.svg)
فرق حریم خصوصی با پنهان کاری چیست؟
پارسینه: حریم خصوصی یعنی اینکه من در راستای حضورم در زندگی مشترک با تو، قراره، بدون مداخله، مشارکت و حتی مشاهده تو، ولی «با اطلاع کامل تو»، به اموری بپردازم که به من احساس خوبی از زندگی میده.
همه ما می‌تونیم حریم خصوصی داشته باشیم، ولی حق پنهان‌کاری ، نه! پنهان‌کاری یعنی مخفی نگه داشتن عامدانه اطلاعات، که در صورت فاش شدن، می‌تونه به طرف مقابل آسیب بزنه یا روی انتخاب و تصمیم‌گیری‌هاش، تاثیر بذاره. حله؟ حالا علت پنهان‌کاری چیه؟ به نظر من، انگیزه پنهان‌کاری در روابط عاطفی ، هرگز نمی‌تونه سالم باشه. مخفی کاری اصولا ناشی از شرم یا ترسه یا ناتوانی در بیان جسورانه و قاطعانه مسائل بغرنج و پیچیده‌س!
به نقل از ارگانیک مایندد؛ کسی که پنهان‌کاری میکنه همیشه، سرشار از اضطراب، پشت دیواری که از ناگفته‌هاش ساخته، اسلحه به دست، آماده دفاع از خودشه و مدام نگرانه نکنه بند رو آب بده؛ در نتیجه ناچاره که انرژی روانی زیادی رو برای اجتناب از لو رفتن رازهاش و مواجه شدن با پیامد‌های این پنهان‌کاری، صرف بکنه. اگرم روزی حقیقت رو بر ملا بشه، بی برو برگرد، دروغ پشت دروغ می‌سازه تا از مهلکه‌ای که خودش رو توش انداخته، نجات پیدا کنه. خب این از مخفی کاری، حالا بریم سراغ حریم خصوصی!
داشتن حریم خصوصی، یک درخواست طبیعیه که وجودش به معنی مرز‌های سالم و احترام متقابل بین طرفین رابطه‌ست و اتفاقا، پایه‌های رابطه رو تقویت میکنه. الان علتش رو خدمتتون توضیح میدم. همه‌مون، در شروع یک رابطه، نیازمند شکل دادن به یک «ما» هستیم. اما قرار نیست که به وجود اومدن این «ما»، به معنی از دست رفتن هویت شخصی شما باشه. اگر این هویت انفرادی از بین بره، اعتیاد به رابطه رخ میده و تصور نبود طرف مقابل یا جدایی، براتون نابودکننده و غیر قابل تحمل میشه.
دقیقا به همین دلیل، افرادی که خودشون رو به واسطه رابطه‌شون تعریف میکنن یا برای پر کردن خلاهای درونی‌شون، گزینه ازدواج رو انتخاب کردن، از تماشای حریم خصوصی طرف مقابل دچار وحشت میشن و احساس ناامنی شدید و ترس از طرد شدن تمام وجودشون رو فرا می‌گیره. یادتون باشه که تنها دو من کامل، که قادرن برای حریم خصوصی همدیگه، فضای کافی در نظر بگیرن، می‌تونن یک رابطه سالم رو شکل بدن.
و، اما بریم سراغ تظاهرات یک حریم خصوصی سالم: حریم خصوصی یعنی اینکه هر دو نفر، می‌تونن دوستان غیر مشترکی داشته باشن که به تنهایی و بدون حضور شریک‌شون باهاشون وقت بگذرونن. حریم خصوصی یعنی اینکه هر دو نفر، سرگرمی‌ها و علایقی خارج از رابطه دو نفره برای خودشون داشته باشن. حریم خصوصی یعنی اینکه هر دو نفر، بتونن ساعتی رو در خلوت خودشون به کار‌های مورد علاقه‌شون بپردازن. حریم خصوصی یعنی اینکه طرفین رابطه با اطلاع همدیگه، ممکنه یه آخر هفته‌ای، به تنهایی و برای تجدید روحیه سفر برن و مراقبت از فرزندان یا بخشی از وظایف‌شون رو به همسر یا شریک‌شون بسپارن.
بطور کلی، حریم خصوصی یعنی اینکه من در راستای حضورم در زندگی مشترک با تو، قراره، بدون مداخله، مشارکت و حتی مشاهده تو، ولی «با اطلاع کامل تو»، به اموری بپردازم که به من احساس خوبی از زندگی میده. یعنی من کاملا شفاف از اون فعالیت‌ها، تصمیمات، معاشرت‌هام باهات حرف می‌زنم، نظرتم ممکنه راجع بهشون بپرسم، ولی هرگز مایل نیستم چیزی رو راجع به اون بخش‌ها بهم تحمیل یا در اون‌ها دخالتی کنی و این حق رو کامل برای تو هم قائلم و به مرزهاش احترام میذارم.
