روایت غربی ها از «ناوهای پهپادبر» ایرانی+ تصاویر

در ماه‌های گذشته خبر‌هایی در مورد ساخت یک ناو هواپیمابر توسط ایران حتی توسط رسانه‌های داخلی و صدا و سیما تایید شده و مطالبی در این باره نوشته شده بود. به نظر می‌رسد که ایران در حال تغییر کاربری دستکم یک کشتی باربری و تبدیل کردن آن به یک ناو هواپیمابر است. این ناو که یک شناور لجستیکی است ظاهراً برای حمل پهپاد‌ها به کار رفته و به همین خاطر استفاده از ناو پهپادبر برای آن بهتر به نظر می‌رسد اگر چه توانایی حمل هلیکوپتر را نیز خواهد داشت.

به نقل از روزیاتو؛ ناو شهید مهدوی در واقع نمونه تغییر کاربری یافته یک کشتی فله بر به نام سروین است که در سال ۲۰۰۰ ساخته شده و ۲۴۰.۲ متر طول و ۳۲.۲ متر عرض دارد. کارشناسان نظامی غربی می‌گویند که بر اساس تصاویر منتشر شده، کشتی سروین از اواسط سال ۲۰۱۹ در یک داک بهسازی و نوسازی شناوری در بندرعباس به سر می‌برد.

در ادامه این مطلب به روایت یک رسانه شناخته شده خارجی در مورد تسلیحات و پیشرفت‌های نظامی به نام popularmechanics می‌پردازیم که در مطلبی به این ناو هواپیمابر و تلاش ایران برای پیوستن به جرگه معدود کشور‌های دارای ناو‌های هواپیمابر پرداخته است. لازم به ذکر است که ادامه مطلب صرفاً ترجمه این متن بوده و دخل و تصرف چندانی در آن صورت نگرفته است.

یک قدرت غیرمحتمل و غیرمنتظره در آستانه پیوستن به باشگاه ویژه دارندگان ناو‌های هواپیمابر است: ایران. تصاویر ماهواره‌ای نشان می‌دهند که ایران در حال تبدیل کردن یک کشتی باربری کانتینربر ۲۲ ساله به یک ناو هواپیمابر موقتی است. اگر چه ایران هیچ هواپیمای بال ثابت با توانایی نشستن و بلند شدن از روی ناو هواپیمابر را ندارد، امکان دارد که از این کشتی به عنوان یک عرشه پرواز بلند برای بلند شدن و بازگشت هلیکوپتر‌های نظامی و پهپاد‌ها استفاده شود.

این کشتی در یک اسکله خشک در مجتمع صنایع کشتی سازی در غرب شهر بندی بندرعباس مشاهده شده است. بر اساس ادعای اچ آی ساتن که یک کارشناس شناخته شده نبرد دریایی است و اولین بار متوجه این کشتی شده، این کشتی برای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ساخته شده که مسئولیت عملیات‌ها در داخل خلیج فارس را بر عهده دارد. ساتن بر این باور است که اولین ناو هواپیمابر ایران در سال جاری میلادی عملیاتی خواهد شد.

این کارشناس نظامی برجسته معتقد است که ایران در حال ساخت دو ناو هواپیمابر از این نوع است که نام‌های شهید مهدوی و شهید باقری برای آن‌ها انتخاب شده است. این دو کشتی‌هایی کاملاً مشابه بوده و پیش‌تر کشتی‌هایی کانتینربر به طول ۷۸۷ فوت (۲۴۰ متر) بوده اند. کشتی شهید مهدوی اولین کشتی است که این تغییر کاربری را دریافت می‌کند.

این کشتی‌ها دارای یک عرشه صاف بلند هستند که بخش زیادی از طول کشتی را به خود اختصاص می‌دهد و یک ابرسازه بلند نیز در قسمت عقب آن قرار دارد. به نظر می‌رسد که ایران در حال ایجاد تغییر در این کشتی‌ها با یک عرشه پرواز زاویه دار در قسمت دماغه است که به آن امکان می‌دهد پرنده‌های نظامی را به پرواز دربیاورد. ایران یک قدرت نظامی متوسط است با نیرو‌های نظامی که به خاطر دهه‌ها تحریم‌های نظامی تجهیزات مناسب دریافت نکرده اند.

ایران تعداد معدودی کشتی جنگی بزرگ داشته و تاکنون غیر از چندین ناوچه کوچک نتوانسته کشتی جنگی بزرگی بسازد. این دو ناو تغییر کاربری یافته می‌توانند هلیکوپتر‌های با ۴۰ سال عمر ایران را در خود جای دهند، هلیکوپتر‌هایی که عمده آن‌ها در دهه ۱۹۷۰ و توسط شاه خریداری شده اند. این ناو‌های هواپیمابر به احتمال فراوان برای بکارگیری پهپاد‌های نظامی بومی به کار خواهند رفت. ایران قدرتی رو به رشد در بازار پهپاد‌های نظامی است که از آن میان می‌توان به پهپاد‌های تهاجمی مسلحی مانند مهاجر ۶ و شاهد ۱۲۹ و همچنین پهپاد‌های کامیکازه شاهد ۱۳۱ و شاهد ۱۳۶ اشاره کرد. بر اساس ادعای رسانه‌های غربی، روسیه ۱،۷۰۰ فروند پهپاد شاهد را برای حمله به اهداف خود در سراسر خاک اوکراین خریداری کرده و به طور ویژه از آن‌ها برای هدف قرار دادن شبکه برق این کشور استفاده کرده است.

