ادعیه روز هفتم ماه مبارک رمضان
دعای روز هفتم ماه مبارک رمضان
دعای سید بن باقی در روز هفتم ماه رمضان
جلد اول، باب های احکام ماه رمضان؛ باب یازدهم اعمال و دعاهای وارد شده در روایات در شب و روز هفتم ماه، فصل اول اعمالی که مختص به روز هفتم ماه می‌باشد، (دومین) دعای روز هفتم ماه رمضان، دعای این روز به نقل از کتاب «اختیار» نوشته‌ی «سید ابن الباقی»:
لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ (لا شَرِیکَ لَهُ)، (لَهُ الْمُلْکُ وَ لَهُ الْحَمْدُ)، یُحْیِی وَ یُمِیتُ وَ هُوَ حَیٌّ لَا یَمُوتُ بِیَدِهِ الْخَیْرُ وَ هُوَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ
معبودی جز خدا وجود ندارد، یگانه است و شریکی برای او نیست و فرمانروایی و ستایش او را است. زنده می‌کند و می‌میراند و خود او زنده‌ای است که هرگز نمی‌میرد و خیر و خوبی منحصراً به دست او است و بر هر چیز توانا است.
لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ (لا شَرِیکَ لَهُ )، وَ لَا نَعْبُدُ إِلَّا إِیَّاهُ لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ (لا شَرِیکَ لَهُ)، وَ سُبْحَانَ اللَّهِ وَ بِحَمْدِهِ لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ (إِلهاً واحِداً وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ)
معبودی جز خدا وجود ندارد، یگانه است و شریکی برای او نیست و ما تنها او را می‌پرستیم. معبودی جز خدا وجود ندارد، شریکی برای او نیست، ستایش او را، معبودی جز خدا وجود ندارد و ما تسلیم اوییم.
اللَّهُمَّ أَنْتَ الْعَالِمُ بِمَا ظَهَرَ مِنِّی وَ مَا خَفِیَ عَنْ خَلْقِکَ وَ لَوْ لَا سَتْرُکَ لِی وَ تَحَنُّنُکَ عَلَیَّ لَکُنْتُ مِنَ الْمَفْضُوحِینَ سَیِّدِی أَوْقَرْتَنِی بِالنِّعَمِ
خداوندا، تو به آنچه از من آشکار گردیده و از آفریده هایت پنهان است، آگاهی و اگر پوشش و مهربانی تو بر من نبود، قطعاً رسوا می‌شدم. آقای من، تو بار سنگین نعمت‌هایت را بر پشتم نهادی
وَ أَوْقَرْتُ صَحِیفَتِی ذُنُوباً نَظَرْتَ لِی بِکَرَمِکَ یَا مَوْلَایَ وَ لَمْ أَنْظُرْ لِنَفْسِی لِسُوءِ [بِسُوءِ] رَأْیِی
و من نامه‌ی عملم را از بار سنگین گناهان پر کردم. ای مولای من، تو به چشم بزرگواری به من نگریستی و من به خاطر نظر زشتم، به نفع خویشتن به خود ننگریستم.
فَکَمْ مِنْ ذَنْبٍ عَظِیمٍ وَ خَطِیئَهٍ مُوبِقَهٍ أَحْصَیْتَ عَلَیَّ فِی سَوَادِ اللَّیْلِ وَ ضَوْءِ النَّهَارِ أَسْتَحْیِی مِنْ ذِکْرِهَا تَسْمِیَهً بَیْنَ یَدَیْکَ
از این رو، چه‌بسا گناه بزرگ و خطای نابودکننده‌ای که در تاریکی شب و روشنایی روز بر من نوشتی که از بردن نام آن در پیشگاه تو، شرم می‌کنم،
فَبِئْسَ الْعَبْدُ أَنَا لِنَفْسِی وَ نِعْمَ الرَّبُّ أَنْتَ لِی تَدْعُونِی فَأُوَلِّی عَنْکَ کَأَنَّ لِیَ التَّطَوُّلَ عَلَیْکَ
پس چه بد بنده‌ای هستم من در مورد خودم و چه خوب پروردگاری هستی تو درباره‌ی من، تو مرا می‌خوانی و من از تو رو برمی‌گردانم به‌گونه‌ای که گویی من بر تو منّت گذارده‌ام.