خب طبیعتا حفظ این حریم، به موندگاری اشتیاق و جذابیت دو نفر برای هم، کمک میکنه و اجازه نمیده که دو تا پارتنر برای هم خسته‌کننده بشن، ولی اینجا یه نکته مهمی وجود داره، تاکید بیش از اندازه روی حریم خصوصی، می‌تونه به پنهان‌کاری ختم بشه؛ یادتون باشه که در یک رابطه صمیمانه سالم که عملکرد خوبی داره، طرفین برای معاشرت با هم و سپری کردن روز‌های دو نفره، زمان زیادی رو اختصاص میدن و قطعا از فعالیت‌ها، علایق و دوستان مشترک‌شون، صرف نظر نمی‌کنن.
حفظ تعادل بین این دو مفهوم، یعنی اجتناب از پنهان‌کاری، برقرار کردن شفافیت و صداقت، در عین حفظ حریم خصوصی، می‌تونه کار دشواری باشه، اما به طور خلاصه، می‌تونیم بگیم، اگر روزی، بیان نکردن موضوعی، باعث ایجاد احساس ترس یا شرم شد، و شما عمدا، برای اجتناب از مواجه با خشم یا غم طرف مقابل‌تون، پنهان‌کاری رو انتخاب کردید، بدونید که کیلومتر‌ها از مرز‌های حریم خصوصی فاصله گرفتید به دنیای پنهان‌کاری وارد شدید.
به هرحال توصیه می‌کنم، اگر همسرتون در رابطه با موضوعی سوال میکنه، در نهایت صداقت و شفافیت بهش پاسخ بدید. این ایده که «اون اتفاق مربوط به گذشته‌ست و قرار نیست دوباره تکرار بشه، پس چه کاریه الکی ناراحتش بکنم؟ بعضی چیزا ناگفته بمونه بهتره.» یا «اون اگر اونقدر به من شک داره که می‌خواد رمز تلفنم رو داشته باشه، اصلا با من نباشه بهتره!» نه واقعیت رو انکار کنید و نه از مفهوم حریم خصوصی سو استفاده کنید. در برابر پاسخ به پرسش‌ها و ابهامات پارتنرتون صبور باشید، یقین داشته باشید که این صرف زمان، سرمایه‌گذاری مطمئنی برای ساختن بنای رابطه‌تونه، در بستری که اعتماد و صمیمیت شکل گرفته باشه، طرفین نه به رمز‌های هم و نه به چک کردن مداوم هم، نیازی ندارن، اما پایه اعتماد رو باید روی شناخت عمیق، دقیق و صادقانه بنا کرد. شکل گرفتن اعتماد، بدون صرف هزینه امکانپذیر نیست!
به نقل از ارگانیک مایندد؛ کسی که پنهان‌کاری میکنه همیشه، سرشار از اضطراب، پشت دیواری که از ناگفته‌هاش ساخته، اسلحه به دست، آماده دفاع از خودشه و مدام نگرانه نکنه بند رو آب بده؛ در نتیجه ناچاره که انرژی روانی زیادی رو برای اجتناب از لو رفتن رازهاش و مواجه شدن با پیامد‌های این پنهان‌کاری، صرف بکنه. اگرم روزی حقیقت رو بر ملا بشه، بی برو برگرد، دروغ پشت دروغ می‌سازه تا از مهلکه‌ای که خودش رو توش انداخته، نجات پیدا کنه. خب این از مخفی کاری، حالا بریم سراغ حریم خصوصی!
داشتن حریم خصوصی، یک درخواست طبیعیه که وجودش به معنی مرز‌های سالم و احترام متقابل بین طرفین رابطه‌ست و اتفاقا، پایه‌های رابطه رو تقویت میکنه. الان علتش رو خدمتتون توضیح میدم. همه‌مون، در شروع یک رابطه، نیازمند شکل دادن به یک «ما» هستیم. اما قرار نیست که به وجود اومدن این «ما»، به معنی از دست رفتن هویت شخصی شما باشه. اگر این هویت انفرادی از بین بره، اعتیاد به رابطه رخ میده و تصور نبود طرف مقابل یا جدایی، براتون نابودکننده و غیر قابل تحمل میشه.
