درمان هپاتیت C. و هر آنچه باید بدانید
پارسینه: هپاتیت C. یکی از بیماریهای جدی است که انتقال آن نیز به راحتی انجام میشود، در این مطلب به نکات مهمی درباره درمان هپاتیت C. اشاره میشود
نکاتی در مورد درمان هپاتیت C. هپاتیت C. یک عفونت کبد قابل درمان است که در نتیجه فعالیت ویروس هپاتیت C. شکل میگیرد. بدون درمان مناسب، عفونتهای مزمن هپاتیت C. میتوانند به بروز عوارض جدی، مانند بیماری کبد، زخمهای کبدی و سرطان کبد منجر شوند.
حدود ۸۵ درصد افرادی که در تماس با هپاتیت C. قرار میگیرند به عفونتهای مزمن مبتلا میشوند. پزشکان میتوانند عفونتهای هپاتیت C. را با داروهایی که از تکثیر ویروس پیشگیری میکنند، درمان کنند.
پزشکان میزان ویروس هپاتیت C. موجود در خون بیمار یا بار ویروسی را تجزیه و تحلیل میکنند. آنها این کار را حین و پس از درمان بیماری انجام میدهند تا میزان موفقیت درمان را مشخص کنند.
درمان هپاتیت C. درمان موفق زمانی صورت میگیرد که فرد یک پاسخ ویروسی پایدار (SVR) داشته باشد.
یک پاسخ ویروسی پایدار به شرایطی گفته میشود که ویروس هپاتیت C. برای ۱۲ هفته یا بیشتر پس از تکمیل درمان در خون فرد غیر قابل تشخیص باشد.
این شرایط به معنای آن است که فرد در ادامه زندگی خود به بیماری مبتلا نخواهد بود. پس از یک پاسخ ویروسی پایدار، عفونتهای هپاتیت C. در کمتر از یک درصد افراد باز میگردند.
در گذشته، درمان هپاتیت C. شامل ترکیبی از آمپولهای اینترفرون و داروی ضد ویروس ریباویرین میشد. این رویکرد بر تقویت سیستم ایمنی بدن و مبارزه موثر با ویروس متمرکز بود.
اما در حال حاضر، روشهای درمان هپاتیت C. به طرز چشمگیری تکامل یافته اند. به گفته مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری آمریکا، روند درمان فعلی میتواند بیش از ۹۰ درصد افراد مبتلا به هپاتیت C. را تنها طی ۸ تا ۱۲ هفته درمان کند.
داروهای ضد ویروس با عملکرد مستقیم
حدود ۸۵ درصد افرادی که در تماس با هپاتیت C. قرار میگیرند به عفونتهای مزمن مبتلا میشوند. پزشکان میتوانند عفونتهای هپاتیت C. را با داروهایی که از تکثیر ویروس پیشگیری میکنند، درمان کنند.
پزشکان میزان ویروس هپاتیت C. موجود در خون بیمار یا بار ویروسی را تجزیه و تحلیل میکنند. آنها این کار را حین و پس از درمان بیماری انجام میدهند تا میزان موفقیت درمان را مشخص کنند.
درمان هپاتیت C. درمان موفق زمانی صورت میگیرد که فرد یک پاسخ ویروسی پایدار (SVR) داشته باشد.
یک پاسخ ویروسی پایدار به شرایطی گفته میشود که ویروس هپاتیت C. برای ۱۲ هفته یا بیشتر پس از تکمیل درمان در خون فرد غیر قابل تشخیص باشد.
این شرایط به معنای آن است که فرد در ادامه زندگی خود به بیماری مبتلا نخواهد بود. پس از یک پاسخ ویروسی پایدار، عفونتهای هپاتیت C. در کمتر از یک درصد افراد باز میگردند.
در گذشته، درمان هپاتیت C. شامل ترکیبی از آمپولهای اینترفرون و داروی ضد ویروس ریباویرین میشد. این رویکرد بر تقویت سیستم ایمنی بدن و مبارزه موثر با ویروس متمرکز بود.
اما در حال حاضر، روشهای درمان هپاتیت C. به طرز چشمگیری تکامل یافته اند. به گفته مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری آمریکا، روند درمان فعلی میتواند بیش از ۹۰ درصد افراد مبتلا به هپاتیت C. را تنها طی ۸ تا ۱۲ هفته درمان کند.
