رنج بی شمار والدین کودکان اوتیسمی
پارسینه: اوتیسم اختلال پیچیدهای است که هنوز علت ایجاد آن به درستی مشخص نشده است و اکنون درمان قطعی نیز برای آن وجود ندارد.
به گفته رضا ابویی، مدیر یکی از مراکز اوتیسم، هم اکنون تشخیص زود هنگام و شروع مداخلات منسجم و درست بهترین راه درمانی بیماران اوتیسمی به حساب میآید؛ بهترین سن طلایی برای تشخیص اوتیسم نیز سه تا پنج سالگی است؛ در این سنین توانبخشی بیشترین تاثیر را دارد، زیرا انعطاف پذیری مغز بالاست.
دکتر علیرضا رضایی، فوق تخصص مغز و اعصاب کودکان و اطفال، معاون آموزشی بخش کودکان بیمارستان لقمان حکیم، احتمال بروز بیماری اوتیسم در پسران را ۳ تا ۴ برابر بیشتر از دختران عنوان کرد و درباره مشکلات ارتباطی بیماران اوتیسمی گفت: معمولا بیماران اوتیسمی قادر نیستند صحبت کنند یا نمیتوانند به بحث و صحبت ادامه دهند. همچنین آنها به جای لغات از دست هایشان برای برقراری ارتباط استفاده میکنند. رشد زبان و قدرت صحبت کردن این افراد نیز به آهستگی شکل میگیرد.
وی افزود: حرف زدن بدون احساس، تکرار کلمات یا جملات، نداشتن دقت کافی در دیدن اشیا، توجه نکردن به اشیاء، استفاده از کلمه"تو" به جای" من" از دیگر مشکلات ارتباطی این کودکان محسوب میشود.
وی همچنین به تداخلات اجتماعی بیماران اوتیسمی اشاره کرد و اظهارداشت: بیماران اوتیسمی دارای روابط دوستانه نیستند. آنها به بازیهای کلامی علاقهای ندارند و ترجیح میدهند که تنها باشند. همچنین آنها توجهی به لبخند زدن ندارند و از شنیدن صدای بلند، دچار ترس و هراس نمیشوند. این افراد از قدرت حواس بینایی، چشایی، شنوایی، بویایی و لامسه کمی برخور هستند.
وی بیان کرد: این بیماران گاهی از شنیدن صدای عادی بدشان میآید و دستان شان را روی گوش خود میگذارند. اغلب آنها روی سطح صاف خراش ایجاد میکنند و اشیا را لیس میزنند. واکنش آنها نسبت به درد یا خیلی زیاد یا خیلی کم است. امکان دارد آنها یک جمله را چندین بار تکرار کنند. آنها به سختی متوجه منظور طرف مقابل میشوند. احساسی نسبت به خطرات نیز ندارند.
از مشکلات رفتاری کودکان اوتیسمی تا فشارهای روحی مادران
کودکان دارای اختلال اوتیسم با مشکلات رفتاری بی شماری مواجه هستند. قطعا بروز چنین رفتارهایی، مشکلاتی را برای پرورش این کودکان به وجود میآورد و والدین آنها (به ویژه مادران) از استرس و فشارهای روحی و روانی فراوانی رنج خواهند برد.
به گفته زهرا سادات مهاجری، مدیر دفاتر نمایندگی انجمن اوتیسم ایران، هم اکنون جامعه، اوتیسم را نمیشناسد. این نا آشنایی باعث سختی کار و ناراحتی والدین دارای فرزندان مبتلا به اوتیسم شده است. یک مادر زمانی که نگاه و نوع رفتار مردم در مواجهه با کودکان اوتیسمی را مشاهده میکند، رنج میبرد. حسی که فرد دیگر جز او نمیتواند آن را درک کند.
