علت سکوت رئیسی در برابر درگذشت ملکه انگلستان چیست؟

به گزارش پارسینه؛ چند روز پیش بود که خبر درگذشت الیزابت دوم، ملکه انگستان در همه رسانه‌های جهان منتشر شد و خیلی زود به صدر اخبار رفت و پس از وی چارلز سوم ولیعهد بریتانیا به عنوان پادشاه جدید منصوب شد.

خبر درگذشت ملکه بریتانیا با واکنش‌های متعدد داخلی و بین‌المللی روبه‌رو شد و پرچم‌های کاخ باکینگهام نیز به حالت نیمه‌برافراشته در آمدند. مقامات و مسئولان بین‌المللی و سران کشور‌های مختلف نیز پیام‌های تسلیتی را از سوی کشورشان ارائه کردند که در میان آنان نام ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه و رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهور ترکیه جلب توجه می‌کرد.

 

این در حالی است که گرچه بسیاری از کشور‌ها به عنوان پروتکل دیپلماتیک مرگ مقام بلندپایه کشوری را تسلیت گفتند، اما برخی کشور‌ها نیز اساسا هیچ واکنشی نشان ندادند و بی‌تفاوت از این مساله عبور کردند. کشور‌هایی که چندان خاطرات خوشی از انگلستان، ملکه و دخالت‌های گاه و بیگاه آن‌ها در امورات کشورشان نداشتند. یکی از این کشور‌ها جمهوری اسلامی ایران است.

مسئولان کشورمان درباره مرگ ملکه انگلیس در ۹۶ سالگی سکوت کردند، هر چند دو کشور ایران و انگلستان رابطه دارند، سفیران در دو پایتخت مستقرند و بریتانیا یکی از طرف‌های مذاکرات احیای برجام با ایران است و بر خلاف ایالات متحده، تهران هیچ‌گاه از گفت‌و‌گوی مستقیم با لندن امتناع نکرده است، اما با این حال ابراهیم رییسی، رییس جمهور ایران پیام تسلیتی نفرستاده و حتی دفتر او نیز هیچ گونه واکنشی در اینباره نشان نداده است.

از سوی دیگر مجید تفرشی، تاریخ نگار در توییتی در این باره می نویسد: درباره عدم تسلیت ایران در فوت ملکه بریتانیا، من مخالف تسلیت برای مرگ رهبر یک کشور نیستم، ولی طبق اسناد بریتانیایی، پس از قتل رییس جمهور و نخست وزیر ایران در شهریور ۶۰ و بحث مفصل در لندن درباره واکنش به این حادثه نهایتا تصمیم گرفتند که نخست وزیر بریتانیا به ایران تسلیت نگوید و نگفت.



برخی رسانه‌های بین‌المللی این مساله را دستاویز قرار داده‌اند که چرا دولت ایران مطابق پروتکل‌های بین‌المللی مرگ ملکه انگلیس را به‌طور رسمی تسلیت نگفته و سکوت ایران از چه بابت است؟ بسیاری در برابر این سوال اینگونه پاسخ می‌دهند که ایران بر اساس رفتار متناسب و متقابل عمل کرده و انتقادی به رویکرد دولت ایران وارد نیست. ولی به دور از مسائل سیاسی و بین المللی آیا اعتقاد ما به عنوان یک کشور مسلمان با تمدنی چند هزار ساله نباید به این گونه باشد که جواب بی ادبی را با بی ادبی نمی‌دهند؟ در اینجا صحبت از عرف دیپلماتیک و دست کم تعارفات و پروتکل‌هاست نه مناقشه‌های سیاسی. صحبت از تحمیل مناسباتی است که چه بسا مقام سیاسی به لحاظ شخصی از انجام آن اکراه داشته باشد، ولی به لحاظ اخلاقی درست این است که انجام بگیرد.

 

 

البته در این میان این خبر قابل توجه است که پس از درگذشت ملکه انگلیس دبیر کل سازمان ملل دستور داد پرچم تمام کشور‌های عضو در محوطۀ این سازمان در نیویورک به نشان هم‌ دردی به حالت نیمه افراشته درآید و خبری منتشر نشده که دفتر نمایندگی ایران از این کار سر باز زده باشد.