیدن تلاش‌های بی‌وقفه‌اش در مستطیل سبز شده بود. عملکرد این بازیکن 31 ساله در تاتنهام با وجود اینکه موفق به کسب افتخاری نشد اما فوق‌العاده بود. او در 435 بازی برای تاتنهام موفق شد 280 گل به ثمر برساند تا بهترین گلزن تاریخ این باشگاه شود. 

می‌گفتند "قهرمان بی‌جام"، می‌نوشتند "بهترین بازیکن بی‌مدال"، اما خودش هرگز به این صفت‌ها با خشم نگاه نکرد. در سکوت، گل زد، جنگید، تیمش را بالا کشید، بار دیگر گل زد و در هر بازی، تصویری تمام‌قد از صداقت و حرفه‌ای‌گری را به نمایش گذاشت. اما گویی تقدیر، پاسخ سخت‌تری برای او نوشته بود.

مهاجرت او به بایرن مونیخ در آغاز فصل، نه فقط یک انتقال فوتبالی، که شبیه یک تصمیم شخصی بود. تصمیمی برای خودش، برای رؤیای فتح جام. انگار پس از سال‌ها تلاش برای وصال به جام فلزی، حالا وقتش بود مسیر تازه‌ای را انتخاب کند؛ مسیری که در آن، لیاقت با پاداش گره بخورد.

و دیشب، همان لحظه بود. جام را بالا گرفت. لبخندی روی لبش بود که میان بغض و غرور در نوسان بود. نه، این فقط قهرمانی نبود. این یک لحظه تعیین‌کننده بود. اینکه گاهی باید دل کند، تصمیم سخت گرفت و خود را از حصار تعلقاتی آزاد کرد که مانع رشدند. کین با این جام نه‌تنها به خواسته‌اش رسید، بلکه به میلیون‌ها هوادار فوتبال در سراسر جهان نشان داد که تلاش بی‌پایان، اگر با انتخاب درست همراه شود، بالاخره جواب می‌دهد.

هری کین شاید دیر رسید، اما رسید. نه به‌عنوان مسافری که سوار قطار افتخار شد، بلکه به‌عنوان راننده‌ای که قطارش را خودش ساخت، از دل سختی‌ها، از میان شک‌ها و انتقادها، و آن را به ایستگاه قهرمانی رساند.

قهرمانی کین، یک مدال نیست؛ یک پیام است. پیامی به زبان تمام تلاشگرانی که هنوز در نیمه راه مانده‌اند: ادامه بده، اما اگر جایی دیدی مقصدت تو را نمی‌خواهد، راهت را عوض کن؛ تو سزاوار رسیدن هستی.