او که خود صاحب یک کودک اوتیسمی است، گفت: هدف اصلی خانوادههای اوتیسمی باید ورود فرزندشان به جامعه باشد؛ با خروج این کودکان از خانه، جامعه با این نوع از کودکان آشنا میشوند. این مساله میتواند هم برای خانواده و هم برای خود کودکان مبتلا به اوتیسم خوب باشد.
سمانه بهزادپور، روانشناس نیز دراین باره گفت: والدین باید نسبت به اختلال اوتیسم اطلاعات داشته باشند، هرچقدر اطلاعات آنها بیشتر باشد، فرزند پروری شان راحتتر میشود.
وی اظهارداشت: والدین باید هنگام صحبت با این کودکان، از عبارتهای ساده و کوتاه استفاده کنند. آنها نباید کلمات پیچیده و طولانی بکار ببرند، زیرا این کودکان نمیتوانند مفاهیم انتزاعی را درک کنند. همچنین والدین باید هنگام صحبت با کودکان شان تماس چشمی داشته باشند. از سوی دیگر آنها باید صبور باشند و مهارتهای کنترل خشم را فرا بگیرند تا هنگام عصبانیت تن صدایشان را بالا نبرند؛ صدای زیاد باعث پریشانی این کودکان میشود.
به گفته این روانشناس، والدین این کودکان نباید اختلال فرزندشان را پنهان کنند. آنها باید از دیگران در این زمینه کمک بگیرند. همچنین آنها باید برای کسب انرژی زمانی را نیز به خود اختصاص دهند تا بتوانند بهتر به فرزندشان رسیدگی کنند.
اثربخشی برنامههای آموزشی
قطعا مراقبت از یک بیمار مزمن، میتوانند باعث فرسودگی مزمن در مراقبان ایجاد کند از اینرو در سالهای اخیر پژوهشهای زیادی پیرامون این مساله انجام شده است.
آسیه عرب ورامین دانش آموخته دانشکده علوم انسانی دانشگاه علم و فرهنگ نیز با راهنمایی دکتر آناهیتا خدابخشی کولایی در پژوهشی به این نتیجه رسیده است که برنامه آموزشی والدین کازلوف به منظور افزایش هیجانات مثبت و کاهش هیجانات منفی و بار روانی، در نمونه مادران کودکان اوتیستیک موثر بوده و این امر میتواند به بهبود کیفیت زندگی و رابطه، ولی - فرزندی مادران دارای کودک اوتیسم یاری برساند.
دکتر علیرضا رضایی، فوق تخصص مغز و اعصاب کودکان و اطفال، معاون آموزشی بخش کودکان بیمارستان لقمان حکیم، احتمال بروز بیماری اوتیسم در پسران را ۳ تا ۴ برابر بیشتر از دختران عنوان کرد و درباره مشکلات ارتباطی بیماران اوتیسمی گفت: معمولا بیماران اوتیسمی قادر نیستند صحبت کنند یا نمیتوانند به بحث و صحبت ادامه دهند. همچنین آنها به جای لغات از دست هایشان برای برقراری ارتباط استفاده میکنند. رشد زبان و قدرت صحبت کردن این افراد نیز به آهستگی شکل میگیرد.
وی افزود: حرف زدن بدون احساس، تکرار کلمات یا جملات، نداشتن دقت کافی در دیدن اشیا، توجه نکردن به اشیاء، استفاده از کلمه"تو" به جای" من" از دیگر مشکلات ارتباطی این کودکان محسوب میشود.
وی همچنین به تداخلات اجتماعی بیماران اوتیسمی اشاره کرد و اظهارداشت: بیماران اوتیسمی دارای روابط دوستانه نیستند. آنها به بازیهای کلامی علاقهای ندارند و ترجیح میدهند که تنها باشند. همچنین آنها توجهی به لبخند زدن ندارند و از شنیدن صدای بلند، دچار ترس و هراس نمیشوند. این افراد از قدرت حواس بینایی، چشایی، شنوایی، بویایی و لامسه کمی برخور هستند.