فَأَسْأَلُکَ یَا إِلَهِی بِالْقُدْرَهِ الَّتِی قَدَرْتَ بِهَا عَلَی ذُنُوبِی وَ إِحْصَائِهَا وَ بِالرَّحْمَهِ الَّتِی سَتَرْتَ بِهَا مَا قَبُحَ مِنْ ذُنُوبِی
پس ای معبود من، به آن قدرت تو که بر گناهان من و شمارش آن‌ها قادری و به آن رحمت تو که گناهان زشتم را پوشاندی،
أَنْ تُصَلِّیَ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَیْتِهِ الْأَخْیَارِ وَ تُعْتِقَنِی مِنَ النَّارِ فِی یَوْمِی هَذَا مِنْ شَهْرِکَ الْمَیْمُونِ الْمَعْصُومِ
از تو می‌خواهم که بر حضرت محمّد و خاندان نیک او درود فرستی و مرا در این روز از ماه خجسته و مصونت، از آتش جهنّم آزاد کنی
وَ أَنْ تَخْتِمَ لِی فِی هَذَا الْیَوْمِ بِخَیْرٍ مَعَ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ الْأَحْیَاءِ مِنْهُمْ وَ الْأَمْوَاتِ بِمَا أَنْتَ أَهْلُهُ
و این روز مرا با مردان و زنان مؤمن-اعمّ از زندگان و مردگان- به آنچه خود زیبنده‌ی آن هستی، ختم به خیر کنی،
حَتَّی أَفُوزَ یَا مَوْلَایَ بِحُسْنِ تَوَکُّلِی عَلَیْکَ وَ بِمَا جَرَتْ عَادَتُکَ مَعَ أَمْثَالِی مِنْ خَلْقِکَ وَ أَنْ تَرْزُقَنِی الْأَمْنَ وَ الْعَافِیَهَ وَ الْغِنَی وَ الْمَغْفِرَهَ
تا این‌که ای مولای من، به توکّل نیک بر تو و به آنچه رویّه‌ی تو با امثال من از آفریده‌هایت جاری گشته، رستگار و کامیاب گردم و ایمنی و عافیت و بی‌نیازی و آمرزش را روزی ام کن،
إِنَّکَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ وَ صَلَّی اللَّهُ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِینَ وَ سَلَّمَ
به راستی که تو بر هر چیز توانایی‌ای مهربان‌ترین مهربانان. درود و سلام خداوند بر حضرت محمّد و خاندان پاک او.
دعای اللهم انت ثقتی حین یسوء ظنی در روز هفتم ماه رمضان
جلد اول، باب های احکام ماه رمضان؛ باب یازدهم اعمال و دعاهای وارد شده در روایات در شب و روز هفتم ماه، فصل اول اعمالی که مختص به روز هفتم ماه می‌باشد، (اولین) دعای روز هفتم ماه رمضان:
اللَّهُمَّ أَنْتَ ثِقَتِی حِینَ یَسُوءُ ظَنِّی بِأَعْمَالِی وَ أَنْتَ أَمَلِی عِنْدَ انْقِطَاعِ الْحِیَلِ مِنِّی
خداوندا، تویی تکیه گاه من آن‌گاه که گمان بد به اعمالم دارم و تویی آرزوی من آن‌گاه که بیچاره می‌گردم
وَ أَنْتَ رَجَائِی عِنْدَ تَضَایُقِ حُلُولِ الْبَلَاءِ عَلَیَّ وَ أَنْتَ عُدَّتِی فِی کُلِّ شَدِیدَهٍ نَزَلَتْ بِی
و تویی امید من هنگامی که بلا بر من وارد و تنگ می‌شود و تویی اندوخته‌ی من در هر بلایی که بر من فرو می‌آید
وَ فِی کُلِّ مُصِیبَهٍ دَخَلَتْ عَلَیَّ وَ فِی کُلِّ کُلْفَهٍ صَارَتْ عَلَیَّ وَ أَنْتَ مَوْضِعُ کُلِّ شَکْوَی وَ مُفَرِّجُ کُلِّ بَلْوَی
و در هر مصیبتی که بر من وارد می شود و در هر سختی که بدان دچار می شوم و تویی جایگاه تمام گله‌ها و گشاینده ی همه ی بلاها،
أَنْتَ لِکُلِّ عَظِیمَهٍ تُرْجَی وَ لِکُلِّ شَدِیدَهٍ تُدْعَی إِلَیْکَ الْمُشْتَکَی وَ أَنْتَ الْمُرْتَجَی لِلْآخِرَهِ وَ الْأُولَی
در امور بزرگ به تو امید بسته می شود و برای هر سختی خوانده و برای [حوائج] دنیا و آخرت آرزو می شوی.
اللَّهُمَّ مَا أَکْبَرَ هَمِّی إِنْ لَمْ تُفَرِّجْهُ وَ أَطْوَلَ حُزْنِی إِنْ لَمْ تُخَلِّصْنِی وَ أَعْسَرَ [وَ أَعَزَّ] حَسَنَاتِی
خداوندا، چقدر ناراحتی ام بزرگ است اگر نگشایی و چقدر اندوهم طولانی است اگر از آن رهایم ندهی و چقدر نیکی‌هایم سخت [اندک] است
إِنْ لَمْ تُیَسِّرْهَا [تُوَفِّقْنِی ] وَ أَخَفَّ مِیزَانِی إِنْ لَمْ تُثَقِّلْهُ وَ أَزَلَّ لِسَانِی إِنْ لَمْ تُثَبِّتْهُ
اگر آسان نکنی [موفق نگردانی] و چقدر ترازوی [اعمال] من سبک است اگر سنگین نگردانی و چقدر زبانم پرلغزش است اگر استوارش نکنی
وَ أَوْضَعَ جَدِّی إِنْ لَمْ تُقِلْ عَثْرَتِی أَنَا صَاحِبُ الذَّنْبِ الْکَبِیرِ [الْکَثِیرِ] وَ الْجُرْمِ الْعَظِیمِ
و چقدر تلاش و عملم اندک است اگر لغزشم را نادیده نگیری! من دارای گناه بزرگ [فراوان] و جرم سترگ هستم،
أَنَا الَّذِی بَلَغَتْ بِی سَوْأَتِی وَ کُشِفَ [کشف] قِنَاعِی وَ لَمْ یَکُنْ بَیْنِی وَ بَیْنَکَ حِجَابٌ یُوَارِینِی مِنْکَ
من کسی هستم که بدی‌ام به آخر رسیده و پرده ام برداشته شده و میان من و تو پرده ای که مرا از تو پوشیده دارد، نیست.