دقیقا به همین دلیل، افرادی که خودشون رو به واسطه رابطه‌شون تعریف میکنن یا برای پر کردن خلاهای درونی‌شون، گزینه ازدواج رو انتخاب کردن، از تماشای حریم خصوصی طرف مقابل دچار وحشت میشن و احساس ناامنی شدید و ترس از طرد شدن تمام وجودشون رو فرا می‌گیره. یادتون باشه که تنها دو من کامل، که قادرن برای حریم خصوصی همدیگه، فضای کافی در نظر بگیرن، می‌تونن یک رابطه سالم رو شکل بدن.
و، اما بریم سراغ تظاهرات یک حریم خصوصی سالم: حریم خصوصی یعنی اینکه هر دو نفر، می‌تونن دوستان غیر مشترکی داشته باشن که به تنهایی و بدون حضور شریک‌شون باهاشون وقت بگذرونن. حریم خصوصی یعنی اینکه هر دو نفر، سرگرمی‌ها و علایقی خارج از رابطه دو نفره برای خودشون داشته باشن. حریم خصوصی یعنی اینکه هر دو نفر، بتونن ساعتی رو در خلوت خودشون به کار‌های مورد علاقه‌شون بپردازن. حریم خصوصی یعنی اینکه طرفین رابطه با اطلاع همدیگه، ممکنه یه آخر هفته‌ای، به تنهایی و برای تجدید روحیه سفر برن و مراقبت از فرزندان یا بخشی از وظایف‌شون رو به همسر یا شریک‌شون بسپارن.
بطور کلی، حریم خصوصی یعنی اینکه من در راستای حضورم در زندگی مشترک با تو، قراره، بدون مداخله، مشارکت و حتی مشاهده تو، ولی «با اطلاع کامل تو»، به اموری بپردازم که به من احساس خوبی از زندگی میده. یعنی من کاملا شفاف از اون فعالیت‌ها، تصمیمات، معاشرت‌هام باهات حرف می‌زنم، نظرتم ممکنه راجع بهشون بپرسم، ولی هرگز مایل نیستم چیزی رو راجع به اون بخش‌ها بهم تحمیل یا در اون‌ها دخالتی کنی و این حق رو کامل برای تو هم قائلم و به مرزهاش احترام میذارم.
خب طبیعتا حفظ این حریم، به موندگاری اشتیاق و جذابیت دو نفر برای هم، کمک میکنه و اجازه نمیده که دو تا پارتنر برای هم خسته‌کننده بشن، ولی اینجا یه نکته مهمی وجود داره، تاکید بیش از اندازه روی حریم خصوصی، می‌تونه به پنهان‌کاری ختم بشه؛ یادتون باشه که در یک رابطه صمیمانه سالم که عملکرد خوبی داره، طرفین برای معاشرت با هم و سپری کردن روز‌های دو نفره، زمان زیادی رو اختصاص میدن و قطعا از فعالیت‌ها، علایق و دوستان مشترک‌شون، صرف نظر نمی‌کنن.
حفظ تعادل بین این دو مفهوم، یعنی اجتناب از پنهان‌کاری، برقرار کردن شفافیت و صداقت، در عین حفظ حریم خصوصی، می‌تونه کار دشواری باشه، اما به طور خلاصه، می‌تونیم بگیم، اگر روزی، بیان نکردن موضوعی، باعث ایجاد احساس ترس یا شرم شد، و شما عمدا، برای اجتناب از مواجه با خشم یا غم طرف مقابل‌تون، پنهان‌کاری رو انتخاب کردید، بدونید که کیلومتر‌ها از مرز‌های حریم خصوصی فاصله گرفتید به دنیای پنهان‌کاری وارد شدید.
به هرحال توصیه می‌کنم، اگر همسرتون در رابطه با موضوعی سوال میکنه، در نهایت صداقت و شفافیت بهش پاسخ بدید. این ایده که «اون اتفاق مربوط به گذشته‌ست و قرار نیست دوباره تکرار بشه، پس چه کاریه الکی ناراحتش بکنم؟ بعضی چیزا ناگفته بمونه بهتره.» یا «اون اگر اونقدر به من شک داره که می‌خواد رمز تلفنم رو داشته باشه، اصلا با من نباشه بهتره!» نه واقعیت رو انکار کنید و نه از مفهوم حریم خصوصی سو استفاده کنید. در برابر پاسخ به پرسش‌ها و ابهامات پارتنرتون صبور باشید، یقین داشته باشید که این صرف زمان، سرمایه‌گذاری مطمئنی برای ساختن بنای رابطه‌تونه، در بستری که اعتماد و صمیمیت شکل گرفته باشه، طرفین نه به رمز‌های هم و نه به چک کردن مداوم هم، نیازی ندارن، اما پایه اعتماد رو باید روی شناخت عمیق، دقیق و صادقانه بنا کرد. شکل گرفتن اعتماد، بدون صرف هزینه امکانپذیر نیست!
ارسال نظر