گوناگون

سوء استفاده از قدرت

سوء استفاده از قدرت اصلي ترين منبع و ذات حقيقي شر معنوي است. شر اخلاقي زماني به وجود مي آيد که کسي مسئوليت خير و سعادت ديگران را قبول نمي کند، مخصوصاً کسانيکه تحت مراقبت و حمايت مستقيم او هستند. مي توان گفت که يک نفر زماني قدرت دارد که بتواند قاطعانه واقعيت ديگران را تحت تاثير قرار دهد.

در اين زمينه، نفوذ و اختيار قدرتي است که از يک پيمان و قرارداد اجتماعي ناشي مي شود، مثل قوانين و عرف يک گروه اجتماعي مثل يک کشور يا سازمان.

پس سوءاستفاده از قدرت چيست؟

سوءاستفاده از قدرت، استفاده غيرقانوني از قدرت است.

سوءاستفاده از قدرت موقعيتي است که در آن فردي که روي ديگران قدرت و نفوذ دارد (يعني مي تواند اراده و تصميم خود را بر ديگران تحويل کند) مثلاً با برتري ذهني، موقعيت اجتماعي، قدرت جسمي، دانش، تکنولوژي، اسلحه، ثروت، يا اعتمادي که ديگران به او دارند، به طرز ناموجه و ناحقي از آن قدرت براي استثمار و آسيب رساندن به ديگران استفاده مي کند يا با اقدام نکردن باعث مي شود ديگران مورد آسيب يا استثمار قرار گيرند.

مشخص است که کسي که آن چنان قدرتي را ندارد، پس نمي تواند از آن سوءاستفاده کند. همچنين مهمترين اصل اخلاق انساني، خودداري از سوءاستفاده از قدرت است.

شايان ذکر است که تصميم گيري براي دنباله روي از يک اصل اخلاقي مسئله اي کاملاً شخصي است و نمي توان کسي را مجبور به آنکار کرد. اما، کسي نمي تواند از اصلي که از وجود آن مطمئن نيست پيروي کند. همچنين، کسي نمي تواند اصلي را دنبال کند که با ساختارهاي ذهني او همخواني نداشته باشد و اين ساختار ذهني شديداً تحت تاثير تجربيات دوران کودکي است.

پس مي توان گفت که بسيار غيراخلاقي است که خود را در موقعيتي قرار دهيم که مخالف با عقايد و علايق ماست، يعني جايي که سود و منفعت ما به آسيب رسيدن و استثمار ديگران بستگي دارد.

علاوه بر اين شايان ذکر است که آنهايي که براي متوقف ساختن اين سوءاستفاده از قدرت اقدام مي کنند، معمولاً قدرت کافي ندارند و آنها و تلاشهايشان فقط منبع سرگرمي آنهايي هستند که از قدرت سوءاستفاده مي کنند.