سرنوشت یاران هیتلر پس از جنگ جهانی دوم + فیلم

با پایان جنگ جهانی اول، سرنوشت نازی‌ها و هیتلر هم به پایان رسید و هیتلر و همسرش به وسیله سیانور خودشان را از محاکمه و عدالت دور نگه داشتند. اما این باعث نشد تا راجع به اعمال رژیم نازی تحقیق نشود. بقایای به جای مانده از رژیم نازی جهان را وحشت زده کرد. رژیم نازی اردوگاه‌های کشتار و کار اجباری را برای میلیون‌ها یهودی، کولی، کاتولیک و مخالفان سیاسی خود ساخته بود و حدود یازده میلیون انسان در جریان این جنایت‌ها قربانی شدند.
یکی از اولین کسانی که شکست را پذیرفت هاینریش هیملر بود. او قصد فرار داشت چرا که یکی از فرماندهان ارشد حزب نازی بود و جزو معماران کلیدی هاوکاست هم به حساب می‌آمد، اما در روز‌های پایانی جنگ با هیتلر به مشکل خورد. او که سقوط را به چشم خودش دیده بود، سعی کرد تا با متفقین مذاکره کند و صلح برقرار کند.
هیتلر که از این خیانت بو برد او را اخراج کرد و بازداشتش کرد. هیملر سعی کرد فرار کند، اما نقشه‌ای برای این کار نداشت پس با یک کارت شناسایی جعلی به مرز آلمان رفت و بدون داشتن مقصد مشخص راهی جنوب شد. از شانس بدش سربازان بریتانیایی او را دیدند و مدرک جعلی اش که مهر اس اس را داشت شناختند و او را دستگیر کردند. در نهایت توانست با سیانور فرار کند
دادگاه نورنبرگ که بزرگترین دادگاه تاریخ است که در آن بسیاری از اعضای حزب نازی را چند ماه پس از پایان جنگ محاکمه کردند سرنوشت نازی‌ها را مشخص ساختند. این کار یک سال طول کشید و در این دادگاه ۲۴ نفر از بزرگترین سیاسیون و نظامیون حزب نازی محاکمه شدند و این شامل افرادی مانند هرمان گورینگ می‌شد.
در نهایت ۱۳ نفر از این افراد اعدام و باقی یا تبرعه و یا دادگاه به دلیل بیماری آن‌ها را آزاد کرد. با جود تمام سختگیری‌های این دادگاه برخی از احکام هنوز هم جای بحث و تجدید نظر دارند. مثلا آلبرت اشپر که وزیر تسلیحات رژیم بود که به جای اعدام، محکوم به حبس شد. البته که او علاوه بر وزیر تسلیحات بودن، در اخراج یهودی‌ها از خانه هایشان و استفاده از آن‌ها به عنوان کارگر مقصر بود و اتهاماتش جنایت جنگی و جنایت علیه بشریت بود. اما برخلاف انتظار عموم او به اعدام محکوم نشد و اعلام کرد که از بدترین اقدامات هیتلر آگاه نبوده است.
یولیوس استرایشر سیاستمداری که به عنوان ناشر روزنامه شناخته می‌شد هم در این دادگاه بود. روزنامه تبلیغاتی یولیوس استرایشر به ماشین تبلیغات ضد یهود شهرت داشت و قبل از به قدرت رسیدن هیتلر هم این کار را می‌کرد. درست است که او هیچ وقت جزو یاران نزدیک هیتلر نشد، اما در دادگاه محاکمه شد چرا که نقش اساسی در انتشار پروپاگاندای نازی داشت و به همین دلیل اعدام شد.
دادگاه نورنبرگ تمام شد، اما این پایان ماجرا نبود و دادگاه‌های نظامی ایالات متحده کارشان را شروع کردند و این بار نوبت به صنعتگران و کسانی که در اردوگاه‌های کار اجباری نقش داشتند رسید.
معروف‌ترین دادگاه مربوط به پزشکان بود که نقش اساسی در قتل عام داشتند و روی زندانیان آزمایش‌های وحشتناکی انجام می‌دادند. در مجموع چیزی حدود ۲۰۰ متهم در این دادگاه‌ها اعدام شدند و این درحالی بود که برجسته‌ترین اعضای رژیم آزاد بودند و هرگز عدالت سرنوشت نازی‌ها را رغم نزد و جالب است بدانید برخی از آن‌ها حتی پاداش هم دریافت کردند چرا که پس از جنگ جهانی دوم حواس‌ها به سمت جنگ سرد شوروی و ایالات متحده پرت شد.
هر دو کشور به دنبال برتری بر دیگری به هر قیمت و از هر راهی بوند و این استدلال باعث انجام عملیات جیره کاغذ از طرف ایالات متحده شد که طی آن بیش از ۱۶۰۰ دانشمند رژیم نازی به ایالات متحده آورده شدند تا هر چه راجع به فناوری نظامی می‌دانند با آمریکا به اشتراک بگذارند. برای مثال نازی‌ها به بمب هسته‌ای نزدیک بودند و ایالات متحده این را می‌دانست.

