با آداب و رسوم جشن بهمنگان آشنا شویم+عکس

در ایران باستان، دومین روز از بهمن ماه، جشنی برگزار می‌شد که به بهمنگان شهرت داشت. این جشن برای تشکر و قدردانی از وهومن که از امشاسپندان دین زرتشتی بود برگزار می‌شد. وهومنه نماد خردمندی و اندیشه نیک بود. در ایران باستان، هر روز نامی مشخص داشت و روز دوم ماه بهمن نیز با نام وهومن نام‌گذاری شده بود. در ایران باستان، هر گاه روز و ماه با هم متقارن و هم‌نام می‌شدند، آن روز جشن گرفته می‌شد. جشن بهمنگان نیز به واسطه تقارن روز و ماه بهمن در یک روز، برگزار می‌شد.

جشن بهمنگان چه روزی است؟

روز دوم بهمن ماه در فرهنگ ایرانیان باستان، روز بهمن امشاسپند نامیده می‌شد و در هنگام یکی شدن روز بهمن با ماه بهمن، جشن پاس‌داشت وهومنه یا بهمن برگزار می‌شد. هم‌نام شدن روز و ماه در هر یک از ماه‌های دوازده‌گانه سال در تقویم زرتشتی، جشنی جداگانه در پی داشت. در بندهش و دینکرد که متن‌های پهلوی هستند، بهمن اولین آفریده اهورامزدا ذکر شده است. بهمن در جهان مینوی نمادی از ویژگی خردمندی و دانایی اهورامزدا و نیک اندیشی وی و در جهان خاکی، نگهبان چارپایان محسوب می‌شود.

آداب و رسوم بهمنگان

ایرانیان باستان در روز برگزاری جشن بهمنگان، آداب و رسوم خاصی داشتند. خوردن گیاه بهمن در این روز، یکی از آداب و رسومی است که ایرانیان دنبال می‌کردند. در این روز، خوردن گیاه بهمن نیک بود. برخی در این روز از گل بهمن که به رنگ‌های سفید و سرخ بود برای تبریک و برخی دیگر از آن برای پخت غذا استفاده می‌کردند.
از دیگر آداب و رسومی که در روز بهمنگان اجرا می‌شد، منع کشتار حیوانات مفید و خوردن گوشت آن‌ها بود. در این روز با دوری از خوردن گوشت حیوانات، از بیماری‌هایی که به واسطه خوردن گوشت ایجاد می‌شدند، پیشگیری می‌کردند.
در روز جشن بهمنگان، گیاه بهمنگان را که گل‌هایی به رنگ سرخ و سفید داشت در آش می‌ریختند و دم کرده آن گیاه را می‌نوشیدند. برخی اوقات نیز گیاه بهمن را خشک می‌کردند و پودر آن و در غذاهای مخصوص این روز به‌کار می‌رفت. گاهی نیز گرد خشک شده این گیاه را با شکر مخلوط می‌کردند و روی غذا می‌ریختند.

خواص دارویی گیاه بهمن

در روز بهمنگان، مردم به کوه و دشت می‌رفتند تا گیاه بهمن و گیاهان دارویی دیگر را بچینند. از گیاه بهمن برای تهیه روغن، بخور دادن و معطر کردن فضای خانه استفاده می‌شد. در این روز غذاهایی چون ماهی، ماست و تره را می‌خوردند. پوشیدن جامه‌های نو، پیرایش مو و ناخن را نیز در این روز، نیک دانسته‌اند. در متون اسلامی آمده است که در روز جشن بهمنگان، سفر، خریدوفروش، ازدواج و طلب حاجت از اهورامزدا را نیکو دانسته‌اند.
هاشم رضی در بیان آداب جشن بهمنگان، ذکر کرده است که شاهان ایران این جشن را با تشریفاتی خاص برگزار می‌کردند. این جشن بزرگ در دوره شاهان ایران بعد از اسلام نیز برگزار می‌شد و شعرای بزرگی همچون فرخی سیستانی و منوچهری در قصاید خود اشاراتی به برگزاری این جشن داشته‌اند. پوشیدن لباس سفید و تقدیم گل بهمن به اطرافیان و دوستان از دیگر رسومی بود که در جشن بهمنگان رایج بود. علاوه بر این، در این روز آشی نیز پخته می‌شد.
برگزاری جشن بهمنگان تا دوره حاکمیت مغولان نیز در ایران برگزار می‌شد. بعد از آن این آیین، رسمیت خود را از دست داد و به‌صورت محلی برگزار شد. با گذشت زمان، آیین جشن بهمنگان تنها بین اقلیت زرتشتی برگزار می‌شد؛ ازاین‌رو، زرتشتیان ایران و پارسیان هند بهمن‌روز را به صورتی باشکوه برگزار می‌کردند و این روز از ارج و قرب بالایی برخوردار بود. سنت منع کشتن حیوانات در این روز نیز همچنان بر جای بود.