زاخاری کالنبورن، استاد علوم سیاسی در کالج سیاست و دولت Schar در این باره گفته است: «ناو‌های پهپادبر ایران به ایمان بالای دولت‌ها به سیستم‌های بدون سرنشین تاکید دارد. جنگ بین روسیه و اوکراین و آذربایجان و ارمنستان توجه جهانیان را به خود جلب کرد، به ویژه با نقش کلیدی که پهپاد‌های ایفا کردند. کشور‌ها باید با این موضوع کنار بیایند که نقش خلبانان انسانی در دوران رباتیک چقدر باید باشد. ایران به وضوح دارد می‌گوید: نقش خلبانان انسانی باید کاهش یابد». یک پلتفرم پرتاب پهپادی که به دریا می‌رود، به پهپاد‌های ایرانی امکان خواهد داد تا به مسافتی بسیار دورتر از قبل دسترسی داشته باشند، به ویژه به سمت یکی از رقبای اصلی اش که عربستان سعودی است.

همچنین این ناو‌ها به ایران امکان خواهند داد که به عنوان یکی از اولین پذیرندگان تاکتیک‌های حمله گروهی برای ناتوان کردن سیستم‌های دفاعی دشمن، به سرعت موجی از پهپاد‌ها را به سمت کشتی‌های جنگی نیروی دریایی ایالات متحده که به عنوان مداخله کننده در خلیج فارس می‌شناسد، پرتاب نماید. در حالی که یک پهپاد واحد نمی‌تواند یک ناوشکن دارای موشک‌های هدایت شونده را غرق کند، یک کلاهک ۴۵ کیلوگرمی متعلق به پهپاد شاهد ۱۳۶ می‌تواند به سنسورها، سلاح ها، هلیکوپتر‌ها و دیگر پرنده‌های نظامی روی عرشه ناو آسیب رسانده و خدمه را مجروح کرده و یا بکشد. تغییر کاربری کشتی‌ها به ناو‌های هواپیمابر چیز تازه‌ای نیست.

اولین ناو هواپیمابر نیروی دریایی ایالات متحده با نام USS Langley، در واقع یک کشتی مخصوص حمل زغال سنگ بود. ناو هواپیمابر هندی INS Vikramaditya نیز در ابتدا برای بلند شدن و فرود آمدن عمودی طراحی شده بود، اما با اضافه کردن یک عرشه پرواز زاویه دار، تغییر کاربری داده و اکنون توانایی حمل جت‌های جنگنده چندمنظوره بال ثابت MiG-۲۹K و به پرواز درآوردن آن‌ها را دارد. ژاپن نیز در حال تبدیل کردن ناو‌های هلیکوپتربر JS Izumo و JS Kaga به کشتی‌هایی است که بتوانند جنگنده‌های F-۳۵B Lightning II را حمل کنند.

همچنین ایران باید با یک سردرگمی و مشکل که یک قرن است نیرو‌های دریایی جهان را دچار دردسر کرده روبرو شود: وقتی تمام قدرت جنگی خود را روی یک بدنه واحد متمرکز می‌کنید، باید از آن محافظت کنید. کالنبورن می‌گوید: «در سطح تاکتیکی، ایران باید سیستم‌های دفاعی مناسبی برای پهپادبر خود توسعه دهد. تمرکز قدرت پعپادی در یک پلتفرم واحد پرتابی می‌تواند یک آسیب پذیری نیز ایجاد کند: ناو را نابود کنید و بدین ترتیب تمام پهپاد‌هایی که حمل می‌کند را نابود کرده اید. بدین خاطر است که ناوگروه‌های تهاجمی ایالات متحده از ناوشکن‌ها و ناوچه‌هایی تشکیل شده که از ناو هواپیمابر محافظت و پشتیبانی می‌کنند. اما از آن جایی که نقطه قوت پهپاد‌های کاهش هزینه هاست، هزینه قابل توجه برای دفاع از آن می‌تواند برتری که پهپاد‌ها در ابتدا ایجاد کرده بودند را خنثی کند».

ناو‌های جدید ایران یک رویه جدید خلاقانه از پهپاد‌هایی است که ناو‌های هواپیمابر کوچکتر و ارزان‌تر را در پی دارند. ترکیه در حال برنامه ریزی برای بکارگیری پهپاد‌های مسلح خود از روی کشتی جنگی Andalou است و برزیل نیز قصد دارد کشتی جنگی Atlantico را به یک پهپادبر تبدیل کند. این ترندی است که نیروی دریایی ایالات متحده که به ساخت جت‌های جنگنده ۸۰ میلیون دلاری و ناو‌های هواپیمابر ۱۳ میلیارد دلاری عادت کرده، آن را به طور کامل نادیده گرفته است، اما نیرو‌های دریایی کوچک‌تر و متوسط نه.