یکی از این دانشمندان ورنر فون براون بود که در روز‌های اخر رژیم از چشم هیتلر افتاد. زمانی که شکست نازی حتمی شد او و افرادش تسلیم ایالات متحده شدند و پس از بازداشت کوتاه مدت به استخدام ایالات متحده آمریکا در آمد و چندین دهه برای ناسا کار کرد و به ایالات متحده کمک کرد تا برنامه موشک بالستیک خود را توسعه دهند و مدال علمی آمریکا را در سال ۱۹۷۵ دریافت کرد. از او به عنوان دانشمند برجسته در این کشور یاد می‌شود. بسیاری از نازی‌ها فرار کردند و به کشور‌هایی مانند آرژانتین و برزیل رفتند. مشهور‌ترین این افراد فراری دکتر جوزف منگله نام داشت که به دلیل انجام آزمایش هایش فرشته مرگ نامیده می‌شد. مرگ او بر اثر سکته مغزی در سال ۱۹۷۹ بود و این در حالی بود که مشغول به کالبد شکافی بود. با این حساب رد یابی نازی های باقی مانده و فراری ادامه داشت اما شناسایی آنها سخت تر از قبل شده بود.

سایمون ویزنتال یکی از افراد برجسته ای بود که برای شناسایی نازی ها اقدام کرد. او و همسرش به سختی از اردوگاه های نازی جان سالم به در برده بودند و پس از جنگ تصمیم گرفتند تا انتقام روز های سختشان را از نازی ها بگیرند. ویزنتال فهرستی از اسامی افسران نازی را جمع آوردی کرد و به افسران آمریکایی ارائه داد.
با فعال شدن جنبش های ضد نازی و اطلاعات مفیدی که ارائه کرده بود در نهایت به دفتر خدمات استراتژیک آمریکا راه پیدا کرد و به یکی از سر سخت ترین تعقیب کنندگان نازی ها تبدیل شد و مرکز سایمون ویزنتال را برای رد یابی جنایت کاران نازی و مبارزه با یهود ستیزی تاسیس کرد. شکار نازی ها از سراسر جهان نیاز به حمایت قاطع دولت ها داشت و شخصی عادی به تنهایی از پس این کار بر نمی آمد.
سال ۱۹۴۸ تغیر اساسی در جهان رخ داد و آن میل یهودیان برای ایجاد یک پناه گاه امن دائمی بود و این فلسطین بود که باید جزای اعمال نازی را می پرداخت. سازمان ملل متحد که تازه تاسیس شده بود این کشور را تقسیم و نیمه غربی را به کشور نو ظهوری به نام اسرائیل تبدیل کرد و پس از جنگ بزرگی که شکل گرفت اسرائیل استقلال خودش را اعلام کرد. موساد هم که به تازکی تاسیس شده بود و وظیفه اصلی اش محافظت از اسرائیل را بود، ماموریت دستگیری نازی های فراری را بر عهده گرفت.