وی بیان کرد: این بیماران گاهی از شنیدن صدای عادی بدشان میآید و دستان شان را روی گوش خود میگذارند. اغلب آنها روی سطح صاف خراش ایجاد میکنند و اشیا را لیس میزنند. واکنش آنها نسبت به درد یا خیلی زیاد یا خیلی کم است. امکان دارد آنها یک جمله را چندین بار تکرار کنند. آنها به سختی متوجه منظور طرف مقابل میشوند. احساسی نسبت به خطرات نیز ندارند.
از مشکلات رفتاری کودکان اوتیسمی تا فشارهای روحی مادران
کودکان دارای اختلال اوتیسم با مشکلات رفتاری بی شماری مواجه هستند. قطعا بروز چنین رفتارهایی، مشکلاتی را برای پرورش این کودکان به وجود میآورد و والدین آنها (به ویژه مادران) از استرس و فشارهای روحی و روانی فراوانی رنج خواهند برد.
به گفته زهرا سادات مهاجری، مدیر دفاتر نمایندگی انجمن اوتیسم ایران، هم اکنون جامعه، اوتیسم را نمیشناسد. این نا آشنایی باعث سختی کار و ناراحتی والدین دارای فرزندان مبتلا به اوتیسم شده است. یک مادر زمانی که نگاه و نوع رفتار مردم در مواجهه با کودکان اوتیسمی را مشاهده میکند، رنج میبرد. حسی که فرد دیگر جز او نمیتواند آن را درک کند.
او که خود صاحب یک کودک اوتیسمی است، گفت: هدف اصلی خانوادههای اوتیسمی باید ورود فرزندشان به جامعه باشد؛ با خروج این کودکان از خانه، جامعه با این نوع از کودکان آشنا میشوند. این مساله میتواند هم برای خانواده و هم برای خود کودکان مبتلا به اوتیسم خوب باشد.
سمانه بهزادپور، روانشناس نیز دراین باره گفت: والدین باید نسبت به اختلال اوتیسم اطلاعات داشته باشند، هرچقدر اطلاعات آنها بیشتر باشد، فرزند پروری شان راحتتر میشود.
وی اظهارداشت: والدین باید هنگام صحبت با این کودکان، از عبارتهای ساده و کوتاه استفاده کنند. آنها نباید کلمات پیچیده و طولانی بکار ببرند، زیرا این کودکان نمیتوانند مفاهیم انتزاعی را درک کنند. همچنین والدین باید هنگام صحبت با کودکان شان تماس چشمی داشته باشند. از سوی دیگر آنها باید صبور باشند و مهارتهای کنترل خشم را فرا بگیرند تا هنگام عصبانیت تن صدایشان را بالا نبرند؛ صدای زیاد باعث پریشانی این کودکان میشود.
به گفته این روانشناس، والدین این کودکان نباید اختلال فرزندشان را پنهان کنند. آنها باید از دیگران در این زمینه کمک بگیرند. همچنین آنها باید برای کسب انرژی زمانی را نیز به خود اختصاص دهند تا بتوانند بهتر به فرزندشان رسیدگی کنند.
اثربخشی برنامههای آموزشی
قطعا مراقبت از یک بیمار مزمن، میتوانند باعث فرسودگی مزمن در مراقبان ایجاد کند از اینرو در سالهای اخیر پژوهشهای زیادی پیرامون این مساله انجام شده است.
آسیه عرب ورامین دانش آموخته دانشکده علوم انسانی دانشگاه علم و فرهنگ نیز با راهنمایی دکتر آناهیتا خدابخشی کولایی در پژوهشی به این نتیجه رسیده است که برنامه آموزشی والدین کازلوف به منظور افزایش هیجانات مثبت و کاهش هیجانات منفی و بار روانی، در نمونه مادران کودکان اوتیستیک موثر بوده و این امر میتواند به بهبود کیفیت زندگی و رابطه، ولی - فرزندی مادران دارای کودک اوتیسم یاری برساند.
منبع: سیناپرس
ارسال نظر