فَلَوْ عَاقَبْتَنِی عَلَی قَدْرِ جُرْمِی لَمَا فَرَّجْتَ عَنِّی طَرْفَهَ عَیْنٍ أَبَداً
از این‌رو، اگر به اندازه‌ی بزه ام کیفر دهی، هرگز به اندازه‌ی یک چشم برهم زدن گشایش در کارم نخواهی کرد.
اللَّهُمَّ أَنَا الذَّلِیلُ الَّذِی أَعْزَزْتَ وَ أَنَا الضَّعِیفُ الَّذِی قَوَّیْتَ
خدایا، من همان خواری هستم که سرافرازم نمودی و ناتوانی هستم که نیرو بخشیدی
وَ أَنَا الْمُقِرُّ الَّذِی سَتَرْتَ فَمَا شَکَرْتُ نِعْمَتَکَ وَ لَا أَدَّیْتُ حَقَّکَ وَ لَا تَرَکْتُ مَعْصِیَتَکَ
و اقرارکننده‌ای هستم که [گناهم را] پوشیدی، ولی من نه در برابر نعمتت سپاسگزاری کردم و نه حقت را ادا نمودم و نه از معصیتت دست کشیدم.
یَا کَاشِفَ کَرْبِ أَیُّوبَ وَ سَامِعَ صَوْتِ یُونُسَ الْمَکْرُوبِ وَ فَالِقَ الْبَحْرِ لِبَنِی إِسْرَائِیلَ وَ مُنْجِیَ (مُوسی وَ مَنْ مَعَهُ أَجْمَعِینَ )
ای برطرف‌کننده ی اندوه حضرت ایوب و شنونده‌ی صدای یونس اندوهگین و شکافنده‌ی دریا برای بنی اسرائیل و نجات‌دهنده‌ی حضرت موسی و همه‌ی همراهانش،
أَسْأَلُکَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تَجْعَلَ لِی مِنْ أَمْرِی فَرَجاً وَ مَخْرَجاً وَ یُسْراً بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ
از تو درخواست می‌کنم که بر محمّد و آل محمّد درود فرستی و در کار من گشایش و راه نجات و راحتی قرار دهی، به رحمتت ای مهربان ترین مهربانان.
دعای پیامبر (ص) در شب هفتم رمضان (بلدالامین)
در کتاب‌های بلغه المقیم و زاد المسافر، عبد الله الصفوانی نقل کرده است که: پیامبر صلی الله علیه و آله به این دعاها را در شب‌های ماه رمضان می‌خواندند. شب هفتم:
یَا مَنْ کَانَ وَ یَکُونُ وَ لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیْءٌ یَا مَنْ یُسَبِّحُ اَلرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَ اَلْمَلاٰئِکَهُ مِنْ خِیفَتِهِ
یَا مَنْ إِذَا دُعِیَ أَجَابَ یَا مَنْ إِذَا اُسْتُرْحِمَ رَحِمَ یَا مَنْ لاَ یُدْرِکُ اَلْوَاصِفُونَ عَظَمَتَهُ یَا مَنْ لاٰ تُدْرِکُهُ اَلْأَبْصٰارُ
وَ هُوَ یُدْرِکُ اَلْأَبْصٰارَ وَ هُوَ اَللَّطِیفُ یَا مَنْ یَرَی وَ لاَ یُرَی وَ هُوَ بِالْمَنْظَرِ اَلْأَعْلَی یَا مَنْ بِیَدِهِ نَوَاصِی اَلْعِبَادِ
أَسْأَلُکَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ عَلَیْکَ وَ بِحَقِّکَ عَلَیْهِ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ أَفْضَلَ مَا صَلَّیْتَ
وَ بَارَکْتَ عَلَی إِبْرَاهِیمَ وَ آلِ إِبْرَاهِیمَ إِنَّکَ حَمِیدٌ مَجِیدٌ وَ أَنْ تَغْفِرَ لِی وَ تَرْحَمَنِی إِنَّکَ أَنْتَ اَلْأَجَلُّ اَلْأَعْظَمُ