در لیست موساد نام آدولف آیشمن به چشم می خورد که به اندازه هیتلر طرفدار پروژه راه حل نهایی بود و به عنوان یک فرماده اس اس کشتار و نابودی دسته جمعی اکثر یهودیان را مدیریت می کرد. آیشمن پس از شکست آلمان اسیر شد اما از اردوگاه اسارت خود فرار کرد و موفق شد چندین سال در فرانسه بماند. در سال ۱۹۵۰ او با استفاده از اسناد جعلی به آرژانتین رفت و سالهای سال مخفی ماند و به عنوان پیمانکار دولتی در این کشور مشغول به کار شد .
ویزنتال که به دنبال آیشمن بود در تمام این مدت نتوانست آن را پیدا کند اما در سال ۱۹۶۰ که پدر آیشمن درگذشت ویزنتال فرصت را غنیمت شمرد و کارگاهان خصوصی اش را برای عکاسی از مراسم خاک سپاری فرستاد و در نهایت تصاویر این مراسم را در اختیار کار کنان موساد قرار داد. علاوه بر این یک خبرچین آمریکایی گزارش کرده بود که دخترش با مردی آشنا شده که ادعا دارد پسر آیشمن است. از این رو ویزنتال شواهد کافی برای محاکمه آیشمن را در اختیار داشت اما آرژانتین که طرفدار هیتلر بود از او حمایت کرد و اجازه دستگیری او را به موساد نداد.

پس از این مخالفت نیروهای اسرائیلی به دستور دیوید بن گوریون نخست وزیر وقت اسرائیل مامور اجرای عدالت برای آیشمن شدند و با این دستور یکی از مهم ترین ماموریت های تاریخ موساد آغاز شد.
تیمی ۸ نفره به رهبری رفیع ایتان عهده دار این ماموریت شدند. آنها لحظه به لحظه زندگی آیشمن را زیر نظر گرفتند و فهمیدند هر روز از اتوبوسی پیاده می شود و برای برگشتن از سر کار به خانه اش، از محلی متروکه می گذرد که بهترین مکان برای ربودن او بود. بالاخره آن روز فرا رسید و ماموران موساد آیشمن را به دست آوردند اما برای اینکه مطمعن شوند کسی از ماموریت آنها مطلع نشده، آیشمن را به مدت ۹ روز از خانه ای به خانه دیگر می بردند. قدم بعدی برای تکمیل این ماموریت بردن آیشمن به خاک اسرائیل بود.
یکی از هواپیما های اسرائیل طی برنامه ریزی و نقشه دقیق، هیئت دیپلماتیکی را به آرژانین آورد و بهترین راه برای انتقال آیشمن را فراهم کرد. آنها لباس پیش خدمت تن آیشمن کردند و او را سوار هواپیما کردند و به اسرائیل بردند.
او ۹ ماه مورد بازجویی بود و طی آن مدت اظهار پشیمانی کرد. در همین بین هانا آرنت که روزنامه نگار بود اصطلاح ابتذال شرع را به کار برد و باعث شد تا محاکمه آیشمن دوباره آغاز شود و این بار به ۱۵ مورد جنایت علیه بشریت متهم شد.

جاکیو پالیچ آخرین نفر از نازی ها بود که با عدالت رو به رو شد او مسئولیت اردوگاه کار اجباری را به عهده داشت و افسر اس اس بود. او در حین خدمتش به قتل عام ۶ هزار یهودی در یک روز نظارت داشت و پس از جنگ با دروغ گفتن در رابطه با خدمات دوران جنگش توانست اجازه اقامت در ایالات متحده آمریکا را داشته باشد اما در سال ۱۹۹۳ وزارت دادگستری آمریکا نام او را در بین سوابق گذشته نازی ها کشف کرد و این پایان صلح بود. پس از این ماجرا او از کشور اخراج و اجازه اقامتش لغو شد اما مشکل اینجا بود که هیچ کشوری او را نمی پذیرفت و به همین دلیل به او اجازه دادند که به زندگی در آپارتمانش ادامه دهد البته که همیشه با معترضان خشمگین مواجه بود و تا سال ۲۰۱۸ به همین روال گذشت و در نهایت آلمان پرونده او را قبول کرد. او به خاطر سن زیادش در ۹۵ سالگی هرگز محاکمه نشد و شش ماه پس از اخراجش در گذشت.