داروهای ضد ویروس با عملکرد مستقیم
پزشکان از داروهای ضد ویروس با عملکرد مستقیم (DAAs) به عنوان روش درمان استاندارد برای هپاتیت C. استفاده میکنند.
بر خلاف روشهای درمان قدیمیتر که بر تقویت سیستم ایمنی بدن متمرکز بودند، داروهای ضد ویروس با عملکرد مستقیم مستقیما به ویروس هپاتیت C. حمله میکنند.
این درمانهای هدفمند ویروس هپاتیت C. را بدون ایجاد اثر منفی بر دیگر بخشهای بدن از بین میبرند. از عوارض جانبی استفاده از داروهای ضد ویروس با عملکرد مستقیم میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
خستگی
سردرد
اسهال
حالت تهوع
استفراغ
کم خونی
به گفته انجمن مطالعه بیماریهای کبد آمریکا، داروهای ضد ویروس با عملکرد مستقیم در مقایسه با درمانهای مبتنی بر اینترفرون دارای خطر بیشتر تداخل با داروهای تجویزی و غیرتجویزی هستند.
داروهای ضد ویروس با عملکرد مستقیم از مکانیزمهای مختلفی برای مبارزه با ویروس هپاتیت C. استفاده میکنند که از آن جمله میتوان به موارد زیر اشاره کرد.
مهارکنندههای پروتئاز
این داروهای ضد ویروس با عملکرد مستقیم با مسدود کردن فعالیت آنزیم پروتئاز از تکثیر ویروس جلوگیری میکنند. مهارکنندههای پروتئاز برای هپاتیت C. شامل موارد زیر میشوند:
گلکاپرویر (Glecaprevir)
پاریتاپرویر (Paritaprevir)
وکسیلاپرویر (Voxilaprevir)
گرازوپرویر (Grazoprevir)
مهارکنندههای پلیمراز
مهارکنندههای پلیمراز به صورت مستقیم توانایی تکثیر ویروس را هدف قرار داده و از آن جلوگیری میکنند. سوفوسبوویر (Sofosbuvir) یک مهارکننده پلیمراز است که پزشکان ممکن است در ترکیب با داروهای دیگر برای درمان هپاتیت C. استفاده کنند.
مهارکنندههای NS۵A
مهارکنندههای NS۵A به صورت مستقیم پروتئین NS۵A را هدف قرار میدهند که نقشی کلیدی در تکثیر هپاتیت C. دارد. از نمونههای مهارکنندههای NS۵A میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
داکلاتاسویر (Daclatasvir)
الباسویر (Elbasvir)
امبیتاسویر (Ombitasvir)
ولپاتاسویر (Velpatasvir)
پیبرنتاسویر (Pibrentasvir)
ریباویرین
در گذشته، پزشکان از ریباویرین و آمپولهای اینترفرون برای درمان عفونتهای هپاتیت C. استفاده میکردند. ریباویرین از تکثیر ویروس هپاتیت C. در بدن جلوگیری میکند. با این وجود، این دارو به تنهایی کار نمیکند و باید همراه با دارویی دیگر، مانند اینترفرون استفاده شود.
این دارو «هشدار جعبه سیاه» را از سازمان غذا و داروی آمریکا دریافت کرده است. این هشدار به خطرناک بودن بالقوه یا خطرات تهدید کننده زندگی اشاره دارد که سازمان غذا و داروی آمریکا برای برخی داروهای تجویزی به کار میگیرد.
از عوارض جانبی شدید ریباویرین میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
کم خونی یا شمارش کم گلبولهای قرمز خون
علائم جدید یا تشدید علائم بیماری قلبیعروقی، مانند حملات قلبی
عفونتهای جدید
ناهنجاریهای مادرزادی
نارسایی کبد
تغییرات در بینایی
دشواری در تنفس
تغییرات در خلق و خو
علائم افسردگی
افکار خودکشی
اینترفرون
اینترفرونها برای سالها بخشی از درمان استاندارد هپاتیت C. بودند. با این وجود، روشهای درمان موثرتر و ایمنتر تا حد زیادی جایگزین آنها شده اند.
