با این اختراع، آیا از آلودگی خلاص می‌شویم؟

این خبر که چند محقق ایرانی توانسته‌اند اختراعی کاربردی را به ثبت برسانند و حتی از مجامع علمی داخلی و خارجی برایش تأییدیه بگیرند ، برای همه ما بسیار تکراری و آشناست. اما تقریباً همه این خبرها ، برغم تنوع محصولات و اختراعات ، در اختتامیه‌شان، با یکدیگر مشترک‌اند: «عدم استقبال مسوولان و نهادهای مسوول از اختراعات و ابتکارات ایرانی‌ها.»

نتیجه نیز کاملاً مشخص است: سرخوردگی مخترعان ایرانی و گاه ، روانه شدن آنها به خارج یا فروختن حق امتیاز اختراع‌شان به شرکت‌های خارجی.

جالب اینجاست که بعضاً همین اختراعات ، پس از صنعتی‌سازی در آن سوی آب‌ها ، به قیمت‌های گزاف توسط شرکت‌های داخلی خریداری و وارد کشور می‌شود ؛ شرکت‌هایی که موقع مراجعه مبتکران داخلی ، آنها را پشت درهای بسته نگه داشته و طرح‌هایشان را مردود دانسته بودند!

یکی از این موارد ، اختراع دو جوان لرستانی است که از سه سال پیش ، در بروکراسی اداری مانده است ؛ اختراعی که اتفاقاً به یکی از معضلات اصلی ایران امروز مربوط می‌شود: آلودگی هوا .

از قرار معلوم ، این دو مخترع کشورمان ، دستگاه دودگیر خودرو و موتورسیکلت ساخته‌اند که با هزینه‌ای بسیار کمتر از کاتالیست و با شیوه‌ای جدید ، آلودگی ناشی از عملکرد وسایل نقلیه و حتی دستگاه‌های زباله‌سوز را مهار می‌کند. سه دکتر شیمی از سه دانشگاه کشور نیز اختراع آنها را تأیید کرده‌اند.

با این حال ، خودروسازی‌ها و نهادهای ذیربط ، نه تنها روی خوشی به این اختراع نشان نداده‌اند ، بلکه حتی سازمان حفاظت محیط زیست از این دو جوان ، مبلغ 5 میلیون تومان پول نقد درخواست کرده تا اختراعشان را تحویل بگیرد و بررسی کند!

...

البته ، بحث فقط اختراع اخیر نیست بلکه همه ساله ، با مخترعین و مبتکرین متعددی در کشور چنین برخوردهای زننده‌ای می‌شود.

همین است که مراکز علمی و تحقیقاتی دنیا ، پر از ایرانیانی است که مدام دستاوردهای جدیدی به جهان عرضه می‌کنند ولی نام و نانش نصیب کشورهایی می‌شود که "شعور" میزبانی و رفتار درست با انسان‌های خلاق را دارد.

ما هم حداکثر کاری که بعد از راندن این افراد از کشور انجام می‌دهیم این است که در رسانه‌های داخلی تیتر بزنیم: «فلان ایرانی در فلان کشور ، فلان اختراع را انجام داد» و سپس ، از فرط افتخار ذوق مرگ شویم و به رویمان هم نیاوریم که این اختراعات و ابتکارات می‌توانست در داخل محقق شود.