کریستیانو رونالدو؛ از درخشش تا سقوط ستاره جاودان

به گزارش «پارسینه»، افول کریستیانو رونالدو مدتی بود که به چشم می آمد. مهاجم پرتغالی از زمانی که رئال مادرید را ترک کرد به آرامی از صفحه اول فوتبال به چیزی شبیه به نسخه مضحکی از خودش سقوط کرد: مصاحبه پیرس مورگان او را به گونه‌ای نشان داد که بسیاری آن را مغرور و خودخواه می‌دانستند، که برای بازیکنی که واقعاً می تواند به عنوان یکی از بهترین های تمام دوران در نظر گرفته شود، مایه شرمساری بود. بیایید به سقوط او از اوج نگاهی بیندازیم.

هیجان انگیزترین اولین نمایشی که تا به حال دیده ام

پس از آنکه در اسپورتینگ لیسبون پرتغال نمایشی تاثیرگذار مقابل منچستریونایتد داشت، باشگاه انگلیسی به سرعت تصمیم گرفت رونالدو را در سال ۲۰۰۴ به خدمت بگیرد و او بلافاصله در همان سال اولین جام خود برای باشگاه، یعنی جام حذفی را به دست آورد. خود. اولین بازی برای منچستریونایتد توسط اسطوره باشگاه جورج بست به عنوان «هیجان انگیزترین شروعی که تا به حال دیده ام» توصیف شد.

او ۳ قهرمانی متوالی لیگ برتر را به دست آورد و از یک بازیکن لاغر اندام با موهای اسپاگتی شکل به یک ستاره تمام عیار جهانی تبدیل شد: اولین توپ طلای او در ۲۳ سالگی در سال ۲۰۰۸ به دست آمد، که اولین عنوان برای باشگاه پس از خود جورج بست بود. او همچنین به خاطر گلی که از فاصله ۳۵ متری مقابل پورتو به ثمر رساند موفق به کسب جایزه پوشکاش شد و همچنین لیگ قهرمانان و عنوان بهترین بازیکن سال فیفا را هم به دست آورد.

اوج CR۷

کریستیانو رونالدو پس از کسب ۹ جام در انگلیس با انتقال به رئال مادرید در سال ۲۰۰۹، گران ترین بازیکن فوتبال شد. در آنجا، رونالدو به طور کامل به سطح دیگری ارتقا یافت و جام های داخلی و بین المللی بی شماری را برای «لوس بلانکوس» به دست آورد و بهترین گلزن تاریخ موفق ترین باشگاه تاریخ اروپا شد و شاید مهمتر از همه، برای بیش از یک دهه رقیب واقعی لیونل مسی شد.

رونالدو در ترکیب رئال مادرید مثل این بود که هر بازی را با نتیجه ۱-۰ شروع می‌کردند، چرا که صرف حضور او باعث ترس حریف می شد و هم تیمی‌هایش پیوسته برای او بازی می‌کردند. در هر بازی ایده این بود که کار را برای رونالدو راحت کنند، زیرا بدون شک او بازی را پیش می برد و بیشترین خطر را ایجاد می کرد. تیم‌ها فصل به فصل سقوط می‌کردند و رونالدو به تدریج از یک وینگر غیرقابل توقف به مرگبارترین تمام کننده با میانگین بیش از یک گل در هر بازی (۴۵۰ گل در ۴۳۸ بازی) تبدیل شد.

رونالدو در رئال مادرید ۲ لالیگا، ۴ لیگ قهرمانان، ۲ کوپا دل ری، ۲ سوپرکاپ، ۳ سوپرجام یوفا، و ۳ جام باشگاه های جهان را فتح کرد و ۴ بار برنده توپ طلا شد.

سپس بلافاصله پس از قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در سال ۲۰۱۸، رونالدو در مورد دوران حضور خود در رئال مادرید با افعال ماضی صحبت کرد. مشخص شد که همه چیز آنطور که در ظاهر به نظر می رسید نیست. آن تابستان، در حالی که شایعات در مورد آینده او مانند توفان در صفحات مطبوعات اسپانیا می چرخید، رونالدو آنجا را ترک کرد.

