نقش مدیریت یکپارچه شهری در توسعه گردشگری شهر تهران

آنچه که مسلم است به دلایل تاریخی و فرهنگی، میل به تمرکز قدرت در ساختار سیاسی اداری ایران وجود داشته است.اما خوشبختانه روند جبری حرکت به سمت عدم تمرکز در لایه های مدیریتی شروع شد.ولیکن این روند به گونه ای بودکه رفته رفته شاهد تداخل وظایف سازمانی و تقسیم قدرت بین سازمانهای متعدد متولی بر اساس اصل تخصص گرایی بوده ایم.
گرچه تخصص گرایی در دنیای امروزه اصلی اجتناب ناپذیر است اما طبعا این مهم، زمینه را برای یک سویه نگری و غفلت از دیگر وجوه مرتبط از دیگر دستگاه ها را فراهم می کند.
این موضوع را در همه سازمان ها من جمله دستگاه های متولی مدیریت شهرمی توان دید که الزاما به لحاظ سازمانی مستقل هستند اما در موضوع شهر و شهروندان مشترک هستند.
تکثر و تنوع وظایف مدیریتی در کلان شهری مانند تهران، با این پیش فرض که تمامی دستگاه ها می خواهند بهترین و با کیفیت ترین نوع خدمت را ارایه نمایند را می توان به رانندگان صدها خودرویی تشبیه کرد که در چهارراه فاقد چراغ راهنمایی، سعی دارند تا مسافر خود را در کوتاه ترین زمان ممکن از آن چهارراه عبور داده و با آسایش به مقصد برسانند.
غافل از اینکه به قول شاعر: تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز.
در این وضعیت با شهر و شهروندانی خسته مواجهیم که زمینه هرگونه مشارکت ازآنان سلب شده اما انتظار حداکثر مشارکت از ایشان هستیم.

با نگاهی به موضوع گردشگری در تهران، لزوم باز تعریف نقش و جایگاه مدیریت شهری در توسعه گردشگری را می توان مشاهده کرد.
البته این نوع نگاه مدیریتی، نافی نقش دستگاه های تخصصی نبوده و قایل به عدم مداخله ایشان نیست. بلکه به نظر می رسد این آشفته بازار ارایه خدمت نیازمند سامانی دوباره است.
چگونه می توان به توسعه پایدار امیدوار بود اما بهره برداری درستی از منابع نداشت؟ چگونه می توان به جنبه های مختلف پایداری اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی باورداشت اما فاقد نگاهی سیستماتیک و یکپارچه بود؟
با این حساب اگر باور داشته باشیم که رشد صنعت گردشگری، تاثیرات مثبت اقتصادی، اجتماعی و محیط زیستی دارد، ضرورت پرداخت هرچه سریع تر به این مهم برای کلانشهر تهران، بیش از پیش، خودنمایی می کند.
کلانشهری که بنظر می رسد در سال های پیش رو، راهی جز تقویت گردشگری به منظور نیل به توسعه فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی ندارد.
این مهم حاصل نخواهد شد مگر با ایجاد سازمانی مقتدر با مدیریت یکپارچه و این، یگانه راهی است برای پاسخگویی به نیازهای شهری که به عنوان یک سیستم اجتماعی پویا با انواع فراسیستم ها و زیر سیستم ها در ارتباط است.
بنظر می رسد این شیوه از اقدام همچون رهبر ارکستر، سهم هر کدام از نوازندگان- در اینجا مداخله کنندگان- شامل گروه ها و نهادها و سازمان های ذینفع گردشگری را مشخص کرده و از موازی کاری و اتلاف منابع جلوگیری خواهد کرد. به نحوی که شنونده، ازاین سمفونی، نهایت لذت
را ببرد.

خوشبختانه آئین نامه ساماندهی و ارتقای گردشگری در دولت و لایحه مدیریت واحد شهری در روزهای پیش رو به مجلس شورای اسلامی مطرح شود و با تصویب و اجرای آن، می توان امیدوار بود تا درهمه موضوعات از جمله صنعت گردشگری، شاهد رونق باشیم.در این صورت سال 1397 را می توان سالی تاریخ ساز و جریان ساز در این حوزه قلمداد کرد. سالی که علیرغم همه محدودیت های ایجادشده ناشی از تحریم ها بتوان به توسعه این صنعت امیدوار بود.صنعتی که نشان داده است بعضا واکنش های متفاوت یا زاویه داری با سیاست از خود نشان می دهد .