اینترفرونها پروتئینهایی طبیعی هستند که فعالیت سیستم ایمنی بدن را تحریک میکنند. استفاده از اینترفرونها برای درمان هپاتیت C. میتواند به بروز علائم شبه آنفلوآنزا و عوارض جانبی دیگر مانند موارد زیر منجر شود:
تب
لرز
سردرد
دردهای عضلانی
بی اشتهایی
تغییرات در خلق و خو
کم خونی
تغییرات در بینایی
افت عملکرد تیروئید
افسردگی
اضطراب
انتخاب روش درمان مناسب
با توجه به پژوهشها و بهبودهای جدید در فناوری پزشکی روشهای درمان هپاتیت C. پیوسته در حال تکامل هستند. امروزه، افراد به داروهای مختلفی دسترسی دارند که میتوانند عفونت را سریع و ایمن درمان کند.
با کمک پزشک، بیمار میتواند گزینههای درمان را محدود کرده و با توجه به نیازهای وی بهترین روش درمان انتخاب شود.
پزشک عوامل مختلفی را پیش از تجویز روش درمان مد نظر قرار خواهد داد که از آن جمله میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
بار ویروسی، مقدار ویروس موجود در بدن بیمار
میزان آسیب دیدگی کبد، مانند زخم یا سیروز
واکنش فرد به هرگونه درمان پیشین هپاتیت C. ابتلا به شرایط سلامت و بیماریهای دیگر
ژنوتیپ ویروس هپاتیت C.
هپاتیت C. دارای شش ژنوتیپ مجزا است. یک ژنوتیپ به ترکیبی از ژنها در یک ارگانیسم، از جمله ویروس ها، گفته میشود. تشخیص ژنوتیپ ویروس هپاتیت C. نخستین گام اساسی در مسیر درمان است.
مدیریت هپاتیت C. تشخیص زودهنگام عامل کلیدی در درمان موفق هپاتیت C. است. افراد میتوانند در صورت مشکوک بودن به در تماس بودن با ویروس یا تجربه علائم عفونت هپاتیت C. با یک پزشک صحبت کنند.
افراد مبتلا به هپاتیت C. میتوانند دستورالعملهای زیر را برای کمک به مدیریت علائم دنبال کنند:
پرهیز از مواد مضر برای کبد، مانند الکل و برخی داروها
تکمیل دوره درمان تجویز شده توسط پزشک
پرهیز یا ترک سیگار
حفظ وزن سالم
مدیریت هر گونه بیماری
پیشگیری هپاتیت C. هپاتیت C. یک ویروس قابل انتقال از طریق خون است، به این معنی که ورود ویروس موجود در خون فرد آلوده به جریان خون فرد دیگر موجب گسترش آن میشود.
همچنین، هپاتیت C. میتواند از مادر به نوزاد و از طریق رابطه جنسی نیز منتقل شود که البته به ندرت این اتفاق رخ میدهد. در حال حاضر، واکسنی برای هپاتیت C. وجود ندارد، اما افراد میتوانند خطر ابتلا به عفونت را با مد نظر قرار دادن موارد زیر کاهش دهند:
پرهیز یا توقف استفاده از داروهای تزریقی
پرهیز از به اشتراک گذاری یا استفاده مجدد از سرنگها
دنبال کردن مقررات ایمنی هنگام کار در محیطهای پر خطر، مانند بیمارستان
استفاده از کاندوم هنگام رابطه جنسی
محدود کردن تعداد شرکای جنسی
افراد ممکن است از ابتلا به هپاتیت C. آگاه نباشند، زیرا این بیماری تا زمانی که به کبد آسیب نرسانده باشد میتواند برای سالها بدون علائمی خاص پنهان باشد. از علائم هپاتیت C. میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
تب
خستگی
بی اشتهایی
حالت تهوع و استفراغ
ادرار تیره
مدفوع آجری رنگ
درد مفاصل
پوست و چشمهای زرد رنگ
بدون درمان مناسب، عفونتهای مزمن هپاتیت C. میتوانند به زخم شدن کبد، نارسایی کبد، و سرطان کبد منجر شوند. با این وجود، روشهای درمان فعلی برای این بیماری میتوانند از هر ۱۰ نفر، ۹ نفر را طی ۸ تا ۱۲ هفته شفا دهند.
منبع:سیمرغ
ارسال نظر