درسی که بنگلادش به بدمینتون ما داد

به گزارش پارسینه به نقل از ایران ورزشی ، بنگلادش با تمام فراز و نشیب هایش به پایان رسید و شاید در این سطح خیلی نتیجه دور از انتظار نبود اعزام بازیکنانی که بارها امتحان شده اند و البته چاره ای هم نیست و عدالت مسابقات انتخابی همین است. عملکرد بازیکنان ایرانی در این مسابقات قابل دفاع بود نه از حیث نتیجه بلکه از دید فنی که باید پذیرفت بازیکنان ما رشد خوبی نسبت به گذشته داشته اند. بازیکنانی که بنا به شرایط کشور و نگاه تک محوری به فوتبال از مسابقات برون مرزی محروم هستند و شاید در بهترین حالت سالی یک مسابقه خارجی را به غیر از فجر تجربه می کنند ، در مقابل حریفانی وجود دارند که سالی بیش از 40 مسابقه برون مرزی را تجربه می کنند و راکت به راکت بازیکنان مختلفی می زنند.

تیم ایران با ترکیب نسیم صفایی، رومینا تاجیک، کیانا هاشمی، ساره امینیان و یگانه کرمانی در دو جدول یک نفره و دو نفره در این دوره از رقابت‌ها با سرمربیگری سیمین مهدوی شرکت کرد که در پایان رومینا تاجیک موفق شد به جمع 32 بازیکن برتر راه پیدا کند، اما مقابل نماینده هند شکست خورد. و تیم دو نفره رومینا تاجیک و کیانا هاشمی به یک چهارم نهایی جدول دو نفره صعود کردند، اما برابر تایلند شکست خوردند. در این دوره از رقابت‌ها که بازیکنان مطرحی از شرق و جنوب آسیا به خصوص هندوستان حضور داشتند تیم ایران موفق به کسب مدال نشد.

بازیکنانی که به این مسابقات اعزام شدند همگی از خوب های بدمینتون ایران هستند و درصندلی هدایت تیم ملی سیمین مهدوی قرار داشت که به اذعان بسیاری می توان وی را بهترین مربی بانوان در ایران دانست.پس ما با تمام بضاعتی که داشتیم به این مسابقات رفتیم و نمی توان نقدی تند و غیر واقع بینانه به عملکرد فنی بازیکنان و کادر فنی داشت. بازیکنان ما در شرایطی لیگ را پشت سر گذاشتند که به دشواری مسابقات برگزار شد و تمام سیستم بدمینتون تلاشش را انجام داد، اما این فرصت برای بدمینتون ما هنوز وجود دارد که به دوبل حرفه ای توجه ویژه ای کند چرا که احتمال پیروزی ما در میادین جهانی به مراتب بیشتر است و باید بپذیریم که با این فرمان چهل و اندی ساله که رفتیم راه به جایی نمی بریم.

هر مسابقه ای برای ما درسی جدید است که باید بتوانیم آن را برای رشد بدمینتون کشور به کار ببریم.بنگلادش هم به ما درس ویژه ای آموخت که بدمینتون ما نیازمند نگاه جدید و تغییر ساختار پیر و قدیمی خود است.اصرار داشتن روی امری که سالیان است پاسخی نگرفته کار عبثی به نظر می رسد و باید راهکارهای جدید برای رشد بهتر سرمایه های انسانی کشور انجام شو