افول آرام رونالدو

ورود رونالدو به یوونتوس به عنوان یک شوک در سراسر جهان تلقی شد؛ بیشتر به دلیل غافلگیری ای بود که باشگاه ایتالیایی توانسته بود این بازیکن را متقاعد کند. همیشه تصور می شد رونالدو به لیگ آمریکا یا عربستان سعودی برود. بنابراین، به نظر می رسید که CR۷ هنوز پرتوان است و می تواند در سطوح بالای فوتبال اروپا ادامه دهد . با این حال، بلافاصله همه چیز متفاوت شد.

علیرغم اینکه آمار تقریباً در محدوده عملکرد مادریدی او بودند، حس تأثیرگذاری رونالدو در بازی ها از اجتناب ناپذیر به نادر تبدیل شد. خیلی زود عملکرد او نه بر اساس تسلط کلی که بر بازی داشت، بلکه به عنوان توانایی ظاهر شدن و تغییر دادن نتیجه در لحظه قضاوت شد. این شروع افول ستاره بود.

۱۰۱ گل در ۱۳۴ مسابقه آماری است که حتی بهترین مهاجمان جهان هم آروزیش را دارند، اما برای رونالدو انگار چیزی سر جایش نبود. به نظر می رسید که تیم با حضور او دچار مشکل می شود.

رونالدو به وسط می رفت تا از توانایی گلزنی باورنکردنی خود استفاده کند و در حالی که خورخه مندس تلاش می کرد تا با منچسترسیتی به توافق برسد، دوران حضورش در ایتالیا زیر ابری از دود به پایان رسید. او پس از اینکه به آلگری گفت که «هیچ قصدی» برای ماندن ندارد، ایتالیا را ترک کرد.

سقوط رونالدو از لبه صخره

این مهاجم پس از آنکه در آخرین لحظه از پیوستن به منچستر سیتی بازماند، بازگشتی دراماتیک به منچستریونایتد داشت. CR۷ دوباره قرمزپوش شد و امید هواداران برای بازگشت بزرگ ماشین گلزنی محقق شد. رونالدو حداقل تا حدی، آنجا را تکان داد، اما به عنوان ماشین گلزنی، نه چندان.

پس از اینکه تقریباً همه گزینه های هدایت باشگاه پس از جدایی الکس فرگوسن شکست خورده بودند، در اقدامی که بسیاری آن را شروع یک به اصطلاح «پروژه» می دانستند، اریک تن هاخ سرمربی باشگاه شد.

اریک تن هاخ با سبک فوتبال کرایوفی مرکب از پرس سنگین، بازی روان و تهاجمی، عملکرد خیره کننده ای با آژاکش در لیگ قهرمانان اروپا نشان داده بود و با رسیدن به مرحله نیمه نهایی نامی برای خود دست و پا کرده بود. رونالدو اما اکنون ۳۶ سال داشت و دیگر نمی توانست مسافت ها را با شدت مورد نیاز مربی بدود. برای حضور گام های شاداب تر دیگران در زمین، او به سرعت کنار گذاشته شد و علیرغم لحظات اجمالی جادویی- ۲۷ گل در ۵۴ بازی هنوز رکورد ضعیفی نیست - احساس ناجوری وجود داشت، چرا که تیم بدون او به عنوان یک واحد عملکرد بهتری داشت.

با توجه به موقعیت بی چون و چرای رونالدو در ترکیب اصلی تیم هایی که تا به حال برای آنها بازی کرده بود، این خبر خوشی برای او نبود. او علیه سرمربی و باشگاهش موضع گرفت و همه چیز را از اقدامات همبازیانش گرفته تا امکانات و ماهیت منسوخ باشگاه به طور کلی مورد انتقاد قرار داد.

او در حالی که در جام جهانی حضور داشت پس از توافق با منچستریونایتد این تیم را ترک کرد و پس از توافقی که تقریبا با یک تیم آمریکایی حاصل شده بود، اکنون با النصر عربستان سعودی قرارداد امضا کرده است. البته کریستیانو رونالدو همچنان پیراهن شماره ۷ را بر تن خواهد کرد و به دنبال این است که ببیند آیا به این زودی ها می تواند دوباره به جدول گلزنان صعود کند یا خیر.