رنج بردن خودشیفته‌ ها از یک حقارت درونی عجیب!

تازگی‌ها خصیصه جالبی راجع به آدم‌های خودشیفته متوجه شدم، اجازه بدید خدمتتون تعریفش کنم. وقتی با یه خودشیفته معاشرت می‌کنید، در چند ساعت یا چند روز اول معاشرت‌تون، همش دلش می‌خواد از موفقیت‌های بی‌شمارش باهاتون حرف بزنه، ا‌نقدر که دیگه از هر چی توفیق و موفقیت می‌خواید بالا بیارید! والا…

به نقل از ارگانیک مایندد؛ انگار گوش مفتی می‌خوان تا از کتاب‌های بی‌شماری که خوندن، مقالات خفنی که نوشتن، آدم‌های سرشناسی که باهاش نشست و برخاست داشتن، پول‌های زیادی که ساختن، دختر‌هایی که (بوق)، خواستگار‌های که داشتن، خرید‌هایی که کردن و رستوران‌هایی که رفتن و … براتون پر چونگی کنن، بدون اینکه در نظر بگیرن شنوفتن این همه توفیق اصلا برای شما اهمیتی داره یا نه؟! به نظرم اگه سر جمع چند ساعت از معاشرتت با یکی می‌گذره، ولی موفقیت‌های ۳۳ سال گذشته‌اش رو تند تند، بدون مکث، یه جا، تو چند ساعت تو مغزتون داشت فرو می‌کرد، بهتره یکم ازش عقب بایستید! چون برخلاف چیزی که به نظر میاد، شما با آدمی بسیار شکننده روبرو هستی! وقتی یکی، چیز‌هایی رو بطور خودجوش و شتاب‌زده، بهت میگه که تو هیچوقت بابت‌شون ازش سئوالی نکردی، احتمالا داره چیز مهمی رو ازت پنهان می‌کنه. خودشیفته‌ها، از حقارت درونی عجیبی در رنجن، اون‌ها با نمایش پی در پی موفقیت‌هاشون، از حقیر به نظر اومدن در حال فرارن…

در معاشرت با آدم‌های سالم، اعتماد به نفست کش میاد، ولی خودشیفته‌ها اعتماد به نفست رو ازت کش میرن...