زرتشتیان در ایران، روز بهمنگان، سفره امشاسپند بهمن را پهن می‌کردند و نان و پنیر و پشمک بر سر سفره می‌گذاشتند. در مواردی بر سر این سفره، مرغ بریان هم می‌گذاشتند؛ اما چون در این روز، کشتن حیوانات منع بود، به آن اعتراض شد و مرغ بریان از سفره‌های بهمنگان زرتشتیان کنار رفت. با توجه به اینکه کشتن حیوانات در این روز مقدس منع شده بود، روز دوم بهمن ماه، مصادف با بهمنگان، به روز حمایت از حیوانات در تقویم ایران نام‌گذاری شد. شورای فرهنگ چندین بار نام‌گذاری این روز را برای درج در تقویم رسمی کشور پیشنهاد داده است.

آش بهمنجه

ایرانیان در این روز در کنار دیگر آداب خود، دیگی از آش بار می‌گذاشتند که به بهمنجه شهرت داشت. در آش بهمنگان غلاتی همچون حبوبات، گوشت حلال و سبزی‌های خوراکی می‌ریختند. دیگی که در این روز بار می‌گذاشتند، به «بهمنجه» مشهور بود و آشی که در آن روز می‌پختند، «دانگو» نام داشت.

نام‌گذاری دانگو بر این آش، به این دلیل بود که آش بهمنگان به‌صورت اشتراکی بین همسایه‌ها پخته می‌شد و هر یک از همسایه‌ها دانگ یا سهم خود را برای پختن آش می‌پرداختند. آش دانگو از عدس، نخود، لوبیا، باقلا و ماش پخته می‌شد.
آش دانگو به «آش هفت دانه» نیز شهرت داشت؛ زیرا در پختن آن از هفت نوع غلات استفاده می‌شد. از ویژگی‌های این جشن، ایجاد همکاری بود. در این جشن هر یک از همسایه‌ها سهم یا دانگ خود از غلات می‌آ‌ورد و به خانه‌ای تحویل می‌داند که آش در آن پخته می‌شد. همسایه‌ها در پخت آش به یکدیگر یاری می‌دادند و بعد از پخت آش، آن را بین خود تقسیم می‌کردند و با هم می‌خوردند.

امروزه نشانی از پخت این آش در بین زرتشتیان دیده نمی‌شود؛ اما گفته می‌شود آشی که با نام هفت دونگاره در برخی از شهرهای شیراز در ماه‌های محرم و صفر پخته می‌شود، شباهت زیادی به آش بهمنجه دارد. در برخی جاها این آش را به‌عنوان آش دندان برای کودکان نیز می‌پزند. در برخی از منابع به منع کشتار حیوانات در روز بهمنگان اشاره شده است؛ اما به نظر می‌رسد منع خوردن گوشت در این روز، مربوط به دوره‌های متاخر است. به این مفهوم که احتمال دارد تنها منع کشتار در این روز رایج بوده است و چون در آش بهمنجه از گوشت استفاده می‌شد، منع خوردن گوشت در این روز، در ابتدا رواج نداشت و بعد از آن به آداب و رسوم جشن بهمنگان اضافه شده است.
بهمنگان یا بهمنجه از جشن‌های باستانی ایران است که از عهد باستان تا دوره حاکمیت مغولان در ایران رواج داشت. بهمن به‌معنای نیک اندیش و یکی از امشاسپندان زرتشتی بود. او را نخستین آفریده اهورامزدا در عالم مینو و حافظ حیوانات در روی زمین می‌دانند. دوم بهمن ماه، جشنی برای بزرگداشت بهمن در ایران باستان برپا می‌شد که آداب و رسوم مخصوص به خود را داشت.